Ga niet af op de flaptekst als je het boek Poubelle van Pieter Waterdrinker gaat lezen. Die geeft slechts chaotisch en onvolledig weer wat Waterdrinker op knappe wijze en op heldere wijze in zijn boek beschrijft. We nemen kennis van de spannende en meeslepende gebeurtenissen door de ogen van de hoofdpersoon, Wessel Schols. Ondanks de 542 pagina’s las ik het boek in één adem uit.

De auteur neemt je in een vlotte stijl vanaf de eerste bladzijde mee in een duizelingwekkende stroom van spannende gebeurtenissen. Poubelle is één verhaal in twee boeken handelend in twee periodes. Het staat bol van intriges en is voor velen ongetwijfeld een eye-opener en wellicht voor enkele (hooggeplaatste personen) herkenbaar. Waterdrinker neemt de rol van de politiek onder de loep en laat met name Europarlementariërs in de spiegel kijken. Hij zet de geschiedenis naar zijn hand. In een periode van pakweg 2001 tot en met 2014 komen prominente gebeurtenissen uit de hedendaagse geschiedenis aan bod, van het echec met World online, de moord op Pim Fortuyn, het opkomend populisme tot en met de ramp met de MH17 in Oekraïne toe.

Met name de spanningen tussen Rusland en Oekraïne en de annexatie van de Krim door de Russen worden door de ter zake kundige Waterdrinker knap weergegeven, zonder dat hij zelf positie inneemt in het conflict tussen beide. De portie cultuur in het boek maakt het tot een compleet literair hoogstandje.

Hier en daar is de associatie met bekende politici wel heel duidelijk aanwezig. Daar waar zij onder het mom van een Europees mandaat de geneugten van het leven in al zijn facetten uitgebreid genieten, is het welhaast een oproep om niet meer (Europees) te gaan stemmen. Waterdrinker maakt een karikatuur van onze (Europese) vertegenwoordigers, die in Poubelle meer met zichzelf bezig zijn dan met degenen die ze vertegenwoordigen. En hij trekt daarbij een parallel naar de kopstukken in de voormalige Sowjet-Unie alsmede de leiders van de het huidige Rusland en de Oekraïne.

Het Franse “poubelle” betekent in het Nederlands “vuilnisbak”. Treffender had Waterdrinker het niet kunnen zeggen. De hoofdpersoon komt aan het eind tot de ontdekking dat de samenleving vol vuil zit en ziet het relatieve van rijkdom in. Zijn eigen zoektocht naar geluk blijft vruchteloos.
Waterdrinker hekelt de welvaartmaatschappij en de onverschilligheid en naïviteit van de mensen en verwijt hen een collectieve ontkenning dan wel het negeren van misstanden op slechts een paar uur reisafstand.
Ik heb nog nooit zo snel zo’n dik boek verslonden.

Arno Walraven