Boekenclubrecensie Een onbeminde vrouw

Allereerst wordt het lijk gevonden van dr. Joachim Hardenbach, hoofdofficier van justitie te Frankfurt. Het lijkt op zelfmoord door een schot uit zijn eigen jachtgeweer. Vervolgens wordt echter ook nog het lijk gevonden van de mooie jonge vrouw Isabel Kerstner. Is het zelfmoord of toch moord.  En de ingrediënten voor een zeer spannend boek zijn geboren.
Waarom moesten deze twee mensen dood? Wie zijn er verantwoordelijk. Een bijna onmogelijke vraag in eerste instantie voor hoofdinspecteur Oliver von Bodenstein en zijn nieuwe collega Pia Kirchhoff. Zij raken verzeild in een wereld van geld, macht, prestige, fraude, criminele activiteiten, overspel, haat.  En als je als lezer denkt het plot te kennen, dan wordt dat een paar bladzijden verder weer gelogenstraft, of toch niet.  Een wereld, waar men niet altijd eerlijk blijkt te zijn, omdat dat gevaarlijk zou kunnen zijn. En soms lijken zelfs de meest ‘eerlijke’ mensen, toch niet geheel openhartig.

Iedereen lijkt een motief te hebben. Dus kan iedereen het gedaan hebben. Mensen worden gearresteerd en moeten dan weer vrijgelaten worden. Mensen lijken een alibi te hebben, of is dat toch niet altijd zo.
Neuhaus weet je vanaf de eerste bladzijde tot aan de laatste paar bladzijden te boeien tot in het oneindige. Soms moet je door huisgenoten bijna gedwongen worden om het boek even weg te leggen, want ook jij zoekt die ontknoping.

Als je van puzzelen houdt, als je van detectives houdt, dan moet je aan dit boek zeker beginnen. De puzzelstukjes, die ook in het boek worden genoemd, moet je echter met een vergrootglas gaan zoeken, want ze liggen soms als een speld in een hooiberg verborgen.

Wanneer je richting het eind van het boek komt, dan denk je: ‘O ja, zo zit het’. Want dan denk je dat bepaalde personages eindelijk eerlijk worden en de ‘waarheid’ vertellen. En dan blijkt het toch weer anders te liggen. Maar één ding is duidelijk. Als je het eind van het boek hebt bereikt, dan vallen de stukjes allemaal op zijn plaats en dan zie je het geheel.

Door dit geheel lopen dan nog een paar ‘kleine’ lijntjes van de onderzoekers Oliver en Pia persoonlijk. En dat maakt het boek zo geweldig. Je loopt namelijk constant met deze twee mensen mee en kent hun gedachten en ziet door de schrijfstijl constant wat zij ook voor ogen hebben en hoe zij zich voelen.

Je weet waar zij zijn en je voelt je één met hen.

Ron Weening