“Wat mij betrof kon mijn kindertijd niet snel genoeg voorbij zijn. Ik vond het vervelend om niet volwassen te zijn. Mijn moeder was sociaal, dus er kwamen veel mensen over de vloer. Die mensen deden interessante dingen, dat wilde ik ook! Wat voor interessante dingen ik precies wilde doen, heb ik lang niet geweten, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit de ambitie had om brandweerman te worden. Het moest iets kunstzinnigers zijn.”
Voyeur
“Ik denk vaak terug aan mijn jeugd. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ik al zo lang weg ben uit Nederland. Ik denk dat ik veel vaker aan mijn jeugd denk dan de mensen die altijd in Den Haag zijn blijven wonen dat doen. Zij hebben er minder reden toe. Mij staat alles nog helder voor ogen, zelfs de namen van alle jongens die beter waren in sport, staan in mijn geheugen gegrift. Als ik in Den Haag ben, ga ik weleens als een soort voyeur kijken bij mijn oude cricketclub. Mij herkennen ze niet meer, het is alsof ik onzichtbaar ben, maar ik weet nog precies wie iedereen is.”
Foto’s boven: De kleine Ian op schoot bij zijn grootmoeder, 1953. Spelend op straat in Den Haag. Op de schouders van vader.
Tekst: Liddie Austin. Beeld: Marcel Bakker
Winnen?
We mogen 10x Hun beloofde land. Mijn grootouders in tijden van liefde en oorlog weggeven. Kans maken? Vul hieronder het winformulier in.
