Op zoek naar werk: kansloos?

Van UWV tot elevator pitch 2.0 - Renate van Iperen neemt je mee in de wereld van de werkzoekende.

Zin 6 september 2016

Renate van Iperen (1957), academicus en ervaren manager in de journalistiek en communicatie verbaast zich over de arbeidsmarkt voor 45-plussers.

In haar blogs beschrijft ze haar zoektocht naar werk en stap je met haar mee in de wondere wereld van het UWV, outplacementtrajecten, netwerken, elevator pitches en solliciteren.

Blog #3: Kansloos

Mijn grenzeloze optimisme om snel weer aan de slag te komen, wordt al meteen flink getemperd door de outplacement-mevrouw. “Kansloos”, luidt haar snelle, louter op mijn leeftijd gebaseerde, oordeel. Ze zegt het geroutineerd. ‘Uhm, wat doe ik dan hier bij jou’, vraag ik me af? Ik kan mijn oren niet geloven en dat doe ik dan ook niet. Toch ga ik met haar aan de slag en ik krijg meteen huiswerk mee. Ze vraagt me mijn levensverhaal op te schrijven om daarin de rode draad in wat mij motiveert en drijft te ontdekken. Ik doe assessments en maak psychologische testen. Ik ben lekker bezig en de uitkomsten van al die testen bevallen me wel. Haar ook.

Uit de ene test blijkt dat ik mensgericht, verbindend, zorgvuldig en perfectionistisch ben. Een andere test analyseert mijn geschiktheid voor bepaalde functies. Het is een lange lijst. Helemaal onderaan bungelen beroepen als begrafenisondernemer en apotheker. In de top-3 van mijn lijst staan manager, bestuurder en media. Maar dat is leuk! Want dat is nou precies wat ik gedaan heb en wat ik nog steeds zo dolgraag wil. Dus: hoezo kansloos? Kansrijk ben ik en dat ga ik bewijzen ook!
Mijn outplacementtraject lijkt nu goed op stoom te komen. Ik merk dat ik het eigenlijk wel interessant vind om na jaren hard werken eens uitvoerig stil te staan bij wie ik ben, wat ik kan en, vooral, wat ik wil. Een van de opdrachten is het vragen van zogeheten 360 graden feedback. De bedoeling is dat ik vroegere collega’s, maar ook vrienden, vriendinnen en mijn partner vraag wat mijn drie belangrijkste kwaliteiten zijn en waaraan ik nog kan werken. Het idee is dat uit die antwoorden een rode draad valt op te maken. Ik vind het spannend, het voelt kwetsbaar, maar ik ben toch vooral benieuwd naar de antwoorden.

Blog #4: Verkeerde film

Het UWV vraagt ook mijn aandacht. Ik krijg een uitnodiging voor een gesprek en moet mijn CV en een recente sollicitatiebrief meenemen. Dat begrijp ik, wie weet hebben ze ook nog tips voor me. Met de gevraagde documenten meld ik me ruim op tijd op het kantoor in Hilversum. Ik laat mijn paspoort zien en ga zitten in een soort wachtruimte, waar ook al andere te neer geslagen werklozen zitten. Niemand maakt oogcontact. Er slaat een golf van paniek door me heen. Dit kan niet waar zijn: ik met mijn universitaire opleiding en succesvolle banen zit hier heel duidelijk werkloos te zijn. Ik kan nu alleen nog maar hopen dat ik geen bekenden tegenkom.
Mijn naam wordt genoemd en ik kijk in de ongelovige ogen van een vriendelijke UWV-medewerkster. Eh, zij had op grond van mijn geboortejaar een veel oudere vrouw verwacht, flapt ze eruit. Mocht ik nog enige hoop hebben dat ik vanuit het UWV begeleiding zou krijgen richting een baan, dan wordt die hoop meteen om zeep geholpen. Er is geen enkele vorm van hulp. Ja, ik kan een uitnodiging verwachten voor een beroepentest. En er is binnenkort ook een ‘banenmarkt’. Binnen een kwartier sta ik buiten, mijn CV en sollicitatiebrief zijn mijn tas niet uit geweest. Ik ben een nummer, een door de arbeidsmarkt opgegeven werkloze.
De rest van de dag ben ik van slag. En de dagen erna ook nog. Het kost me duidelijk moeite om geloof te houden in mijn kracht en talenten. De vrouw die mij aankijkt in de spiegel is dezelfde als altijd, maar ze is nu onzeker. Wat ik dan nog niet weet, is dat ik de bodem van de put nog niet heb bereikt. Er staan mij nog veel meer dieptepunten en tegenslagen te wachten.