Fijnproevers, cultuursnuivers en crea bea’s opgelet: de Appelparade serveert een viergangenmenu van lekker eten, mooie spulletjes, locatietheater en creatieve workshops. De setting tussen de fruitbomen is de kers op de taart. [Lees meer…] overCuli, culti & crea tussen appels en peren
Archief voor 2016
Van harte! Maar hoe blijf je gezond, gelukkig, welvarend en wordt je hopelijk ook (nog) een beetje wijzer? Je leest het in het boek De beste jaren komen nu! boordevol ideeën, oefeningen, bestemmingen en praktische informatie.
We hebben weer drie boeken gevonden die je niet mag missen. Voedselmythes worden ontmaskerd, we nemen je mee naar de jaren 70 én bespreken een ontroerend autobiografisch portret.
Unieke collegedag inclusief lunch, consumpties en boek, voor maar € 69,95. Wil je hierbij zijn? Lees dan snel verder…
[Lees meer…] overLiefde, politiek en intriges bij de Oranjes
Het boek is een brief van de vader aan zijn nog niet geboren dochter Amber. De brief begint op het moment dat de geboorte van de dochter steeds dichterbij komt en eindigt vlak nadat ze is geboren. De vader, die schrijft in de ik- vorm, praat tegen zijn nog ongeboren dochter en vertelt haar over haar ontstaan, over haar moeder en over zijn familiegeschiedenis (fascinerend) die ook de hare zal zijn. Te beginnen bij de conceptie van Amber in de havenstad Tanger in Marokko.
Abdelkader (“de schrijver” klinkt zo afstandelijk, terwijl hij met dit boek juist zo heel dichtbij komt, maar ik hoop niet dat ik te vrijpostig ben door Abdelkader te schrijven) , Abdelkader dus, schrijft en beschrijft op een prachtige manierwat hij heeft meegemaakt, hoe hij dit heeft ervaren en hoe hij daardoor is geworden tot wie hij is. Hij schrijft op een manier die uit het Arabisch lijkt te komen. De zinnen lijken muziek te maken en roepen een wereld op die me doet denken aan sprookjes, magie, arabische duizend en een nachten. Normaal gesproken houd ik juist erg van droge korte zinnen, maar de beschrijvingen van Abdelkader zijn lyrisch en tegelijk heel nuchter waardoor ik het toch prachtig vind om te lezen. Hij roept met zijn taal een wereld op die twee werelden lijkt te verbinden. Hij geeft daarmee ook allerlei inkijkjes in zijn Marokkaanse opvoeding, wat mij als lezer een idee geeft van de worstelingen waar mensen zoals zijn ouders mee te maken hebben gehad.
Ook beschrijft hij waar hij zelf als kind mee te maken kreeg toen hij vanuit het (in mijn ogen) exotische, kleurrijke en magische Marokko, terecht kwam in het koude, aangeharkte Nederland. Gelukkig vond hij al snel zijn liefde voor boeken, lezen, literatuur, die hem een plek voor zichzelf verschafte die hij regelmatig hard nodig had om de wereld op een afstand te kunnen houden. Mooi vind ik zijn verwijzing hierbij naar ” a room of one’s own” van Virginia Woolf. Mooi, omdat het hier gaat om een Engelse vrouw uit het begin van de 20 eeuw en de vergelijking misschien niet direct voor de hand ligt, maar wel het zelfde gevoel weet over te brengen en de binding met literatuur heel duidelijk maakt. Wat ik er ook mooi aan vindt is dat Virginia Woolf blijkbaar ook nu nog altijd schrijvers weet te inspireren. Haar beschrijvingen van haar leven (of het leven zoals zij dat kende) roepen trouwens een zelfde soort gevoel bij me op als Abdelkader dat weet te doen.
