Heb je het goede nieuws al gehoord? Walt Disney maakte bekend dat er een nieuwe Indiana Jones aan zit te komen. Het vijfde deel in de reeks moet in juli 2019 uitkomen.
Archief voor 2016
Wie geen kaartjes heeft kunnen bemachtigen voor de Jeroen Bosch-tentoonstelling in Den Bosch, er is hoop…
Nederland is in verwarring. Twee groepen staan tegenover elkaar. Aan de ene kant de mensen die begrijpen dat ons land voor altijd anders is geworden, en de bevolking diverser. Aan de andere kant: zij die zich vastklampen aan de tradities van een land dat niet meer bestaat. In Kaaskoppen komt de laatste groep niet aan het woord. Wel de nieuwe Kaaskoppen, 2e en 3e generatie allochtonen die duidelijk maken waarom ze er niet bij horen.
Vuijsje is een jood die eruit ziet als een Marokkaan, wat vergelijkbare uitsluitingen met zich meebrengt als ware hij Marokkaans. Hij kent het gevoel er niet bij te horen. En toch voelt hij zich Nederlander. Het boek begint sterk. Omdat hij naar zijn zoon keek, die half Surinaams is, besefte Vuijsje dat hij dingen niet weet: “Ik ben 39 jaar ouder, maar jij hebt ervaringen die ik niet ken. Je hebt een donkere huidskleur en kroeshaar – door hoe je eruitziet, heb jij nu al kennis van zaken die ik nooit helemaal zal kunnen begrijpen.”
Voor het boek heeft Vuijsje 62 bekende en minder bekende mensen geïnterviewd. De interviews zijn eerder al gepubliceerd in de Volkskrant, Hard gras en Elsevier. Voor dit boek deelt hij de interviews in blokken in: televisie, acteurs, cabaret, rappers, ondernemers, politici. De geïnterviewde mensen hebben allen één ding gemeen: ze zijn nieuwe kaaskoppen en kennen het gevoel van uitsluiting.
Vuijsje houdt de lezer een akelige spiegel voor. De televisie is een wittemanswereld, dat geldt in feite ook voor alle geschreven pers, bedrijven en politiek. De wil om te veranderen wordt wel uitgesproken, maar wat een veranderde samenstelling van de bevolking feitelijk betekent, vindt geen bodem. De blanke man, vaak 50+, zet de toon waardoor uitsluitingen plaatsvinden, de redacties zijn wit, ze denken wit en maken een wit product.
Veel nieuwe kaaskoppen gebruiken daarom via internet hun eigen kanalen voor het publiek, vaak ook nieuwe kaaskoppen, dat hun werk wel kan waarderen.
Dankzij de vele interviews wordt de lezer gedwongen in andermans schoenen te gaan staan. Dat is goed, zeker bij discussies over Zwarte Piet of de Mohammed-cartoons die veel emotie met zich meebrengen. En omdat er niet een hapklaar beeld voorgeschoteld wordt hoe de Nederlander met diversiteit om moet gaan, nodigt het boek de oude kaaskoppen zeker uit om andere meningen te lezen.
Waar ik persoonlijk nieuwsgierig naar ben geworden, is in hoeverre de geconstateerde witte 50+ mentaliteit in de toekomst blijft bestaan. Zeker omdat de schoolgaande jeugd tegenwoordig veel minder bereikt wordt via televisie en geschreven pers, maar via internet een breed scala van mogelijkheden aangereikt krijgt, waarbinnen de nieuwe kaaskoppen misschien wel oververtegenwoordigd zijn. En het zijn juist de mensen uit de 50+ wittemanswereld die moeite hebben zich aan te passen aan deze nieuwe ontwikkelingen.
Liane Baltus
Fotograaf Petros Koublis legt de natuur op dromerige en schilderachtige wijze vast. [Lees meer…] overNatuurfoto’s om bij weg te dromen…
De site Things Organized Neatly verzamelt, de naam zegt het al, perfect geordende taferelen. Zo georganiseerd dat het kunst wordt! [Lees meer…] overKunstzinnige orde
Deze maand belooft weer een goede leesmaand te worden. Naast de drie boeken die we bij de boekenclub recenseren, komt er nog veel meer moois uit. We zetten er vijf op een rijtje.
