Boekenclubrecensie De levenden en de doden in Winsford

“De levenden en de doden in Winsford, heeft me doen zwerven tussen irritatie en fascinatie”

Het verhaal begint wanneer Maria en Castor neerstrijken in Winsford, er wordt door Nesser veel aandacht aan de beschrijving van de omgeving gegeven. Heel beeldend beschrijft hij de wandelingen die Maria met haar hond Castor over de heide maakt. Als waren loop je mee en zie je de prachtige omgeving voor je.

Waarom kost het me toch zo`n moeite om het verhaal te volgen? Want het intrigeert me aan de ene kant enorm, waarom Maria op de vlucht is en wat er toch gebeurt is, maar aan de andere kant kan ik moeilijk grip op het verhaal krijgen, het duizelt me soms echt een beetje en ik raak de weg kwijt. Dit komt waarschijnlijk doordat je heen en weer hopt tussen heden en verleden, wat niet altijd heel duidelijk aangegeven is waar of je je bevindt.

De vijfenvijftig jarige vrouw, Maria, heeft iets triests over zich, iets eenzaams, iets verloren maar toch ook krijg je een gevoel van achterdocht, Nesser weet de sfeer heel geheimzinnig te houden. Maria verteld het verhaal in de Ik vorm, zij verteld en beleeft het hele verhaal, dit is niet storend het maakt juist dat je je kunt in leven in haar, de manier waarop Nesser haar het verhaal laat vertellen is meeslepend dat is wat me intrigeert, maar het onduidelijke het rommelige irriteert me juist weer. Ik slinger het hele verhaal een beetje heen en weer tussen irritatie en fascinatie.
Toch zit er een zeer hoog mysterie gehalte is het verhaal waardoor je het onduidelijke toch accepteert. Dit intrigeert me en maakt dat ik heel graag door wil lezen, Nesser heeft een bepaalde spanningsboog in het verhaal zitten waardoor je het als lezer niet los kan laten. Het houd je op scherp, nieuwsgierig naar de plot.

Terwijl Maria zich terug getrokken heeft in Winsford, neemt zij de lezer mee door het verhaal zo krijg je een inkijkje in haar jeugd, haar leven en in haar huwelijk met Martin. En waarom zij naar Winsford is gekomen/ gevlucht. Ze doorleest de dagboeken van haar man, Martin, en blijft zijn email contact onderhouden dit alles zorgt ervoor dat het verhaal vooral een hoog psychologisch gehalte heeft maar de echte spanning of thriller is ver te zoeken.
De levenden en de doden in Winsford, heeft me doen zwerven tussen irritatie en fascinatie, ik genoot van de omschrijving van de omgeving van Winsford, zijn bewoners en de manier hoe Maria daar werd onthaald en zich daar thuis voelde, maar irriteerde me aan de vage verhaallijn het rommelige en het heen en weer gehobbel tussen heden en verleden. Jammer, want toch denk ik dat de fascinatie wel enig overwicht heeft gehad.

• Plot 3 ***
• Schrijfstijl 4 ****
• Leesplezier 3 ***
• Psychologie 4 ****
• Spanning 2 **

Mijn eindconclusie is 3 ½ ster voor De Levenden en de Doden in Winsford – Hakan Nesser.

Moon Kager