De 50 gepasseerd? Het leven kan beginnen!
Journaliste Yolan Witterholt is de 50 gepasseerd en nog lang niet van plan achter de geraniums te zitten.
Waar is dat meisje-van-20-dat-nooit-ouder-wordt gebleven? Journaliste Yolan Witterholt komt zichzelf als oudere, dikkere 50-plusser elke dag weer tegen. Maar vindt dat eigenlijk reuze gezellig. Wordt het vanaf nu echt alleen maar leuker, zoals ‘ze’ zeggen?
92 vs. 50
”Ik heb nu weliswaar vier kleine kinderen, maar ik voel me geen dag ouder dan toen ik 18 was,” zei ik wat mopperig tegen mijn toen 92-jarige oma. Al die verantwoordelijkheid, ik was er nog steeds niet echt klaar voor, wilde ik maar zeggen. Oma grinnikte en antwoordde: “Ja maar kind, dat heb ik óók!” Even keek ik haar verbaasd aan en toen schaterden we het uit. Zag zij de honderden rimpels in haar gezicht dan niet? Het witte haar waar je doorheen kon kijken, de handen met heel veel vel over weinig been? Natuurlijk wel. Maar die hadden niets met haar te maken. En ik snap haar, nu nog beter dan toen.
Fluffy
Illustratie: Peter van Straaten
Want mijn ogen zien het ook allemaal wel: daar staat een oudere vrouw in de spiegel. Ze is dikker dan ze ooit is geweest, de onderkin dient zich al lang niet meer voorzichtig aan en de huid van mijn decolleté lijkt wel craquelé. Mijn bovenarmen hangen wat fluffy uit korte mouwen, en elke paar dagen inspecteer ik mijn kin op ongewenste haartjes. Mijn haar is inmiddels onverbiddelijk overgestapt van rood op een soort rossig grijs en mijn buik is niet meer te houden, terwijl mijn benen er nog best mee door kunnen. Een paar jaar geleden waagde ik het daarom een hippe korte broek voor de zomervakantie aan te schaf- fen. Toen de verkoopster bij de kassa verbaasd vroeg: “Past u daar nog in?” had ik hem beter meteen terug kunnen leggen.
Hallo winkelruit
Op de weegschaal constateer ik aldoor weer dat er steeds wat meer ‘mij’ is, waarna ik de norm bijna onbewust een stukje oprek. Het gewicht waar ik nu genoegen mee neem, haalde ik nog niet eens na negen maanden zwangerschap en ik maak me er geen moment druk om. Het is allemaal maar buitenkant; met míj heeft dat weinig te maken. Toegegeven, soms schrik ik wel even van die buitenkant. Want als ik gewoon ergens ben of op straat loop, wanneer ik gezellig met een wijntje met vriendinnen zit te kletsen of bij mijn moeder langsga, ben ik wie ik altijd was: dat meisje van een jaar of 20 met rood haar en veel sproeten dat nooit ouder wordt. Dat meisje dat binnenin mij zit en dat ik om duistere redenen steeds weer verwacht te zien als ik in een spiegel of winkelruit kijk. In plaats daarvan zie ik een 50-jarige, wat dikkige dame in wie ik mezelf amper herken. Maar: ik raak aan haar gewend. En ik mag haar wel. Intussen kijk ik gewoon niet te veel in winkelruiten en leef ik vrolijk verder.
Tekst: Yolan Witterholt
Benieuwd hoe je er een feestje van kunt maken als 50-plusser? Put inspiratie uit het boek De beste jaren komen nu.