Naast het taalgebruik vind ik het een bijzonder mooi geschreven brief. Het maakt dat ik mezelf afvraag hoe het kan dat ik deze vragen niet aan mezelf heb gesteld ( in ieder geval niet al deze vragen) toen ik zwanger was van mijn eerste zoon? Was ik zo oppervlakkig? Heb ik wel bewust genoeg stilgestaan bij mijn eigen zwangerschap of mijn eigen geschiedenis? Ik ben bang dat ik veel vragen rond mijn eigen opgroeien niet heb gesteld en me ook niet heb afgevraagd hoe ik mijn kind kon verbinden met mijn eigen geschiedenis. Is het sowieso meer een mannending? Of iets dat vooral mensen met een ander land als achtergrond zich gaan afvragen als ze kinderen krijgen? Of is het een schrijversding? Hoe dan ook, het boek doet me er bijna naar verlangen om nogmaals een eerste zwangerschap te mogen meemaken, en om dan ook zo’n prachtige brief te schrijven aan mijn nog ongeboren kind. Voor het gemak vergeet ik dan even dat ik dat natuurlijk helemaal niet kan. Maar het verlangen ernaar is al genoeg.
Sandra Mennen
Nog niet onder pannen dit Pinksterweekend? Maar wel zin in entertainment en lekker eten? Ga naar het Hap Stap Festival in Tilburg en het is in kannen en kruiken! [Lees meer…] overEen festival om van te smullen
We genieten nog altijd van het werk van Annie M.G. Schmidt (1911-1995), de woordkunstenaar die zelfs een tragisch levensverhaal zo wist op te tekenen dat er een vrolijke, vermakelijke musical uit kwam: Foxtrot, nu terug in het theater. [Lees meer…] overFoxtrot: een fleurige bak ellende
Nee, wij gaan niet mee met de beroemde riviercruises vanaf Zuid-Duitsland richting Oostenrijk en de Zwarte Zee. Wij gaan stroomopwaarts en ontdekken per fiets het gebied rond de Junge Donau, waar de massatoerist nog niet komt. Ga je mee?
Sjoerd Mossou is journalist, schrijver en columnist en praat regelmatig op de televisie over voetbal. In zijn vrije tijd trekt hij zelf de voetbalschoenen aan en is hij op het veld te vinden. Van regenachtige zondagochtenden op het amateurveld tot aan Messi op het WK: Sjoerd Mossou beschrijft in korte verhalen de voetbalwereld van binnenuit.
Asperges, ze zijn er weer! Daarom heeft Zin een speciale aanbieding samengesteld.
Ook zo’n liefhebber van de serie House of Cards? Dan mag je Marseille niet missen! In deze Franstalige Netflixserie speelt Gérard Depardieu smerige spelletjes.
Of je vindt de merkwaardige komedie Men & Chicken helemaal te gek, of je rent gillend de bioscoop uit. De Deense regisseur Anders Thomas Jensen heeft in ieder geval een film gemaakt waar iedereen het over heeft.
Een uitdagende vierdaagse met pittige hellingen én genieten van prachtige wandelingen door de stad, de natuur en langs het strand. Geen dag is hetzelfde. Tijdens de vierdaagse van Marbella [Lees meer…] overDoe mee aan de Marbella Wandelvierdaagse!
Nele Neuhaus is een Duitse auteur. Haar meisjesnaam is Cornelia Löwenberg. Ze studeerde rechten, geschiedenis en Duits, maar stopte met haar studie om voor een reclamebureau te gaan werken. Op haar naam staan een aantal romans, misdaadromans en kinderboeken. De eerste 2 boeken heeft ze in eigen beheer uitgebracht voordat ze bij een grote uitgeverij doorbrak met het boek “Sneeuwwitje moet sterven”.
Een onbeminde vrouw is eigenlijk het misdaaddebuut met de hoofdpersonen Bodenstein & Kirchhoff. Maar hier in Nederland zijn er al 5 delen over deze hoofdpersonen uitgekomen. Het debuut kwam in Nederland wat later uit.
De cover ziet er niet echt bijzonder eruit. Een wit huis of kerk in het donker met een flinke sterrenhemel.
