Martine Bijl: geestig onderkoelde verteller

Martine Bijl schrijft net zo geestig en met onderkoelde humor als ze praat. Ook Zin-lezers vermaakte ze jarenlang met haar columns. Zoals dit familieverhaal, tragisch en toch onbedaarlijk komisch:

‘Hij beet niet, maar de dreiging werd onverdraaglijk’

Mijn tante had een ara, een grote papegaai. Zo’n vogel hoort niet in de huiskamer, ik weet het. Mijn tante wist het ook. Dat gezegd zijnde: deze ara wàs er nu eenmaal. Hij was ook eigenlijk niet van mijn tante, maar van mijn oom.
Overigens zorgde die er al jaren niet meer voor, dat mocht mijn tante doen. En ze deed het, zo’n huwelijk was dat. Zij zou het beest echt dolgraag naar de dierenwinkel gebracht hebben, of naar de dierentuin, de kringloopwinkel of desnoods de Antwerpse Vogeltjesmarkt – maar daar kwam niets van in. Mijn oom had die papegaai ‘ingebracht’ toen ze trouwden, en die papegaai moest blijven. En doodgaan was er niet bij. Voorlopig niet. “Ze kunnen wel 70 jaar worden,” zei mijn oom soms. Dan zag ik mijn tante een beetje krimpen.
Kinderen hadden ze niet, ze hadden de ara. Die vroeg meer aandacht dan een kind. Ook moest hij vaak los. Hij ging altijd achter mijn tante zitten als ze de krant las, op de achterleuning van haar gemakkelijke stoel, en begon dan zacht en aandachtig aan haar oor te knabbelen. “Leuk toch!” riep mijn oom dan. “Hij houdt van je. Zo versterken ze de band.” Dat had hij eens in een boekje gelezen. Maar mijn tante dacht altijd: die gaat bijten.
Hij beet niet, maar de dreiging werd onverdraaglijk. Tenslotte vond mijn tante er iets op. Ze zette een plantenspuit op tafel en spoot de papegaai weg als hij aanstalten tot knabbelen maakte. Maar het beest ging het lekker vinden; tenslotte ging hij zelfs met gespreide vleugels klaar zitten. Na het natspuiten begon dan het knabbelen. En de stoel werd er niet beter van.
Mijn oom hield niet van mijn tante, en mijn tante was niet goed bij haar hoofd. Dat weet ik allebei zeker, sinds zij me vertelde dat haar man bij wijze van geintje alle knoppen van haar rozenstruik met een aanstekervlammetje had laten schrompelen. Net genoeg om het niet te zien, maar na drie dagen vielen ze van de struik. Hij vond het grappig genoeg om het te vertellen, en zij ging niet bij hem weg. Nou ja, ik ben ook wel eens bij iemand niet weggegaan, dus ik weet wat gekte is.
Toen mijn oom ging sterven, wist hij mijn tante de belofte te ontfutselen dat zij de ara niet weg zou doen. Ik denk dat ik die belofte verbroken zou hebben, maar ik geloof niet in hemel en hel. Zij wel.
En nu zit die oude vrouw, bevrijd van haar ellendige man, in haar eentje aan tafel met een papegaai die aan haar oor knabbelt. Dit is het ergste verhaal dat ik ken. En weet je wat het ergste is?
Ik vind het onbedaarlijk komisch.

Bundel vol brille

Binnenkort verschijnt van Bijl’s hand Hindergroen. De bundel was al aardig onderweg toen plotsklaps een hersenbloeding het leven van Bijl ondersteboven zette. Ook daarover schrijft onze oud-columniste in deze lichte, elegante verhalen vol brille.

Martine Bijl, Hindergroen (Atlas Contact, € 15). Verkrijgbaar vanaf 1 oktober.

Winnen?

Wij geven 20 gesigneerde exemplaren weg van Hindergroen! Vul hieronder het winformulier in om kans te maken.