Onderdrukking en hoop
Ze overleeft strafkampen, lijdt vreselijke honger en raakt verstrikt in mensenhandel. Dit verhaal over een Noord-Koreaanse vrouw is waargebeurd. Als Kim Jung-il in 1994 aan de macht komt verandert ook het leven van de Noord-Koreaanse Lucia. Eten is nauwelijks te vinden, om te overleven begint ze met smokkelen. Ondanks de ontberingen blijft ze hoop op een beter leven houden. Speciaal voor Zin een leesfragment uit De sterren tussen zon en maan:
Wat ben jij van plan met de baby te doen?’ vroeg de ondervrager
in de gevangenis.
Ik was al een paar dagen terug in Onsung Jipgyulso. De twee
andere vrouwen die bij mij in de verhoorkamer zaten, de ene net
als ik zeven maanden zwanger en de andere wat minder ver, kenden
het lot van hun baby’s al: abortus.
Ik kneep mijn ogen stevig dicht. Ik voelde me als de tijger die
wenste dat er een touw uit de lucht zou komen zodat hij weg kon
komen. Ik hoefde niet de sterren of de maan te zijn, hooguit de
sterren ertussenin.
‘Ik heb alles al geregeld,’ verzon ik uiteindelijk ter plekke. ‘Ik
heb geregeld dat het kind wordt weggegeven als het geboren is.’
Stilte vulde de kamer. Ik dacht dat de ondervrager me een klap
in mijn gezicht ging geven. Maar ik hield mijn hoofd omhoog. Als
mijn kind zou sterven, zou ik ook sterven. Dat wist ik zeker.
‘Jullie twee,’ schreeuwde de ondervrager naar de andere vrouwen,
‘die deur door.’ Hij wees naar een achteruitgang. ‘Jij,’ blafte hij
tegen mij. ‘Terug naar je cel.’
De cel was leeg, op twee bejaarde vrouwen en een tiener die de onderste
helft van haar been miste na. Ik ging bij het raam staan en staarde uit over
de kale velden. Het was een koude dag, de wolken waren zwaar en zwart.
Er zat een barst in het raam waar de wind doorheen floot.
Er ging een huivering door me heen toen ik jou, mijn baby,
voelde schoppen.
Ik sloeg mijn armen om mijn buik heen. Op dat moment begon
er een lichte sneeuw te vallen. Maar in plaats van het koud te krijgen,
voelde ik warmte. Taebum, voor de eerste keer in lange tijd
voelde ik warmte door me heen stromen.
‘Jjanghago haeddulnal Doraondanda…’ zong ik zacht. ‘Er zal
een mooie zonnige dag terugkomen.’
Ik bleef daar staan tot de andere gevangenen na hun werk binnengeschuifeld
waren. De cel barstte van de gevangenen. Er waren
er twee keer zoveel als toen ik hier voor de eerste keer zat. We
zaten als haringen in een ton en stootten met onze ellebogen tegen
elkaar toen we onze avondsoep van papperige mais dronken. China
trad de laatste tijd stevig tegen ons op op, omdat er zo veel vrouwen
uit Chosun weggingen.
‘Er komt misschien een geluksdag voor je aan,’ zei de vrouw aan
de andere kant opgewekt.
Ik wist niet eens welk jaar het was, laat staan welke dag, besefte
ik. ‘Waarom?’ vroeg ik.
De sterren tussen zon en maan van Lucia Jang (en co-auteur Susan McCelland) ligt vanaf vandaag in de winkel.
Zin mag van Uitgeverij De Fontein 3 exemplaren weggeven. Vul hier het winformulier in om kans te maken.