De achterflap geeft direct aan dat het een pittig verhaal gaat worden. Een zelfmoord en een moord van een jonge vrouw. Mijn nieuwsgierigheid was snel gewekt.
Het verhaal gaat over Pia Kirchhoff die de stad en haar man heeft verlaten voor een boerderij op het platteland. Ze heeft ook haar oude baan weer aangenomen en is gaan werken als rechercheur bij de K11 in Hofhein.
De andere hoofdpersoon is Oliver van Bodenstein is de leider van de K11. Zijn vrouw Cosima heeft een filmproductiemaatschappij en is vaak een tijd van huis weg.
Pia had dienst toen ze werd opgebeld dat er een dode man was gevonden in een wijngaard. Het blijkt de hoofdofficier van justitie te wezen genaamd Joachim Hardenbach. Vanwege dat het om de officier zou gaan moest ze haar baas van Bodenstein op de hoogte brengen van deze zelfmoord.
Niet snel daarna worden ze op de hoogte gebracht dat er een jong vrouw gevonden is onderaan een uitkijktoren. Het lijkt dat ze zelfmoord heeft gepleegd, maar al snel komt er uit onderzoek dat Isabel Kerstner vermoord is. Oliver en Pia gaan op onderzoek uit, maar komen achter hele vreemde praktijken.
Isabel was een zeer knappe maar ook een onbeminde vrouw. Niet iedereen was er rouwig om dat Isabel was overleden. Heel veel mensen hadden dan ook wel een alibi om haar te willen vermoorden, maar wie?
Vanwege dat het mijn eerste boek was van Nele Neuhaus dat ik las had ik misschien daar mijn voordeel mee. De personages werden snel in het boek voorgesteld. Niet alles heb ik daarvan onthouden. Wel van de twee hoofdpersonen en de overige personen die verder in het boek naar voren kwamen. De schrijfstijl vond ik fijn zodat ik me goed kon inleven in de personages. Pia vind ik een pittige dame die wel gelijk flink van start gaat met haar nieuwe baan. Zelfs midden in de nacht was ze op kantoor te vinden. De spanning was niet constant aanwezig en dan vond ik ook dat het verhaal wat afzwakte. Dit vond ik vooral bij de verhoringen die ze voerden. Daar had voor mij wel wat pit in mogen zitten
Dit boek vind ik 4 sterren waard.
Brenda van Liere
Nele Neuhaus (1967) is 1 van de succesvolste Duitse thrillerauteurs van dit moment, met meer dan drie en een half miljoen verkochte exemplaren van haar boeken.
Ze gaf haar eerste thrillers in eigen beheer uit en brak met Sneeuwwitje moet sterven wereldwijd door. Sneeuwwitje moet sterven is het vierde deel in de serie over het speurders duo Pia Kirchhoff en Oliver von Bodenstein. Het was het eerste boek van Nele Neuhaus dat in het Nederlands vertaald en uitgegeven werd.
Door het enorme succes zijn later ook haar andere boeken in het Nederlands verschenen.
Een onbeminde vrouw is haar debuut en het eerste deel waarin Pia Kirchoff en Oliver von Bodenstein voor het eerst met elkaar gaan samen werken. De thrillers van Nele Neuhaus zijn afzonderlijk te lezen. Ieder boek heeft een afgerond misdaadverhaal. Maar het verhaal van de hoofdpersonen ontwikkelt zich in de loop van de boeken en daar zit zeker een lijn in die je als lezer het beste op volgorde kunt lezen.
Zelf heb ik als eerste Sneeuwwitje moet sterven gelezen toen het uitkwam en mocht ook de auteur ontmoeten. Zowel van het boek als van Nele Neuhaus was ik zeer onder de indruk. Al haar boeken die tot nu toe van haar verschenen zijn heb ik met plezier gelezen. Het is met recht een topauteur.
