Een spannende detective! Een hoofdofficier van justitie komt om het leven door een kogel uit zijn eigen geweer. En op datzelfde moment wordt een vrouw levenloos aangetroffen onder een toren. Hebben de twee moorden in Een onbeminde vrouw wat gemeen? [Lees meer…] overRecensies over: Een onbeminde vrouw – Nele Neuhaus
Archief voor 2016
Elk jaar kun je in het Canadese plaatsje Banff terecht voor ruim tachtig korte outdoor- en avonturenfilms, oftewel: heel veel spectaculaire beelden uit de natuur. Tikkeltje te ver? De beste films van het Banff Mountain Film Festival zie je volgende maand gewoon in Nederland! [Lees meer…] overZin in avontuur? Ga naar de bioscoop!
Van Gogh, Rembrandt en Vermeer krijgen er goed gezelschap bij op het Museumplein: het nieuwe Moco Museum opent met exposities van Banksy en Andy Warhol. [Lees meer…] overBanksy en Warhol komen naar Nederland!
Een aandoenlijk en vermakelijk boek.
De mensen die achterbleven is de debuutroman van Martijn Neggers. De achterkant belooft ons een semi-autobiografische roman over een man die vindt dat zijn leven totaal zinloos is. Dat doet het ergste vrezen. Gelukkig valt het allemaal wel mee. Als je je niet stoort aan woorden als neuken en andere stoere taal is het een aandoenlijk en af en toe vermakelijk boek over ons alledaagse leven. Jammer genoeg weet de hoofdpersoon niet hoe hij gelukkig kan zijn met wat hij heeft. Zijn verwachtingen over het leven zijn te hoog gespannen, en aan eigen initiatief ontbreekt het hem.
Hoofdpersoon Martijn is een verlegen achtentwintigjarige jongeman. Hij is een meeloper die zelf weinig initiatief neemt. Zijn eigen dromen zijn héél vaag. Hij heeft totaal geen beeld van hoe het leven dat hij zoekt eruit zou moeten zien. Het moet wel een ‘Grootsch en Episch’ leven zijn met Rock en Roll. Daarom verlaat hij zijn geboorteplaats en gaat op zoek naar het échte leven, in Tilburg…
Zijn leven in Tilburg zorgt voor aandoenlijke en amusante momenten. Als hij bijvoorbeeld uit mededogen de favoriete tuinkabouter koopt van een verdrietige vrouw, die ze liefst niet kwijt wil, laat hij zich van zijn lieve kant zien. Dat hij de tuinkabouter bewaart tot hij een oude man is heeft iets vertederends. De momenten waarop hij zijn vreemde escapades met vrouwen beschrijft brengen dan weer een glimlach teweeg.
Tilburg brengt hem niet wat hij verwacht had. Hij glijdt langzaam af en raakt aan lager wal. Hilarisch is het moment wanneer hij samen met zijn stoere drinkbroeder André voor het blok gezet wordt in Berlijn. Ze moeten hun lichaam verkopen want anders….
Ten einde raad belt hij zijn moeder op die hen ophaalt in Berlijn, waarna hij een verder kleurloos en ongelukkig bestaan als bibliothecaris leidt. Om te bewijzen dat hij bestaat, houdt hij vanaf dat moment een archief bij van iedereen die hij ooit is tegengekomen. En die hem niet gemist hebben toen hij uit hun leven verdween. Hij sterft op negenenzeventigjarige leeftijd zonder dat iemand zijn archief ooit zal lezen.
Het begin is ietwat verwarrend en ongeloofwaardig. De Martijn die het verhaal vertelt is al een oudere man die, na wat rekenen, in het jaar 2064 blijkt te leven. Aan de hand van zijn archief vertelt hij over het leven van zijn jongere ik. Gek genoeg is er in de toekomst niet veel veranderd. Martijn heeft zelfs nog een papieren krantenabonnement, speciaal voor senioren. De bus rijdt nog steeds en hij lijkt geen computer te hebben.
