Project geslaagd: alle kinderen het huis uit. Ze durven het leven aan zonder ons, kijken nog eens grijnzend achterom bij hun vertrek en fietsen de wereld in. Het ouderschap is volbracht, we kunnen opgelucht ademhalen. Maar waarom voelt het dan ineens alsof we in de rouw zijn?
Saskia de Jong (1961) heeft twee zoons van 21 en 23 die allebei opkamers wonen.
“Ruim voor de 21ste verjaardag van onze oudste hebben we gezegd dat het tijd werd dat hij op zichzelf zou gaan wonen. Ik vond dat moeilijk. Welke moeder stuurt haar kind nou weg? Toch was het nodig om hem in beweging te krijgen. Hij wilde niet verder studeren, vond een klein baantje wel genoeg en nam de lusten maar niet de lasten van het thuis wonen. Hoe lastig het ook was, ik zag het als een natuurlijk proces. Vogels kieperen hun jongen op een gegeven moment ook het nest uit. Bij de jongste hebben we hetzelfde principe gehanteerd. Toen ze eenmaal de deur uit waren, genoot ik van de rust en ruimte in huis. De rol van politieagent die ik de afgelopen jaren had gespeeld, lag me namelijk helemaal niet. Bovendien gingen de jongens zich veel zelfstandiger gedragen. We hebben nu een leuke, volwassen relatie met elkaar. Mijn man en ik fungeren af en toe nog steeds als veilig nest waar ze even lekker op terug kunnen vallen.”
Ida Boelhouwer (1952) heeft een dochter van 32 die op haar 18de op zichzelf ging wonen.
“Een leeg nest is iets afschuwelijks. Er komt hardvochtig een eind aan de mooiste jaren van je leven, waarin je nog krachtig was en de dagelijkse verantwoordelijkheid had voor een prachtig levend wezen. We keken altijd samen naar The bold and the beautiful en terwijl mijn dochter allang niet meer keek, werd het bij mij een verslaving. Ik betrapte me erop dat ik op de bank voor de televisie altijd mijn handen om mijn buik gevouwen hield, alsof ik weer in verwachting was. Alsof ik haar alleen nog maar kon koesteren op die voorgoed lege plek waar ze zich ooit had aangekondigd. Dit alles speelde een rol bij de burn-out die ik anderhalf jaar na het vertrek van mijn dochter kreeg. Ik werkte keihard maar waar deed ik het voor? Ik wist het niet meer. Gelukkig brak er met die burn-out een nieuwe fase aan. Maar ik weet wel dat het nest verlaten geen eenvoudig ritueel is; het is een proces van jaren en een afscheid voor altijd.”
Mariska Roelofs (1960) heeft een dochter van 22 die bijna een jaar het huis uit is. Haar zoon (19) volgt deze zomer.
“Het is zo stil. Ik mis de reuring, de leuke gesprekken aan een tafel vol jongeren bij ons thuis. Maar dat huis had ook steeds meer een hotelfunctie gekregen. Ze vlogen in en uit, zijn groot maar verwachten ook dat je er altijd bent. Dat botste wel eens. Omdat ik bang was voor de leegte heb ik een nieuwe invulling gezocht; ik ben een webwinkel begonnen. Dat is het mooie van dat lege nest, er komt ruimte voor andere dingen. Ik voel me als toen ik een jaar of 25 was en de wereld aan mijn voeten lag. Heel lang hing ik mijn leven op aan de kinderen, nu kan ik weer doen wat ik wil. En eigenlijk is dat heel prettig.”
De enige dochter (22) van Frank de Graaf (1960) is kortgeleden naar Bonaire verhuisd.
“Het was even slikken toen ze zei dat ze bij haar vriend op Bonaire wilde gaan wonen. Ik heb het meteen geaccepteerd omdat ik ga voor het geluk van mijn dochter. Een kind heb je te leen. Het is niet van jou, maar een wezen dat haar eigen pad gaat. Je hebt de neiging om het vast te houden, maar laat het los. Ga er liefdevol omheen staan, strooi met wat sterretjes en heb vertrouwen dat ze haar eigen pad vindt. Daarin speel ik een andere rol dan voorheen, maar ik ben er heel tevreden mee. Het doet geen pijn dat ze gaat omdat ik de overtuiging heb dat afscheid niet bestaat. Ik draag mijn dochter altijd in mijn hart. Bovendien kunnen we elkaar dankzij Skype intensief volgen. Het huggen met haar zal ik missen, maar dat compenseer ik dan wel met mijn echtgenote. Gelukkig hebben we voor september onze vlucht richting Bonaire geboekt!”
Alles weten over het lege-nest-syndroom? Lees Zin 117. Nú in de winkel!
