Boekenclubrecensie: Zonder ramspoed valt er niets te melden – Frans Pointl

Aantal sterren: 3, in 1 zin:
Boeiende inkijk in de gedachten van een bewoner van een verzorgingstehuis die er
eigenlijk niet meer wil zijn.

Citaat
“Ik heb mezelf overleefd”
Dit zinnetje sprak Frans Pointl herhaaldelijk uit.
Tegen het einde van zijn leven veranderde hij dat in : “”Ik heb zes jaar te lang geleefd”

Citaat:
Kom vader, zei zijn dochter dan, we kunnen nu eenmaal niet eeuwig blijv en leven, je hebt hier een mooie kamer en je wordt goed verzorgd! Zijn verdriet en zwaarmoedigheid irriteerden haar.

Ik ben het boek wel gaan lezen omdat ik behoor tot de leeftijdsgroep met ouders in deze tehuizen, en aan hen zou ik het wel aanraden. Ik begrijp uit het voorwoord dat de verhalen eerste gepubliceerd zijn in een literair tijdschrift, Hollands Maandblad. Ik vind het ook goed dat de auteur weer is gaan schrijven en heb ook bewondering voor zijn literair agent die er voor gezorgd heeft dat dat kon.
Het omslagbeeld is een portret gemaakt door Sylvia Willink. Met uitgebreid voorwoord. Dit vond ik interessant. Met liefde heeft de redacteur hem begeleid. Er is ook een gedeelte met gedichten. Die vond ik wel mooi.
Zoals 1945:

1945
Niets bezaten we
Geld noch eigen plek
Alles bezaten we:
Moeder en zoon
Gevlucht was de mof
Uit de school op het plein zei ze
Veiligheid nu alom
Door mij niet beseft…..

Ik ga zeker het eerder werk van de auteur lezen.

Suzanna Meeuwsen