De omslagfoto met de leguaan zorgt ook voor verwarring. De foto roept associaties op met Harry Potter en Aristides Quarles uit Q en Q. Martijn is zes jaar oud wanneer de scène met de leguaan plaatsvindt, terwijl de jongen op de kaft zeker ouder is. Zijn bril past ook niet bij de negentiger jaren.
De mensen die achterbleven is een goed leesbaar debuut over een wat zielige eenzame man die het leven zoals het is niet kan waarderen. Een man die niet weet hoe het anders kan en zich daar grotendeels bij neerlegt. Het beschrijft het dagelijks leven zoals we dat allemaal kennen, met het grote en het kleine leed dat ons raakt, maar waar we niet bij stilstaan omdat andere zaken ons steeds weer opeisen. Neggers sleept ons mee in de ontreddering maar laat ons ook glimlachen en ontroeren: dan weer het een, dan weer het ander en soms beleven we alle emoties tegelijk.
Saskia Jacobs-Labree
Zoektocht naar een Groots Leven!
Hoofdpersoon Martijn Neggers, een medewerker in een kantoorboekhandel in Valkenswaard, besluit op een dag het kleine Brabantse dorp te verruilen voor het iets grotere Tilburg. Vol goede moed gaat hij op zoek naar zijn dromen en een Groots Leven. Maar al snel blijkt dat het leven niet op zoek is naar hem. Pas als hij oud is en er niets meer aan te doen is, realiseert hij zich dat het leven hem niets heeft gebracht. Niets. Hij besluit angstvallig zijn leven nog eens in detail de revue te laten passeren, hopend dat hij ergens iets over het hoofd heeft gezien, zich iets of iemand te herinneren die de moeite van het leven waard was. De mensen die achterbleven is een semi-autobiografische zoektocht naar glorie en succes, die onze held op een heleboel plekken brengt, behalve daar waar hij wil komen.
Dit debuutverhaal van Martijn Neggers is bij vlagen best grappig maar heel soms ook een beetje schrijnend zeker voor de persoon Martijn Neggers. Het is en blijft wel wat voorspelbaar. Toch heb ik het boek met plezier in één ruk uitgelezen doordat het verhaal lekker wegleest door de eenvoudige schrijfstijl en het feit dat het boek een aaneenschakeling van korte verhaaltjes is.
Rode Draad in dit verhaal is wel een jaar uit het leven van de schrijver, die samen met zijn vriend André een nieuw leven wil beginnen maar waar ook het verschil tussen fantasie en werkelijkheid wordt belicht. Hij blijkt namelijk bezeten te zijn van het idee om een Groots en meeslepend leven te moeten leiden, maar zelf wacht hij alleen maar af en laat het gebeuren in plaats van ‘de koe bij de horens te vatten’ en er zelf de nodige energie en enthousiasme in te steken. Opvallend is dat het boek vol ‘teleurgestelde’ personages zit waarbij Martijn en André géén uitzonderingen zijn. De meeste feiten die zich afspelen in dit verhaal, berustten louter op toeval. De structuur is echter helder, met krachtige dialogen waardoor het verhaal nergens langdradig is.
De zoektocht van Martijn naar Glorie en succes, brengt hem uiteindelijk op een heleboel plekken behalve de plek waar hij graag zou willen komen.
Zal dit boek zeker aanbevelen bij mijn vrienden en waardeer dit boek met 3,5 ster op de schaal van 1 tot 5 sterren.
Jack Vermonden
De Pier in Scheveningen heeft er een attractie bij! De nieuwe culinaire comedyshow Tasty Comedy is een avondvullende comedyshow met een 4-gangen diner. Voor ons een goede reden om het creatieve brein, cabaretier Jörgen Raymann hierover te spreken.
Een paardenbak als expositieruimte voor een exclusief modelabel – dat is minder gek dan het klinkt (en iets dat je niet wilt missen)… [Lees meer…] overModeliefhebber? Op naar de manege!
Wat heb je nodig om een musicalster te worden? Hoe is het om een zesdaagse werkweek te hebben en wat gebeurt er achter de schermen? De nieuwe docuserie Bloed, zweet en spotlights geeft je een kijkje in musicalland.