Het was een wat vreemde ervaring om nu het eerste boek te lezen waarbij de personages die je eigenlijk al goed kent geïntroduceerd worden en terwijl je weet wat er allemaal al veranderd is in hun leven. Toch was het leuk om nu de hele serie gelezen te hebben, zelfs toen bleek dat dit debuut nog niet kan tippen aan haar latere werk. Ik kan de serie dan ook zeker aanraden en wanneer je bij deel 1 Een onbeminde vrouw begint groei je mee met de personages en kun je genieten van een schrijfstijl die steeds pakkender en meeslepender wordt.
Pia Kirchhof en hoofdinspecteur Oliver von Bodenstein werken pas net samen wanneer ze op 1 dag twee sterfgevallen moeten onderzoeken.
De hoofdofficier van justitie heeft met een lading hagel uit zijn eigen jachtgeweer een einde aan zijn leven gemaakt. Een duidelijk geval van zelfmoord hoewel er nog geen motief bekend is.
Bij de tweede had iemand veel moeite gedaan om de dood van een knappe jonge vrouw op zelfmoord te laten lijken. Maar het is wel degelijk moord.
Kirchhof en Bodenstein hebben het niet gemakkelijk bij het ontrafelen van de moord op Isabel Kerstner. Er blijken vele motieven en verdachten te zijn. Wanneer er in het leven van Isabel ook sprake blijkt te zijn van chantage en misdaad lijkt het een onmogelijke zaak om op te lossen.
Introductie
Aangezien dit het eerste deel in de serie is worden in de start van het boek Kirchhof en Bodenstein uitgebreid voorgesteld. Als lezer krijg je wat te horen over hun privé leven en het team waarin ze werken. Het komt wat vreemd over dat ze elkaar erg formeel aanspreken maar dat is in Duitsland gebruikelijk wanneer mensen elkaar nog niet goed kennen vertelde Nele Neuhaus in de Meet & Greet die ik enkele jaren geleden had. Later in de serie gaan ze losser met elkaar om en dat vind ik persoonlijk prettiger lezen.
Ook wordt er een groot aantal personages geïntroduceerd, zowel voor het misdaadverhaal van dit boek als personages die in de latere boeken terugkomen. Dit heeft wel even tijd nodig en haalt de vaart wat uit het verhaal, zeker wanneer je de andere delen al gelezen hebt. Voor nieuwe lezers van de serie is het een leuke kennismaking.
Door de uitgebreide introductie valt op dat de personages die met de moord in verband gebracht kunnen worden eigenlijk allemaal op een bepaalde manier met elkaar verbonden zijn en dat het slachtoffer bij niemand geliefd was. Het is zelfs zo dat bijna iedereen een motief heeft om haar te vermoorden.
Onderzoek / plot
Het is met al die verdachten niet makkelijk voor Kirchhoff en Bodenstein om de dader en zij of haar motieven te vinden. Er wordt net iets te vaak volledig ingezet op een dader die het dan toch niet blijkt te zijn.
De dode vrouw heeft een kind dat spoorloos verdwenen is en daar wordt weinig aandacht aan besteed. Ook de zelfmoord valt wat weg in het eerste deel van het boek. Pas later als de verbanden tussen de zelfmoord, de moord en de vermissing duidelijker worden wordt dit meer één geheel. Er lijkt in de eerste helft behalve het introduceren van de personages dan ook niet zoveel te gebeuren. Pas wanneer de karakters wat meer bekend zijn en de onderlinge emoties, frustraties en geheimen naar voren komen wordt het verhaal pakkender.
Het verhaal en het onderzoek bouwt zich redelijk recht toe en recht aan op, zonder complicaties of echt verrassende wendingen. Het is dan ook prima te volgen, al geef ik zelf de voorkeur aan de meer ingewikkelde plots in de latere boeken van Nele Neuhaus.
Tegen het einde komt er meer vaart en spanning in het verhaal. Niet ieder personage overleeft het en er blijkt een crimineel netwerk te bestaan. De onderlinge verbanden tussen de personages blijken steeds belangrijker en zijn interessanter dan verwacht. Eigenlijk zijn die verhalen nog meer de moeite waard dan het lezen over het oplossen van de moord.