JK Rowling undercover
J.K. Rowling kroop opnieuw in de huid van Robert Galbraith voor het derde deel van de Comoran Strike-mysteries. Comoran en zijn assistente Robin gaan in Het slechte pad op onderzoek uit nadat ze een pakket toegestuurd krijgen met een afgehakt been. Comoran, die zelf een been heeft verloren, is niet zo verrast als Robin. Hij kent vier mensen uit zijn verleden die tot zo’n gruweldaad in staat zijn. Het slechte pad verschijnt op 13 april.
Friet met van Basten
Sjoerd Mossou observeert het voetballeven in Friet met van Basten. Anekdotes over Messi en Maradonna, opvallende clubwisselingen en optredens van voetballers in diverse tv-programma’s: Mossou relativeert én duikt in de harde, glamoureuze en verbijsterende wereld van het voetbal. Friet met van Basten verschijnt op 21 april.
Kameleon de Jong
Observeren kan Wilfried de Jong als geen ander. Hij duikt moeiteloos in de gedachten van zijn personages. Leer de personages kennen in korte, aangrijpende verhalen. Van Rome waar vrouwen zich wassen, tot het sterfbed van een vader en een verliefd stel onder water. Zowel herkenbaar als vervreemdend. Zweefduik is een knappe verhalenbundel en verschijnt op 4 april.
Lachen, gieren, brullen
De nieuwe Paulien Cornelisse wordt ongetwijfeld weer hilarisch. We volgen Cavia, werkzaam op de communicatieafdeling. In korte hoofdstukken leren we haar en haar collega’s kennen. De verwarde cavia gaat over de avonturen op een doorsnee kantoor. Herkenbaar voor iedereen die zelfs maar één dagje op een kantoor heeft doorgebracht. De verwarde cavia verschijnt op 13 april.
Nagelbijtend spannend
In Black Eyed Susans volgen we Tessa Cartwright, die op haar zestiende door een seriemoordenaar voor dood werd achterlaten op een akker in Texas. Ze weet als enige van alle meisjes te overleven. Haar bijnaam Black Eyed Susan verwijst naar de bloemen die in het veld groeiden waar ze gevonden werd. Jaren later verschijnen diezelfde bloemen naast haar huis. Tessa is ervan overtuigd dat de moordenaar nog vrij rondloopt. Een loeispannende thriller van Julia Heaberlin. Black Eyed Susans verschijnt op 19 april.
Het is langer licht en de temperaturen beginnen voorzichtig te stijgen. Breng je deze maand dan ook nog eens een bezoekje aan het fleurige Tulp Festival, dan zijn lentekriebels gegarandeerd! [Lees meer…] overProef de lente, bezoek de tulpenstad
Jefta van Dinther is het wonderkind van de Europese dansscene. Hij maakt monumentale choreografieën, maar ook intiem werk voor kleinere zalen. In Breda kan je kennismaken met beide kanten. [Lees meer…] overIntiem of monumentaal en meeslepend? Allemaal!
Scandinavië is hot. We zijn gek op hun minimalistische, strakke designs in rustige kleuren. Ben jij ook fan van de productie uit het Noorden? Dan mag je de Scandinavië Markt op 23 & 24 april niet missen.
De gevangenis waar James in woont is koud, donker en zonder ramen en deuren. Als hij gelucht wordt moet hij een blinddoek om, hij ruikt de bomen, hoort de geluiden, voelt de wind maar ziet niets. In zijn hoofd is hij thuis bij zijn vrouw Anne en dochter Penelope waar hij zielsveel van houdt. Hij praat me ze, ziet ze, voelt ze maar daarna is het weer koud en angstig in zijn hoofd.
James is een goede vader voor Penelope, haalt haar van school. gaat kamperen en doet leuke dingen met haar.
Hij is bang voor alles wat zijn dochter zou kunnen overkomen. Die angst neemt met vlagen volledig bezit van hem. Hij ziet de beelden in zijn hoofd voorbijkomen. Niks is hem te gek om zijn dochter te beschermen.
Anne zijn vrouw heeft hier heel veel moeite mee maar heeft zo haar eigen verdriet en problemen in het leven. Zij houden wel veel van elkaar. Penelope een mooi jong meisje met een vader en moeder die veel van haar houden maar ook de goede weg niet zo kunnen vinden. De band met beide ouders is prima.
Het boek wordt verteld door James, Anne en Penelope, prachtige dialogen en verwarringen vallen de lezer ten deel.
Dan gebeurt er iets waar James altijd voor gevreesd heeft, is het waar of speelt het zich af in zijn hoofd. James verliest steeds meer de grip op de werkelijkheid. Er volgen een aantal verwikkelingen die je aangrijpen.
