Boekenclubrecensie Brief aan mijn dochter

Dit is een verhaal van oneindige mogelijkheden, vol van verwachting gericht op de toekomst en tegelijkertijd een rekenschap van wat is geweest. Het verleden wordt aan het papier toevertrouwd “omdat je moeder en ik geen schriftelijke stamboom hebben om op terug te vallen”. Alleen daarom al dwingt dit boek respect af.
Het vertelt van grootouders in Marokko, levend in omstandigheden, die voor kleinkinderen al bijna niet meer voor te stellen zijn. De natuurlijke eenheid van het dorp met zijn eigen dynamiek. Maar ook van de vader en moeder, die opgroeiden als kind ín of soms tussen twee culturen. “Ons huis werd een eiland….waar zo’n sterke stroming omheen kolkte dat ik het niet in mijn hoofd haalde om er vanaf te gaan”.

Maar het verleden is veel en groot en dat is gelijk de valkuil van dit boek: soms worden er zaken aangestipt, die niet of nauwelijks verder uitgediept worden.En als het verleden al groot is, dan geldt dat zeker voor de toekomst. De gevolgen van migratie, het leven van je eigen dromen, de belofte af te zien van lijfstraffen, discriminatie: alles wordt genoemd. Op een mooie, bijna dromerige manier worden de zaken beschreven.  De brief is gericht aan de dochter en dat maakt, dat je je als lezer soms een beetje buitengesloten voelt. Maar dat geeft tegelijkertijd aan, dat het een intiem en oprecht document is. Als ik Amber was, zou ik maar wat blij zijn met zo’n brief van mijn vader. Lezen, dus!

Rieny Assink