Boekenclubrecensie Hier kom ik weg – Annette Maas
Niets is zo hecht en tegelijkertijd zo kwetsbaar als de relaties binnen een gezin. Je bent onontkoombaar met elkaar verbonden en elke gebeurtenis heeft effect op ieder gezinslid. Plezier en ergernis, vreugde en verdriet, openhartigheid en geheimen, angst en vertrouwen , het is er allemaal , laat sporen na en wordt meegenomen in volgende generaties. Dit gegeven is mooi uitgewerkt in “Hier kom ik weg” Schrijfster Annette Maas switcht in haar verhaal tussen het gezin waarin hoofdpersoon Simone opgroeide en diens eigen gezin met man en twee dochters. Het geheim dat ooit in Simones stamgezin huisde, woont nog in haar en vraagt erom ontsluierd te worden. Vanuit onvrede in het nu ontstaat de noodzaak die uitdaging aan te gaan.
Annette doet dit in een stijl die ik als direct, nuchter, beschrijvend en tegelijkertijd als poëtisch, verrassend en vlinderend ervaar. Direct en nuchter door beschrijvingen die werken als de beelden van een camera die de werkelijkheid weergeven. “Ik sla de deuken uit de kussens van de bank, vouw de blauwe zachte deken op en leg hem in de schommelstoel. Dan doe ik de tv aan, ga zitten en doe met de afstandsbediening de tv weer uit.” Poëtisch, verrassend en vlinderend in gevoelige episodes, die daardoor niet te zwaar worden : “ Slapende kinderen geven liefdeslicht. Ik doe een stapje naar achteren en kijk naar mijn schatten. Dan begint het te sneeuwen in de kamer. Precies en alleen op mijn hoofd. Woordensneeuw, heldere gedachtesneeuw.” Ook het schrijven in kortere en langere stukken tekst, door gebruikmaking van witregels ,geeft ruimte en lichtheid aan dit verhaal. Een verhaal dat binnen de simpele werkelijkheid van alledag ook de moeilijke en gecompliceerde gebeurtenissen in een gezin ontrafelt.
Annette Maas kan absoluut schrijven en doet dat in een eigen stijl. Ik heb haar debuutroman “Hier kom ik weg” met groeiend plezier en interesse gelezen. “Groeiend”, omdat het me aanvankelijk een beetje duizelde van de vele details , waardoor ik soms verward raakte en terug ging lezen. Een voorbeeld is de beschrijving van de wijk en het dorp waarin de hoofdpersoon, Simone, opgroeide. Naarmate ik verder las gingen die details op andere plekken juist weer beeldend werken, waardoor ik de gebeurtenissen kon voelen en helemaal meeging in het verhaal, bijvoorbeeld wanneer ze beschrijft hoe Simone haar innerlijke onrust in bedwang houdt door gewassen kleren te sorteren en te stapelen. Hierin mis ik een enkele keer nog wat balans.
Marjan Kilkens
