20 juli

Mijn geliefde George is aan ’t vissen geslagen. Achter ons huis ligt een mooi watertje. Hij zoekt eerst wormen en prikt ze aan de haak. En dan turen naar de dobber. Ook een vorm van meditatie en verwerking. Mijn oudste dochter pakt regelmatig haar basgitaar en mijn jongste dochter roetsjt met haar “longboard” door het park. Duizenden aalscholvers hebben vandaag alle vis uit het water gehaald. Een fascinerend beeld. ( zie filmpje) De lucht zag zwart van de vogels die heel gedisciplineerd en vol overgave binnen een paar minuten zichzelf te goed deden aan een waar godenmaal. Pech voor de hengelaar onder ons.

Het is juli en hagelstenen worden afgewisseld met felle zon. Een zomer van lik mijn vestje. Zo ook mijn conditie. Met moeite wandel ik naar de brievenbus en weer terug naar huis. De éénmalige bestraling van mijn botten in het AVL ziekenhuis hebben me nog geen verlichting kunnen geven. De morfine gaat weer omhoog. Het gevoel van gerafeld blik dat zich in mijn huid vastzet is er nog steeds. ’s Nachts ben ik vaak wakker. Ik zit rechtop en met opgetrokken benen en kussens in de rug ter ondersteuning een beetje te mediteren. Dan hoor ik de hond beneden in zijn mand dromen. Een flauwe blaf ontsnapt uit zijn bek. Ik kijk maar niet op de klok. Het wordt vanzelf ochtend.

Te pas en te onpas schiet ik tegenwoordig in diep verdriet. Dat ken ik niet van mezelf. Pijn maakt labiel. Dan vraag ik me af waarom me dit allemaal overkomt. Ik zie de zin er niet van. En ik heb er ook helemaal geen zin in. Dit aftakelingsproces dat me te wachten staat. Al die fases waar je met elkaar door heen zal moeten gaan. Of je het wilt of niet.