Negen jaar lang bezocht kunstenaar Ans Markus, bijna elke dag, haar moeder in het bejaardentehuis. Over die laatste tijd – moeder Markus werd 101 – schreef Ans verhaaltjes, die ze nu gebundeld heeft in Het is goed zo. Over de maaltijd om half twaalf, het goedwillende maar machteloze personeel, het schuldgevoel van een kind en die allerlaatste worsteling. Speciaal voor Zin een leesfragment.
Handen
We zitten samen in haar keukentje. Ik kijk naar haar handen, de handen die altijd zo hard hebben gewerkt. Ze zijn oud en doorleefd. Door de roze perkamenten huid schijnen blauwe aderen, haar nagels zijn keurig geknipt en haar vingers zijn nog mooi recht. Zelfs de door de meeste vrouwen op leeftijd verafschuwde levervlekken ontbreken, haar huid is prachtig. Zelf vindt ze ze niet mooi. “Die oude handen, kijk nou! Al die aderen!” Toen ik haar een paar jaar geleden vroeg haar portret te mogen schilderen, wees ze het resoluut af. Ik mocht wel haar handen schilderen, daar had ze geen probleem mee. Dus heeft ze op haar 95ste regelmatig model gezeten, met haar handen gevouwen in haar schoot.
Mijn ouders hebben mijn broer en mij een goede opleiding willen geven, hebben hard gewerkt en gespaard om dat voor elkaar te krijgen. Mijn moeder tufte met haar Solexje vanuit Halfweg naar Amsterdam om schoon te gaan maken in een sigarenzaakje voor een extra zakcentje. Mijn broer mocht naar de hts en ik mocht naar het lyceum in Haarlem. Zelf hadden mijn ouders niet meer dan de lagere school. Op haar twaalfde werkte mijn moeder al bij een banketbakkerij. Toen ze zeventien was, werd ze bewust zwanger om maar met haar Thomas te kunnen trouwen. De thuissituatie was liefdeloos en haar eigen moeder stierf jong.
Als ik haar handen in de mijne neem zie ik nu, alweer jaren later dan toen ik ze schilderde, dat haar oude handen wat kleiner zijn geworden. Ze hebben meer rimpels gekregen en ze zijn nog doorzichtiger dan voorheen. Wie weet mag ik haar handen weer eens schilderen. Ze is dan nodig voor mij, en hoe graag wil je er als moeder zijn voor je kind. Nu ik er aan alle kanten voor haar moet zijn, is het voor haar heerlijk iets voor haar dochter terug te kunnen doen. Als ik aan haar vraag of ze weer eens model wil zijn, zie ik hoe fijn ze het vindt. In mijn hoofd weet ik al hoe ik haar graag wil schilderen. Lekker rustend, slapend tussen allemaal witte lakens…
Nieuwsgierig geworden naar de rest van de verhalen? Het is goed zo is hier te bestellen.