Veelbelovende schrijfstijl
In dit thrillerdebuut van Nele Neuhaus is al te merken dat ze oog heeft voor detail en mooie sfeervolle beschrijvingen neer kan zetten. Ze doet dit iets meer door alles te vertellen dan door het de lezer te laten voelen en meebeleven. De gesprekken zijn hier en daar wat geforceerd en niet helemaal natuurlijk. Maar het talent om goed, mooi en meeslepend te kunnen schrijven is al duidelijk zichtbaar. Iets dat in haar volgende boeken volledig tot zijn recht gaat komen.
Een onbeminde vrouw is wat mij betreft niet haar beste werk maar zeker de moeite.
3 sterren.
Connie Flipse
Allereerst wordt het lijk gevonden van dr. Joachim Hardenbach, hoofdofficier van justitie te Frankfurt. Het lijkt op zelfmoord door een schot uit zijn eigen jachtgeweer. Vervolgens wordt echter ook nog het lijk gevonden van de mooie jonge vrouw Isabel Kerstner. Is het zelfmoord of toch moord. En de ingrediënten voor een zeer spannend boek zijn geboren.
Waarom moesten deze twee mensen dood? Wie zijn er verantwoordelijk. Een bijna onmogelijke vraag in eerste instantie voor hoofdinspecteur Oliver von Bodenstein en zijn nieuwe collega Pia Kirchhoff. Zij raken verzeild in een wereld van geld, macht, prestige, fraude, criminele activiteiten, overspel, haat. En als je als lezer denkt het plot te kennen, dan wordt dat een paar bladzijden verder weer gelogenstraft, of toch niet. Een wereld, waar men niet altijd eerlijk blijkt te zijn, omdat dat gevaarlijk zou kunnen zijn. En soms lijken zelfs de meest ‘eerlijke’ mensen, toch niet geheel openhartig.
Iedereen lijkt een motief te hebben. Dus kan iedereen het gedaan hebben. Mensen worden gearresteerd en moeten dan weer vrijgelaten worden. Mensen lijken een alibi te hebben, of is dat toch niet altijd zo.
Neuhaus weet je vanaf de eerste bladzijde tot aan de laatste paar bladzijden te boeien tot in het oneindige. Soms moet je door huisgenoten bijna gedwongen worden om het boek even weg te leggen, want ook jij zoekt die ontknoping.
Als je van puzzelen houdt, als je van detectives houdt, dan moet je aan dit boek zeker beginnen. De puzzelstukjes, die ook in het boek worden genoemd, moet je echter met een vergrootglas gaan zoeken, want ze liggen soms als een speld in een hooiberg verborgen.
Wanneer je richting het eind van het boek komt, dan denk je: ‘O ja, zo zit het’. Want dan denk je dat bepaalde personages eindelijk eerlijk worden en de ‘waarheid’ vertellen. En dan blijkt het toch weer anders te liggen. Maar één ding is duidelijk. Als je het eind van het boek hebt bereikt, dan vallen de stukjes allemaal op zijn plaats en dan zie je het geheel.
Door dit geheel lopen dan nog een paar ‘kleine’ lijntjes van de onderzoekers Oliver en Pia persoonlijk. En dat maakt het boek zo geweldig. Je loopt namelijk constant met deze twee mensen mee en kent hun gedachten en ziet door de schrijfstijl constant wat zij ook voor ogen hebben en hoe zij zich voelen.
Je weet waar zij zijn en je voelt je één met hen.
Ron Weening
In Zin 6 vertellen bekende acteurs en actrices over geraakt worden door het werk van collega’s, maar hier zetten we hun eigen werk nog even in het zonnetje:
‘De pen is machtiger dan het zwaard.’ We willen het graag geloven. Maar is het waar? In Een woord een woord test Frank Westerman de kracht van het vrije woord en Zin geeft het weg!