Toen ik het boek ontving had ik de neiging om het meteen weer weg te leggen. Kaaskoppen is een uitdrukking die niet gebruikt kan worden voor alle autochtone Nederlanders. Wanneer Robert Vuijsje wil aangeven dat een deel van de nieuwe Nederlanders zich niet of deels niet thuis kunnen voelen in de Nederlandse cultuur, dan zou het goed zijn om die ook genuanceerd te beschrijven.
Mijn ervaring is, om met koningin Maxima te spreken, dat de Nederlander niet bestaat. Wij zijn een land van veel verschillende bevolkingsgroepen. Beneden en boven de rivieren is een groot verschil. Ook de godsdienstige achtergronden hebben jarenlang ons land verdeeld. De verzuiling is nu wel grotendeels verdwenen, maar de diverse religieuze achtergronden hebben toch nog een invloed, al dan niet bewust. Ook qua taal en leefstijl zijn er veel verschillen in ons land. Velen zullen zich dan ook beledigd voelen om onder de noemer van Kaaskop geschoven te worden. Robert Vuijsje verwijst naar de bril die velen op hebben en waarmee ze naar onze samenleving kijken. Helaas heeft ook hij die bril op wanneer hij naar Nederland kijkt.
Het boek zou interessanter geweest zijn, wanneer een evenwichtiger beeld van onze samenleving beschreven zou worden. Natuurlijk verandert er veel en snel. De toename van andere bevolkingsgroepen, om ze neutraal te beschrijven, geeft een rijkdom aan nieuwe ervaringen.
Onze straten worden kleurrijker en wij kunnen veel van elkaar leren.
Acceptatie van elkaar is belangrijk, maar het moet wel van twee kanten komen. Dialoog met elkaar is van groot belang, zeker nu er veel onrust ontstaat in onze samenleving door de grote stroom vluchtelingen en de terreuraanslagen.
Wij moeten zeker nu met elkaar in dialoog gaan en niet aan de zijkant blijven staan. In het boek komen ervaringen naar voren van mensen uit diverse minderheden, die al dan niet in Nederland geboren zijn. Wanneer wij gebruik maken van hun ervaringen, dan kan de Nederlandse samenleving kleurrijker worden. Maar er moet zeker ook respect zijn voor onze Nederlandse cultuur.
Zelf heb ik in Zuid Amerika gewoond en voelde me daar erg thuis, maar het heeft ook aanpassing van mijn kant gekost. Ik moest die andere cultuur accepteren en er in leren leven. Dat heeft een grote invloed op mij gehad. Zo zou ik ook nieuwe Nederlanders willen oproepen om respect te hebben voor onze cultuur. Samen kunnen wij bouwen aan een samenleving waar plek is voor velen en waar diversiteit een rijkdom kan zijn. De nieuwe Nederlanders hoeven dan echt geen Kaaskoppen te worden.
M. Simons
Op een nacht, het tweede boek van Anne van Eekhout heeft een spannend filosofisch uitgangspunt en wordt belicht vanuit de drie hoofdpersonen uit het verhaal, James, Ana en hun dochtertje Penelope.
De titel , thema en het begin van het boek leken veelbelovend maar ….
Het boek is een psychologische thriller die je mee laat kijken in de geest van een man die lijdt aan enorme angsten. Hij heeft een grote angst en dat is dat er iets met zijn dochtertje Penelope zal gebeuren. Hij verliest daardoor steeds meer de grip op de werkelijkheid en de schrijfster geeft een scherp beeld weer van iemand die psychisch ziek is, maar vooral wat angst met iemand kan doen.
Ik vind het thema wel interessant maar het boek kon mij niet echt overtuigen, vooral de verdwijning van Penelope zijn dochter vond ik erg ongeloofwaardig.
De drie personages konden mij geen van drie echt boeien en ik kon mij er ook niet echt mee identificeren. Vooral het hoofdstuk vanuit Ana gezien vond ik erg vaag en als moeder ongeloofwaardig. Je krijgt geen moment het gevoel wat de schrijfster nu eigenlijk wil vertellen met haar verhaal, alleen dat James enorme angsten heeft.
