Boekenclubrecensie Angela Flournoy – Het huis van de familie Turner
Dertien kinderen zijn er opgegroeid in het huis aan Yarrow Street. Van de dertien kinderen zijn er zes die weten dat het er minstens een keer heeft gespookt, en dat het spook Cha Cha, de oudste, aanviel. Maar of ze het nog steeds geloven?
Inmiddels is het 2008. Vader Francis is overleden; moeder Viola is ernstig ziek en logeert bij Cha Cha. Zijn vrouw Tina verzorgt Viola. Het huis was ooit de trots van de familie maar de buurt is verpauperd, het huis verkrot en het valt bijna uit elkaar. De crisis op de huizenmarkt is compleet.
Het boek schetst, steeds terugkerend naar de staat van het huis, wat er met de familie aan de is gebeurd sinds Viola en Francis er in 1948 zijn gaan wonen.
De oudste zoon Cha Cha en het jongste meisje Lelah vormen de kern van het verhaal; hun worsteling om op heel verschillende terreinen het hoofd boven water te houden en de pogingen die zij ondernemen om hierover in contact te komen met de familie, staan centraal. Maar behalve een familiegeschiedenis is het is vooral een onthutsende beschrijving van een periode in de Amerikaanse geschiedenis waarin het alle spelers in dit verhaal duidelijk was dat gekleurden nooit de welvaart zullen bereiken die voor anderen wel is weggelegd.
Het boek is daar niet veroordelend over,integendeel. Angela Fournoy laat aan de hand van concrete gebeurtenissen zien hoe weinig kans je hebt in het na-oorlogse Detroit als je voor een dubbeltje, dat wel zeggen niet-wit, was geboren.
Alles komt voorbij: echtscheidingen, verslavingen, huisuitzettingen, huwelijken, geboortes. Soms levert dat boeiende verhalen op , maar soms leidt het ook tot uitweidingen die maakt dat ik ging doorbladeren en de interesse in het verhaal verloor. De familie blijft zich om elkaar bekommeren, maar trots en eenzaamheid staan werkelijke hulp in de weg. Tegen het eind van het boek zoomt de schrijfster heel dicht in op de familie en wordt het spannend wat de hoofdpersonen zullen kiezen.
Het klinkt misschien flauw, maar ik was pas echt ontroerd toen ik het dankwoord van de schrijfster las en haar foto op de achterflap. Wat een schitterende manier om je familie te zichtbaar te maken in de geschiedenis en zo ruimte te maken voor een nieuwe stem.
Drie sterren
