De auto staat voor. Op het dak 4 poten die als soepstengels omhoogsteken. Blauwe spanbanden waaieren tikkend tegen het autoraampje. Verrassing!! Na enig buurman en buurman gehannes is de tafel los van de imperial en staat ie vol trots in de woonkamer. Nu nog naar boven! De trap op. Naar mijn slaapkamer. Ook dat lukt na wat heen en weer steken. We roepen je wel als we klaar zijn. Even later: “Kom maar boven”. Ik kijk om het hoekje van de deur. Wat ontzettend lief. Een prachtig op maat gemaakt “altaartje” van hout staat tegen mijn slaapkamermuur. Vol met schilderijtjes, foto’s, en van alles en nog wat. “Om lekker tegenaan te kijken”. We gaan een mooi nestje voor je bouwen”.

Al die lieve zorgzame mensen om me heen is zo troostend. En dan ook nog eens zo smaakvol. Ik geniet met volle teugen van de houtkachel die zomaar ineens in de kamer staat om de winter warm en gezellig door te komen. Na tien jaar vieren we Kerst 2012 gewoon in Nederland. We gingen altijd naar de zon. Heerlijk. Maar de oncoloog was duidelijk: “waarom zou je het ene bed voor het andere bed inruilen?” Dus: Wij gaan van de winter lekker nergens naar toe. Niet meer over tobben, dobbe dobbe dobbe, dobbe dobbe dobbe doe! (Jasperina de Jong)