10 maart 2013
10-3-2013
Zo wispelturig is het weer. Gisteren zat ik uit de wind in de zon en was het 17 graden. Vandaag een snijdende kou en dwarrelen er dunne vlokjes uit de lucht en stoken we de houtkachel nog maar eens flink op. Het lijkt er op dat ik de wispelturigheid van de kanker met horten en stoten begin te accepteren. Verzet heeft namelijk geen enkele zin. Net als de verwachting dat komend weekend de winter weer onverwachts zijn aantrede zal doen en de temperatuur tot het vriespunt zal gaan dalen. Daar waar je als mens geen invloed op hebt kun je maar het beste naast je neerleggen of zonder verzet aanvaarden. Ik begin te begrijpen dat dit je ook iets kan brengen. Rust. Verdieping. Leven in het moment. Er bestaat voor mij namelijk nog maar één story. Jarenlang heb ik me afgevraagd of ik überhaupt wel een verhaal had, hoe ik er uit zag, wie ik was of wie ik wilde zijn. Nu ik kanker heb en niet meer beter wordt, hoef ik me dit allemaal niet meer af te vragen. Ik ben blanco geworden. Een leeg schrift. En dat is iedereen aan te raden. Zonder bagage, zonder oordeel, zonder enige invulling naar jezelf en naar die ander kijken. Je niet meer afvragen: “wie ben ik of wat is mijn verhaal?” Het is bevrijdend te ontdekken dat alles in jezelf zit. Niet in of bij die ander of het veranderlijke weer. Maar gewoon in jezelf. En toch hoop ik stilletjes op de zon. Die stralen van licht en blijdschap zodat mens en dier weer uit hol en huis kruipen en met nieuwsgierigheid de ander tegemoet treedt met een glimlach om de mond.
