1 juli

Afgelopen zaterdag was ik door een lief meisje uitgenodigd om te gaan laser-gamen in het bos van Spaarnwoude samen met twee andere gezinnen. Dus ging ik met wat pijnstillers in mijn lijf op weg naar haar wensfeestje. De zon scheen zowaar en de stemming was opperbest. Voor ik het wist liep ik in camouflagepak met een geweer in de aanslag door de brandnetels om me heen te schieten. Als je geweer leeg was kon je een nieuw leven halen. Een nieuw leven halen. Dat wilde ik wel. Ik had me als kapitein van de groep in een aftandse caravan verstopt. Mijn concentratie lag niet meer bij de pijn maar bij het “kaltstellen” van mijn tegenstanders. In dat uurtje van onschuldig oorlogje spelen heb ik niet aan de kanker gedacht. De volgende dag mocht ik weer vol in de strijd tegen het legertje kwade kankercellen dat mij langzaam aan het vernietigen is.

Als je zoals ik 56 jaar bent heb je al heel wat verschillende pijntjes in je leven gekend. Kiespijn, hoofdpijn, oorpijn, buikpijn, menstruatiepijn, spierpijn, gewrichtspijn en al die andere zijn niet te vergelijken met dat wat zich in mijn lijf voltrekt aan pijn. Omschrijf het eens vroeg iemand aan me. Een pijn omschrijven is lastig. Zeurt het, prikt het, steekt het, is het borend, verdovend, bonkt het, is het dof of drukkend, kloppend of brandend. Het is het allemaal. In ieder geval een waarschuwing dat er iets niet in orde is.

Ik bak pannenkoeken en een half uur later zit ik samen met George bij de huisarts te praten over euthanasie, morfinepleisters en de ingewikkeldheid van de ziekte kanker. Wat me nu het meest treft is het feit dat niemand ook maar iets kan en wil zeggen over de tijd die me nog rest of over het eventuele verloop van de ziekte. Wat ik wel besef is dat ik de afgelopen twee jaar verdomd veel mazzel heb gehad. Zeg maar gerust de afgelopen 55 jaar. Tot nu toe hebben we de kinderen alles verteld. Iets achterhouden heeft ook helemaal geen zin. Ze voelen haarscherp aan als er weer iets aan de hand is. Dus vertellen we over het gesprek met de huisarts. En dat het op dit moment allemaal wat minder goed gaat. “Wat je ook beslist, mam”, zegt mijn dochter van 13, wij staan er achter. Voor mij is het belangrijk dat mijn kinderen zo min mogelijk schade oplopen.