Er komt geen ontknoping en er is veel van steeds dezelfde informatie en herhalingen waardoor het boek mij niet echt kon boeien.
Ineke van Elk
In iedere Zin legt hij aan de hand van gedichten van anderen uit waarom poëzie gelukkig maakt, of tot nadenken stemt. Maar zelf kan Erik Jan Harmens er ook wat van! [Lees meer…] overLiefdevolle woorden, zonder compromis
Het kunstenfestival Tweetakt barst los! Van 1 tot en met 17 april is er in Utrecht van alles te bekijken, variërend van muziek en cabaret tot beeldende kunst en theater. Wat is er allemaal te doen?
Het Deense strand ligt na afloop van de Tweede Wereldoorlog vol met verborgen landmijnen. De taak voor de krijgsgevangenen om ze te ruimen. Maar als al die jonge Duitsers de dood worden ingejaagd, krijg je opeens sympathie met de vijand. En dat maakt Land of Mine een bijzonder oorlogsdrama.
Een complexe en (opnieuw) indringende roman over gekte, dingen zien die er niet zijn, angst.
Het boek bestaat uit 3 verhalen, namelijk die van James (de vader), van Ana (de moeder) en van Penelope (de dochter).
‘Het gebouw’. Waar James gevangen zit in een cel. Waar hij, geblinddoekt, naar een kamer wordt gebracht waar hem de ergste dingen overkomen.
De ontvoering van Penelope, haar verdwijning gedurende 5 maanden. Haar plotse terugkeer. Niemand die weet waar ze is geweest. Haar moeder verzwijgt de verdwijning waardoor Penelope ook niet meer weet wat er in die periode is gebeurd. Zelfs de hulp van de rechercheurs en een hypnotherapeut kunnen haar niet helpen. Haar vader die wil vertellen wat er gebeurd is, die vertelt over ‘het gebouw’. Waar zulke vreemde zaken zijn gebeurd met hem en Penelope, o.a. over de dood van dr. Bloevink, dat niemand gelooft dat het waar is.
De angst van Ana om bij James te blijven. De angst dat James zijn dochter iets aan zal doen.
De angst van Penelope om net zo te worden als haar vader. Gek van angst voor de dingen die zij alleen ziet, voelt en ruikt. De veiligheid die ze voelt bij Godfried, vriend van haar vader en uiteindelijk de geliefde van Penelope. Het gemis van haar moeder.
Een boek dat mij in zijn greep had om alle bijzondere zinnen. Merkwaardige gebeurtenissen.
Het is een mooi en goed geschreven boek.
Berthe Schaap
Een boek dat je in verwarring achterlaat
James is, omdat hij wanen had, opgenomen in een sanatorium. Zijn waanideeën verdwijnen niet. Zo denkt hij dat hij gemarteld wordt en praat hij met een rat. Ook beeldt hij zich in, of is het echt zo- als lezer kom je daar niet achter- dat hij getrouwd is met Ana en een dochtertje heeft, Penelope genaamd. In zijn verbeelding steken angstdromen de kop op die er voornamelijk uit bestaan dat Penelope iets overkomt. Als Penelope dan ook werkelijk (?) verdwijnt, raakt James nog meer in paniek.
Het verhaal wordt door drie personages verteld: James, Ana en Penelope. Als lezer weet je dus niet of deze Ana en Penelope echt bestaan of door James zijn verzonnen. De dialogen zijn levensecht en erg mooi, maar het verhaal wordt hoe langer hoe ingewikkelder en verwarrender. James vindt Penny terug, maar in zijn optiek is ze slechts een paar dagen vermist, terwijl Ana spreekt over vijf maanden. Bizar en onwaarschijnlijk is dat Penelope, die zeven jaar was toen ze verdween, zich niets meer van haar verdwijning herinnert.
Doordat James in het begin al zegt dat Ana en Penelope verzonnen zijn, lees je minder verzonken/meelevend en wordt er meer afstand gecreëerd. Wat mij wel raakte waren de beschrijvingen van de angst van Penelope om net als haar vader te worden. Het boek laat je in verwarring achter. Samen met James blijf je met de vraag zitten wat wel en niet echt is en wat er nu precies is gebeurd toen Penelope verdween. Het onbevredigende einde draagt bij aan dit onbehagelijke gevoel. Onduidelijk is voor mij wat de schrijfster met dit boek heeft willen zeggen.
