Vier volle dagen in en op mijn bed doorgebracht. Dus ook de geplande draaidag van Brozer. Het leek wel een ontvangstdag. Men kwam bij mij op “zitting”. We filmen nu niet meer vanuit de personages Muis, Ted, Carlos en Lian. Maar we zijn wie we nu zijn. En Leonoor ligt nu in bed, dus komen Adelheid, Marnie en Lieneke die dag bij mij doorbrengen in mijn slaapkamer. Het is enigszins vreemd om de crew beneden in mijn woonkamer te horen scharrelen terwijl ik boven in mijn mandje lig. Mijn energie is zo afgenomen dat het niet anders kan. Klokslag half tien stond de ploeg voor de deur. Ze namen in alle stilte bezit van het huis.
Marnie bracht mooie steenmannetjes mee, zie foto.
Mijn lijf moet elke dag weer opnieuw opstarten. Door de medicijnen vertraagt het een en ander. Dus tegen elven loopt die dieselmotor wel weer. We spraken over hoe ik meer en meer mijn eigen werkelijkheid maak. Deels omdat de werkelijkheid me niet meer zo interesseert, deels omdat de werkelijkheid me vaak genoeg te wrang is en pijn doet. Lieneke neemt sinds jaar en dag altijd heerlijke worstjes mee in verrassende smaken. Wij spraken over hoe ieders leven allerlei stromingen meemaakt. Op de vraag waarom we niet nog gaan trouwen had ik een duidelijk antwoord. George en ik hebben twee keer ons trouwen moeten uitstellen doordat de dood ertussen kwam van een zeer naaste en dat niet kon samenvallen met een huwelijk. Nu trouwen omdat de dood ons op de hielen zit past niet. Onze liefde is bezegeld in ons hart. Het is goed.
Op het eind van de dag kreeg ik Adelheid en haar mooie energie als toetje. Ze had twee geweldige filmpjes gemaakt die ze me liet zien. Ooit had ik haar het verhaal verteld dat ik wel tot mijn negende jaar heb gedacht dat de letters NP die op straat stonden of op een bordje waren beschilderd, dat het Noortje Pauw betekende.(mijn naam in die tijd) Pas later kwam ik erachter dat het Niet Parkeren betekende. Hoe kan een mens denken? Ze liet me leuke opnames zien van verschillende vormen van NP op straat. Het andere filmpje was bij een masseur afkomstig uit China die ze, terwijl ze zelf grondig onder handen werd genomen, de vraag stelde of hij mij een keer thuis zou kunnen masseren. Het duurde 2 minuten voordat de man mijn naam kon uitspreken. Laat staan het woord “kanker” begreep. Erg grappig en ontroerend ook.
’s Avonds stond mijn lijf van alle inspanningen toch weer flink in brand. We zijn nu een week verder en pas vandaag ben ik uit mijn bedje gekomen. De morfine is weer verhoogd (i.v.m. pijn) en een stoot Prednison en antibiotica (i.v.m. koorts) moeten mij weer uit deze dip gaan halen. Hopelijk stabiliseert mijn situatie zich en kan ik weer wat gaan ondernemen. Het is wel duidelijk dat mijn lichaam me toont dat het de kanker wil aanvallen. Dus wie weet is me nog wat kwaliteit van leven en tijd gegund.
