Beste Wubbo,
‘Wij zijn de natuur,’ schreef mijn moeder prinses Irene in haar boek Dialoog met de natuur. Dus ja, aandacht voor de leefomgeving werd me met de paplepel ingegoten. Ik was 15 toen in 1985 de Rainbow Warrior door de Franse inlichtingendienst met twee bommen in Nieuw-Zeeland tot zinken werd gebracht. Misschien was dit wel het begin van mijn duurzaamheidscarrière. Om Greenpeace te helpen met geld in te zamelen voor een nieuw schip verkocht ik koekjes. Duurzaamheid is niet links, het is ook niet rechts. Het is niet eens politiek. Het is je kinderen kunnen uitleggen dat je aan hun toekomst denkt. Duurzaamheid gaat ook over eerlijkheid en gerechtigheid. Wij hebben het geluk in het Westen te zijn geboren, maar ik gun iedereen dezelfde kans op welvaart. Wat mogelijk is, als we zuiniger omspringen met de aarde.
Op werkgebied streef ik naar het versnellen van alle bestaande duurzaamheidsinitiatieven, maar ook het stimuleren van nieuwe technologieën, bestuurlijke modellen en politieke regelgeving rondom klimaatsverandering. Om als samenleving van een gebruiksmaatschappij naar een duurzame samenleving te komen, moet eenieder zijn of haar verantwoordelijkheid nemen. Walk the talk, voor zover dat mogelijk is natuurlijk. Ik pak vaak de fiets, eet biologisch en steeds minder vlees. We scheiden ons afval, verlichten ons huis daar waar het kan met led en op het dak liggen zonnepanelen. Gaat de stofzuiger kapot, laat ik ’m repareren. Weggooien vind ik verspilling, iets dat we ons niet kunnen veroorloven in deze tijd van energie- en grondstoffenschaarste. Bewustzijn creëren kost veel tijd. Ik zie het als mijn taak om onze ideeën de wereld in te brengen, zodat deze langzaam kunnen indalen. In de hoop dat – als de nood echt aan de man komt – ze door de volgende generatie worden geïmplementeerd.
Als het op de toekomst aankomt, ben ik voorzichtig positief. Net als jij geloof ik erg in het vernuft van de mens. Waar ‘wij’ heel lang over moeten nadenken – namelijk dat de weg die we nu zijn ingeslagen het enige pad is – is dit voor veel jongeren niet meer dan logisch. Een onderwerp waar we urenlang over konden brainstormen. Wubbo, jij was het prototype van een kritische optimist. De manier waarop jij wetenschap met compassie en karakter verbond, vond en vind ik jouw sterkste punt. Ik mis dat. Ik mis jou, als voorbeeld.
ZKH Prins Carlos de Bourbon de Parme (1970) – oudste zoon van Carel Hugo van Bourbon-Parma en prinses Irene – zet zich in voor duurzaamheid in de breedste zin van het woord. “Om als samenleving van een gebruiksmaatschappij naar een duurzame samenleving te komen moet een ieder zijn of haar verantwoordelijkheid nemen.” Insid.org
Dit was helaas de laatste aflevering. Meer brieven aan Wubbo Ockels lezen? Dat kan hier.