Nienke van Ijsselmuiden
Multiculti tegen wil en dank oftewel wil de échte kaaskop opstaan?
Deze bundel van stukken die eerder in de Volkskrant zijn verschenen, heb ik vrijwel in één ruk uitgelezen. Van juli 2014 tot november 2015 interviewde Vuijsje 62 mensen. Nieuwe kaaskoppen, kaaskoppen met een kleurtje, kaaskoppen met een andere achtergrond dan de ‘autochtonen’, maar ook een paar echte kaaskoppen.
Mensen werkzaam bij de tv, acteurs, rappers en andere muzikanten, ondernemers, sporters (maar geen Etiopische lange-afstand-lopers, ook nieuwe Nederlanders, zoals atlete Sifan Hasan, die recentelijk de 1500 m won) en voetballers, politici, wetenschappers, schrijvers, comedians. Al deze nieuwe kaaskoppen hebben een eigen achtergrond en andere ervaringen met discriminatie en het leven en werken in Nederland. De een vindt dat je niet moet zeuren en je leven zelf vorm moet geven, de ander voelt zich zo géén Nederlander dat het Nederlandse systeem gewoon geneukt moet worden. Andere ‘zwarten’ vinden dat zij gewoon Nederlanders zijn, geen immigranten, maar repatrianten.
De term ‘zwart’ lijkt een verzamelnaam, of eigenlijk een geuzennaam voor totaal niet-autochtoon-Nederland – de term ‘geus’ is uit de tijd dat ‘wij Nederlanders’ ons losmaakten van overheerser Spanje (hahaha!). Overigens is het ook een dingetje om te omschrijven wie een autochtone Nederlander is. Als je bijvoorbeeld portretten ziet uit de 17e eeuw van mensen met rossig haar en melkbleke teint, dan lopen er daarvan niet veel meer in Nederland (RdV). Wil de échte en authentieke kaaskop opstaan?
Aan het eind van de bundel plaatst Vuijsje een aantal meer reflectieve stukken, in een poging zijn eigen ‘bias’ te ontrafelen, maar ook zijn positie als jood. Hij probeert ook de verschillende soorten leed te ontleden: is bijvoorbeeld het leed van iemand met een 400-jarig slavernij-verleden groter dan dat van een jood, zoals hijzelf, die zijn halve familie verloren heeft in WOII?
Dé Nederlander bestaat niet, weten wij inmiddels, dé autochtoon evenmin. Maar het is voor de nieuwe kaaskop moeilijker zich te identificeren met wat er op tv verschijnt en in de media, als het ook is voor vrouwen (RdV). Zij worden op allerlei fronten gediscrimineerd, als ook vrouwen (RdV).
Hoe dan ook: Nederland ziet er qua bevolkingssamenstelling anders uit dan 50 jaar geleden. Wie dat ontkent, is niet realistisch bezig. Wie dat ontkent, moet deze zeer leesbare bundel van Vuijsje beslist lezen.
Roosje de Vries
De naam van de hoofdpersoon van het boek, is tevens de naam van de schrijver, n.l. Martijn Neggers. Het is echter geen autobiografisch verhaal al heeft de schrijver wel wat elementen uit zijn eigen leven in het verhaal verwerkt. De hoofdpersoon in het boek is veel ouder dan de schrijver op dit moment is.
De hoofdpersoon, Martijn is op zoek naar een groter iets, wat betreft werk, relaties en vrienden. Hij is echter een beetje een sneu, verlegen , teruggetrokken figuur. Alle pogingen die hij onderneemt om een hoger doel te bereiken lopen op niets uit. Hij geeft snel op, houdt geen enkele baan vast, hetzij doordat hij niet geschikt is
en ontslagen wordt, hetzij doordat hij zelf ontslag neemt omdat het botst met zijn
collega’s c.q. werkgever.