Dit boek raakt je tot diep in je ziel. Het is prachtig beschreven mooie zinnen en woorden die je iets doen. Het is tevens ontroerend en verdrietig. De karakters zijn zo menselijk uitgediept dat je de onmacht voelt en met lege handen staat.
Wat liefde met een mens kan doen. Het einde is triest en open maar toch het beste voor iedereen.
Een geweldig boek dat van mij 5 sterren krijgt.
Nel Aanhane
Juli 2014 begon de auteur Robert Vuijsje met het interviewen van 62 mensen, allemaal Nederlanders. Mooie gesprekken over hoe Nederlands zij zich voelen, onderlinge acceptatie, discriminatie, racisme en meer.
Deze interviews zijn allemaal gebundeld in het nieuwe boek Kaaskoppen van de auteur van Alleen maar nette mensen. Verdeeld over verschillende hoofdstukken kun je als lezer de verhalen meebeleven van acteurs en rappers, daarna volgen o.a. de ondernemers, politici en sporters. Stuk voor stuk boeiende vertellingen van mensen die in Nederland geboren zijn, maar veelal met een achtergrond die elders begon, soms meerdere generaties terug. Een achtergrond zo blijkt uit hun verhaal nog steeds invloed heeft op hun leven hier en nu in Nederland. In het boek worden zij de nieuwe kaaskoppen genoemd.
Vele van deze nieuwe kaaskoppen – blijkt uit hun verhaal – voelen zich niet begrepen door de oude kaaskoppen in dit land (zij die zich vast willen houden aan oude tradities, moeten wennen aan de nieuwe generatie kaaskoppen). Sommige nieuwe kaaskoppen voelen zich niet geaccepteerd, maar er zijn er ook die vinden dat andere nieuwe kaaskoppen niet zo moeten zeuren.
Bekende discussies komen naar voren zoals het Sinterklaasfeest en hoe er onderscheidt wordt gemaakt in de wereld van televisie en toneel. Maar ook de droevige geschiedenis van alle Nederlanders (oud en nieuw) waaronder slavernij en de Tweede Wereldoorlog, die beide hun diepe sporen in Nederland hebben achtergelaten worden veelvuldig besproken.
Als lezer zal je merken dat er door de meeste mensen die geïnterviewd zijn voor dit boek niet zwart -wit gedacht wordt. Ze vertellen hun – soms nare- ervaringen uit het verleden en wat dit voor invloed heeft op hun kijk op Nederland en hun inwoners. Ook de positieve aspecten van leven in een land als Nederland worden genoemd.
Kortom met Kaaskoppen maakt de auteur weer eens duidelijk dat we met z’n allen nog een lange weg te gaan hebben, maar geeft geen rechtlijnig antwoord over hoe om te gaan met lastige vraagstukken als discriminatie en racisme.
Het boek roept eigenlijk na het gelezen juist nog meer vragen op. Dat is mooi, want met Kaaskoppen zet Robert Vuijsje de lezer op deze manier weer even aan het denken en helpt -voor wie daar open voorstaat – je blik te verruimen.
Sandra Hutchison
Gek op geschiedenis en toe aan een nieuwe tentoonstelling? Dan zit je goed bij het Rijksmuseum van Oudheden. Hier zijn vanaf morgen maar liefs vier nieuwe exposities te zien. Ja je leest het goed, vier(!) in één museum waarvan drie in een geheel vernieuwde tentoonstellingszaal.
Kaaskoppen?
In de periode van juli 2104 tot november 2015 interviewde Robert Vuijsje 62 mensen die in Nederland wonen en werken. Voor alle 62 speelt hun afkomst (soms, maar niet altijd) buiten Nederland en hun vaak duidelijk allochtone uiterlijk of naam een grote rol in hun leven. De interviews verschenen eerder in de Volkskrant en zijn nu gepubliceerd onder de titel ‘Kaaskoppen’. De term kaaskop is al heel oud, oorspronkelijk was het een spotnaam van de bewoners van de Zuidelijke Nederlanden voor de mensen in ’het Noorden’ en betekende het zoiets als domkop. Tussen de 62 gesprekken (ingedeeld naar de beroepen van de ondervraagden) presenteert de interviewer zichzelf in zeven hoofdstukken als ‘ Ik kaaskop’. Wil hij hiermee duidelijk maken dat hij net zo dom en kortzichtig is als al die kaaskoppen ook al ziet hij er niet zo Nederlands uit?
