Twee jaar lang had ik geoefend om het spreken te verleren. Toegegeven, het was me niet gelukt. In Japan leven miljoenen jongeren volledig afgesloten van de wereld, niet bij machte zich aan te passen aan het leven of schoolsysteem. Flašar – wordt wel gezien als de jongere, vrouwelijke Haruki Murakami – schreef een roman van zeldzame schoonheid over dit fenomeen. Na een isolement van twee jaar verzamelt een jonge Japanse ‘zelfopsluiter’ al zijn moed om met zijn ogen dicht zijn ouders huis te verlaten. Stapje voor stapje betreedt hij opnieuw de wereld. Hij eindigt op een bankje in het park: zijn nieuwe, dagelijkse toevluchtsoord. Vanaf die plek neemt hij de wereld voorzichtig weer in zich op. Als eerste de bank recht tegenover hem – meer dan genoeg, zo blijkt. Er zit een keurige kantoormeneer-met-lunchpakket-op-schoot. Elke dag weer, net als hij. Begluren wordt bestuderen, een groet uiteindelijk een levensverhaal. Naast elkaar op één bankje gezeten beginnen ze te vertellen. Over hun leven, over verwachtingen en schaamte, angst en falen. Nog even en ze worden vrienden. Maar dan verschijnt de salaryman niet meer… Een kleine enscenering voor grote levensvragen. Net als je ervan overtuigd bent dat het wel goedkomt met de twee, neemt het verhaal een verdrietige wending. Een betoverend stilleven.

Milena Michiko Flašar: Een bijna volmaakte vriendschap

Cossee, € 18,90