Martijn heeft op het eind van zijn leven 2 vrienden, Woef en André, waarvan André het meest voor hem betekent. Hij woont zelfs een tijdje bij André in, totdat André het huis uitgezet wordt. Ze vertrekken dan samen naar Berlijn, waar ze tegen allerlei problemen aanlopen.
Met de relaties van Martijn –als je al van relaties kunt spreken- wil het niet echt vlotten. Hij is te verlegen en weet zich geen houding te geven t.o.v. vrouwen. Hij loopt altijd tegen vrouwen aan die zelf problemen hebben, instabiel zijn, wat de omgang niet vergemakkelijkt. Een vaste relatie komt er nooit van.
Om zijn vrije momenten nog enigszins nuttig te besteden, start hij al jong een project. Hij archiveert herinneringen, ontmoetingen met mensen die hij korter of langer heeft gekend. Hij werkt hier elke dag 2 uur en dan ook precies 2 uur en geen minuut korter of langer. De mensen die hij gearchiveerd heeft komen in zijn verhaal voorbij.
Uiteindelijk overlijdt Martijn op hoge leeftijd, alleen zonder vrouw en vrienden. Zijn levenswerk, zijn archief wordt vernietigd. Er blijft als het ware niet meer van hem over.
Het boek “De mensen die achterbleven”, is een treurig verhaal over eenzaamheid en idealen die nooit uitkomen. Een hoger doel wordt nooit bereikt. Toch boeit het boek, je komt steeds een beetje meer te weten over de persoon Martijn en de mensen die vluchtig of langere tijd in zijn leven zijn geweest.
Het boek blijft je aandacht vasthouden tot de laatste zin. Deze zin :”Mijn laatstejaren waren grijs en ledig en roken naar wortelstamp- naar soep en wortelstamp” dekken de lading van het boek. Martijn zijn hele leven was grijs en ledig, zoals dat van zoveel mensen.
Het boek is een echte aanrader, het blijft boeien tot de laatste bladzijde.
C. Veen
Het boek beschrijft een dagboek waaruit een oude man Andre in de tegenwoordige tijd in chronologische ordening zijn leven doorloopt. De dagelijkse gang van zaken, de eenzaamheid van de ouderdom, de contacten uit het verleden en heden, worden vanuit dagboek gegevens verteld.
Ik vind het een spannend geschreven boek omdat er twee verhaallijnen afwisselend aan bod komen. Door het lezen kom je binnen in het levensverhaal van de hoofdpersoon Andre. Het is een verhaal van iemand met weinig ruggengraat. Er is bij Andre weinig inzicht of motivatie iets zinnigs van zijn leven van te maken. Andre is zelf niet in staat een weg uit te stippelen en initiatieven te nemen.
In zijn gedachten doet hij dat wel maar in de praktijk komt daar weinig van terecht. Weinig groots of fantasierijk verloopt zijn leven, wel met grote dromen om verder te komen en carrière te maken of een gezin te stichten. Alleen weet hij niet “HOE” dat te organiseren.
De hoofdpersoon Andre laat zich leiden door een kleurrijke en avontuurlijke vriend. Na een aantal jaren samen met zijn vriend op avontuur komt er een geordend, kleurloos leven zonder enige vorm van spanning, initiatief en een sober sociaal leven. Het verhaal geeft aan dat je het leven kan nemen zoals het komt of laat gebeuren.Achterblijven betekent overblijven en het verlies van contacten. Bij overlijden blijft de inboedel over en deze gaat naar de schroothoop. Het waardevolle opgebouwde archief heeft geen betekenis meer.
Het boek geeft een realistisch beeld weer van het leven van Andre en is helder en analytisch geschreven. De mensen die achterbleven is een boek in roman vorm geschreven en goed voor een boekenclub bespreking. Ik vond het een mooi boek. Vlot geschreven en lekker leesbaar.
Enkele thema´s die in het boek naar voren komen: herkenbaarheid, scherp, avontuur, het leven vieren, moeite met sociale contacten, impulsief, de ouderdom en eenzaamheid, verlies van illusie, afhankelijkheid van vriendschap, zinloosheid, dakloos en financiële problemen.
Nora Kruik- Boerdam