In de 62 interviews vertellen bekendheden uit de wereld van televisie, bedrijfsleven , onderwijs en sport over hun ervaringen met de ‘kaaskoppen’. Het eerste hoofdstuk is het nog een verbazingwekkende opsomming van wat de ondervraagden meemaken aan regelrechte discriminatie en confronterende negatieve opmerkingen. Maar na twee beroepsgroepen die hetzelfde soort discriminerende opmerkingen moeten incasseren begint het de lezer bekend voor te komen en te irriteren. Steeds weer blijken autochtone Nederlanders sterren in het maken van kwetsende en volstrekt begriploze opmerkingen ten aanzien van de landgenoten. Opmerkingen en voorbeelden die moeten aantonen hoe erg het gesteld is met de behandeling van de allochtone Nederlander door die onnadenkende kaaskoppen. Natuurlijk moet die discriminatie aan de kaak worden gesteld.
Maar welke Groninger of Drent is in Amsterdam niet eens belachelijk gemaakt of afgewezen bij een sollicitatie op grond van zijn accent? Welke Limburger of Brabander is niet bij voorbaat weggezet als feestneus en bierdrinker? Welke Hollander heeft niet eens te horen gekregen dat die Hollanders alleen maar lullen en niets zeggen? En last but not least hoeveel vrouwen herkennen zich niet moeiteloos in veel van de situaties die Vuijsje optekent uit de mond van zijn geïnterviewden?
De hoofdstukken vanuit het eigen perspectief van de auteur over zijn familie en kinderen zijn wat sterker. Je verplaatsen in de ervaring van een Nederlander die er niet ‘echt Nederlands’ uitziet, ook al is dat je eigen zoon is heel lastig. Maar ook daar zijn de clichés jammer genoeg niet van de lucht. Toch zijn het niet de clichés die op den duur het meest irriteren. Het is vooral de manier waarop alles op één grote hoop wordt gegooid. Want welke autochtone babyboomer herkent niet de oudere familieleden die alleen maar over de oorlog spraken en zij die er nooit over spraken? In hoeveel kaaskop-gezinnen kijken ze ook niet naar Boer zoekt vrouw en Wie is de mol? In hoeveel van die gezinnen is de hockeyclub ook helemaal geen onderwerp van gesprek? Zijn dat criteria voor het al of niet in een andere wereld leven dan de gemiddelde kaaskop? Dan is minstens de helft van àlle Nederlanders geen kaaskop.
Kortom: kaaskoppen? Nee. Typisch Nederlands? Ook niet. Gewoon van alle mensen en van alle tijden? Helaas ja. Toen ik in 1979 terugkwam in Nederland na een driejarig verblijf in Afrika wist ik één ding zeker. Alle vooroordelen over Afrikanen, Amerikanen, Fransen en Nederlanders waren in feite gebaseerd op niets. Want al die groepen en de nog honderden andere groepen die je kunt bedenken hebben veel meer overeenkomsten dan verschillen. Dat die overeenkomsten vooral onhebbelijke trekjes zijn is altijd leuk om eens te onderstrepen maar dan wel als eigenschap van álle mensen. Daar is in dit boek geen sprake van. Een gemiste kans.
Ineke Cleveringa
Martijn Neggers heeft een prachtig boek geschreven vol kleurrijke, gewone en ongewone mensen. Hij heeft dit op een bijzondere manier gedaan in deze semi autobiografische roman om in de nadagen van zijn leven terug te kijken of de dromen die hij daadwerkelijk had uit eindelijk allemaal zijn uitgekomen. En of hij de verwachting van zijn Grootsche Leven heeft doen laten uitkomen.
Vanuit een dorp in Brabant, waar hij bij de plaatselijke kantoorboekhandel werkt naar de grote stad in Tilburg waar het allemaal moet gebeuren en hij een indrukwekkende carrière gaat opbouwen als amateuristische barman tot telefonische verkoper van de meest uiteenlopende seks artikelen.
Zoals dat ook in ieders leven gebeurd zijn er ook in Neggers leven personen die een enkele keer de revue passeren maar ook mensen zoals Andre die bepalende zijn voor de loop van zijn leven en hem in situaties en op plaatsen brengt die Neggers eigenlijk niet verwacht.
Het is een boek wat lekker leest, met de nodige humor en waar te toch steeds nieuwsgierig blijft hoe het verder zal gaan met de volgende stappen in het leven van Neggers.
Gewoon lezen!!!!
