To Kondo or not to Kondo?

Marie Kondo de opruimkoningin uit Japan, verkocht wereldwijd miljoenen boeken over het schijnbaar banaalste onderwerp ter wereld. Na rook-, eet- en coach-goeroes lijkt Kondo de nieuwe goeroe op het gebied van rommel elimineren.  Wat wil KonMari van ons? Een greep uit de inhoud: eerst álles in één keer wegdoen. Ben je boos op je familie? Dan is je huis misschien de oorzaak… Maak nooit stapels, zet alles rechtop: staand is het toverwoord. En: maak elke dag je handtas leeg.

Tien vuilniszakken vol

Kort en goed, regel 1 luidt: eerst puinruimen. En niet per kamer, maar per categorie. Dus: kleding, dan paperassen, dan boeken, dan aanrecht en bad, dan handtas. En in één keer. Kondo: “Opruimen liegt nooit. De ultieme sleutel tot succes is: ruim in één keer goed op in plaats van stukje bij beetje. Dan kun je je manier van denken drastisch veranderen.”

Dus Kondo roept mij op om al mijn kleding uit alle kamers op één grote stapel te gooien en elk stuk aan te raken. Voel ik ‘een rilling van geluk’, dan mag het blijven. Zo niet, weg ermee. “En,” zegt KonMari, “het is niet raar wanneer je een meditatieve trance ervaart bij het opruimen. Het ligt in de menselijke aard om weerstand te bieden aan het weggooien van spullen. Maar vergeet die honderd excuses om niets los te laten. Laat lós.”

Het klinkt allemaal een beetje zweverig, maar alleen het idee dat ik begonnen ben aan iets wat allang ettert, geeft al lucht. Mijn oudste, kapotte jeans, yes, die blijft, mijn nieuwste zwarte blouse van de Zara die toch een beetje knelt? Weg ermee. Tien vuilniszakken verlaten het huis voor de kringloop.

Vouwen voor experts

De rest wordt staand opgevouwen want Kondo zegt: “Hang alleen stukken op die eruit zien alsof ze liever hangen: dunne stofjes, pakken die tegenstribbelen als je ze wilt opvouwen.” Hangende kleding moet vervolgens worden gesorteerd als een pijl die rechts omhoog gaat. Dus: zware, lange en donkere stukken links, en lichte, korte kleding rechts. Met kleren rechtopstaand opvouwen bespaar je pas écht ruimte en kreuken, want er is geen druk meer van het stapelen. Vouw je kleren tot rechthoeken die rechtopstaand net zo hoog zijn als je la. Ja, dat is even pielen met vouwen, maar het is héérlijk om van bovenaf meteen te zien wat er in je la ligt – pardon: staat.

Sokken met stress

Over sokken gaat Kondo naar mijn idee wel erg ver. Sokken mogen niet in bolletjes gevouwen want ‘dan kunnen ze niet uitrusten van alle stress die ze overdag hebben meegemaakt’. Hm. Kondo: “Leg de ene sok op de andere, vouw de bovenkant van de sok terug en berg ze rechtopstaand op. Zo kunnen ze niet gaan rollen en tegen andere sokken aanbotsen.” 1, 2, nou nee. Kondo, ik ben véél te bang voor eenlingen, dus ik rol ze lekker op.

Lezen vertraagt de boel

Paperassen opruimen blijkt een stuk makkelijker. Oude verzekeringspapieren, belastingdocumenten en blocnotes zijn fijn om weg te gooien. Tot ik die ene krakende, leren koffer van zolder tegenkom gevuld met brieven, ansichtkaarten, tekeningen en foto’s uit mijn jeugd. O heerlijk om het handschrift van mijn overleden vader te herkennen en te lezen over zijn bourgondische levensstijl! En het knisperend dunne airmail-briefpapier te voelen van de brieven die ik schreef toen ik de wereld over trok. “Kappen!” zegt mijn strenge Kondo-meesteres. “Je bent aan het opruimen en lezen vertraagt de boel. Die souvenirs herinneren je aan een tijd dat ze je blij maakten. Maar brieven weggooien betekent niet dat je ook je dierbare herinneringen weggooit.” Ja maar, ja maar als ik ooit met pensioen ben, ga ik dit allemaal weer lezen, roep ik. “Niks ooit,” ketst Kondo terug, “we leven nú. Hoe mooi het vroeger ook was, we kunnen niet in het verleden blijven hangen. En geloof me: ooit wordt nooit.”

Niks dozen

Toen ik eenmaal door de koffer heen was, leek het hek van de dam. Zelfs de weinige opbergdozen die ik had, moesten eraan geloven, want ook daarin gelooft Kondo niet. “Opbergdozen zijn voor hamsteraars.” Het is gelukt: ik heb mijn huis weten te Kondoën. Het geeft ruimte in mijn huis én in mijn hoofd. Kondo is in het dagelijks leven mijn mantra geworden. Ril ik van geluk bij het zien van die nieuwe jurk? Of bij die nieuwe opdracht? Echt, het helpt. Sommige mensen geven door dit Japanse dametje een radicale wending aan hun leven. Ze gaan scheiden, zeggen hun baan op of nemen die langgewenste sabbatical.

Zelf geloof ik niet dat ik Kondo-fan voor de eeuwigheid ben. Ik ben zoals het leven zelf: rommelig, chaotisch en onvoorspelbaar. Maar de kick is wél dat mijn vrienden die op bezoek komen nu een keertje zeggen: “Jeetje Karin, wat is het nétjes bij je!” Waarop ik dan antwoord: “Ja, ik kan echt wel wat, hè.”

Tekst: Karin Kuijpers