Jim van Buuren
Het boek is niet een boek dat ik snel in de boekhandel gepakt en gekocht zou hebben. Het boek is een semi-autobiografische zoektocht naar glorie en succes, die de schrijver niet brengt waar hij wil. De schrijver is tevens de hoofdpersoon. Hij beschrijft zichzelf als een veel ouder persoon.
In het boek beschrijft Martijn , een man op leeftijd, zijn dagelijkse beslommeringen m aar vooral loopt hij aan de hand van foto’s en herinneringen zijn leven langs. Hij beschrijft de mensen die hij één of meerdere malen ontmoet heeft en wat dat wel of niet met hem gedaan heeft. Zijn leven met zijn vriend Andre is een doorgaande tijdlijn in het boek, maar Andre is ook niet de steun die hij eigenlijk nodig heeft om iets van zijn leven te maken.
Eigenlijk alles wat de hoofdpersoon doet loopt op niets uit. Hij heeft geen succes bij de vrouwen, banen die altijd maar weer mislukken etc. Hij sterft eenzaam, niemand die hem nog zal herinneren. In het begin was het wel wennen aan de tijdslijnen, maar het boek is vlot en goed leesbaar geschreven. Door de relatief korte beschrijvingen van de ontmoetingen is het boek wel makkelijk weg te leggen en weer op te pakken.
Het is geen boek wat ik voor een tweede keer zou lezen.
Marjon van Oostenrijk
Kaaskoppen van Robert Vuijsje is een boek waarin 62 geïnterviewde mensen hun verhaal vertellen. Veel van deze verhalen zijn al eerder in de Volkskrant verschenen.
Robert Vuijsje is van joodse afkomst, maar heeft het uiterlijk van een Marokkaan. Ook al is hij Nederlander, hierdoor weet hij als geen ander hoe moeilijk het kan zijn als je anders bent. De zoon van Robert Vuijsje heeft een donkere huidskleur en krulhaar. Door naar zijn zoon te kijken ging hij zich vragen stellen over de huidige Nederland. Het Nederland dat er zo anders uitziet dan 50 jaar geleden.
Kaaskop verwijst naar de Nederlander. Je bent Nederlander als je in Nederland geboren bent. Dus je bent ook een kaaskop als je een andere kleur of cultuur hebt en in Nederland geboren. Alleen in de praktijk ligt het niet zo makkelijk.
De 1e generatie liet zich niet zo horen, want zij waren hier te gast. Maar de 2e generatie die hier geboren is laat wel van zich horen en mengen zich in de discussies. Dit valt vaak niet in goede aarde. Een goed voorbeeld hiervan is de Zwarte Pieten discussie.
Uit de verhalen komt ook duidelijk naar voren dat het erg moeilijk is om een hoge positie te krijgen als nieuwe kaaskop om in de “witte” televisiewereld aan de slag te gaan. Hier blijft men erg vast houden aan oude tradities. In Nederland doen we alsof het niet uitmaakt wat voor een kleur je hebt, maar in de praktijk doet het er echt wel toe. De nieuwe kaaskoppen ervaren dat zolang je maar in de massa meegaat je er niets van merkt dat je ‘anders’ bent. Maar als het er op aankomt hoor je er niet bij.
Wat heel duidelijk is, is dat Nederland heel erg is verandert qua samenstelling de afgelopen 50 jaar. Wat ons te doen staat is is er me zijn allen iets moois van te maken. Dit kunnen we doen door veel van elkaar te leren, naar elkaar luisteren en alle ervaringen te delen. Voor degene die denken het valt allemaal wel mee is het en aanrader om het boek te lezen.
Toen ik dit boek ontving moest ik even slikken. Lees gewoonlijk romans en thrillers. Maar eenmaal begonnen aan het boek heb ik het in één keer uitgelezen. Het is een zeer leesbaar boek, een aanrader om de gedachten en ervaringen van nieuwe cq ander kaaskoppen te begrijpen.
A. Mulder
In september 2015 wordt Abdelkader Benali vader van een dochter. Hij schrijft haar een aandoenlijke, lieve én realistische brief. Brief van mijn dochter is een eerlijk en ontroerend verhaal over ouder worden en opgroeien in een onbekende wereld. [Lees meer…] overRecensies over: Brief aan mijn dochter – Abdelkader Benali
Ellie, een studente van de kunstacademie in New York krijgt het dubieuze verzoek om een schilderij van schilder Sara de Vos na te maken, die geen gemakkelijk leven leidde. Langzaamaan komt Ellie meer over haar leven te weten. [Lees meer…] overRecensies over: Het laatste schilderij van Sara de Vos – Dominic Smith