Ik kan het best alleen

Steeds meer mensen leven in hun uppie. Zo ook Janneke Vreugdenhil (1968, journalist, columnist en kookboekenschrijver). Bij haar kwam het door een scheiding. Hoewel ze opzag tegen het alleen-zijn, bleek het minder moeilijk dan ze dacht. Maar eenzaamheid blijft een gevoelig punt.

Goeie vraag

“Ik kan het niet alleen,” snotterde ik tegen mijn therapeut. “Wat kun je niet alleen?” had zij professioneel glimlachend gevraagd. “Wat is dat hét precies?” Goeie vraag. Ik wist het antwoord niet. Ik wist alleen dat dit zinnetje al maanden door mijn hoofd spookte. Het had zich er genesteld op de dag dat mijn man aankondigde me te zullen verlaten en het was een behoorlijk hardnekkig mantra gebleken. “Dat is dan je huiswerk.” Weer die glimlach. (Mijn therapeut is een schat, maar waarom kunnen hulpverleners niet gewoon lekker met je mee janken als je down en out bent?) “Ga maar eens bedenken wat jij niet alleen kunt.”

Een fenomeen

Geheel in lijn met de statistieken had ik twee jaar nodig om het verdriet over mijn gestrande huwelijk te verwerken. En ik mag dan inmiddels geroutineerd mijn eigen vuilnis buiten zetten, mijn eigen verwarmingsketel bijvullen en mijn schilderijen – scheef – ophangen, mijn echte sololeven begint pas nu, nu ik weer klaar ben om me open te stellen voor de wereld. Voor een nieuwe partner wellicht. Opnieuw samenwonen. Ik kan het dan, functioneel gezien, misschien wel alleen, maar wil ik het ook? Als in: kies ik vanaf hier bewust voor een solo­leven? Wat zijn de voordelen daarvan? Hoe om te gaan met gevoelens van eenzaamheid? Hoe doen andere solisten het?

Alleen naar de film

Goed, ik pas dus precies in het plaatje. Een hoogopgeleide, economisch zelfstandige, in een stad wonende 45plus vrouw met Facebook, Twitter en WhatsApp, waarop de hele dag door berichtjes worden uitgespuugd. Ik loop geregeld een rondje door het park, drink espresso in cafés, ga af en toe naar de film, naar concerten en theatervoorstel­lingen. Maar ik moet toegeven dat ik het best een opgave vind om mezelf daartoe te motiveren. Op de bank blijven zitten, is soms een verdraaid aanlokkelijke optie.

Gewoon doen

“Les nummer 1 van solo leven,” verzekert mijn vriendin Titia me, “is dat je al die dingen toch gewoon moet gaan doen.” Titia woont al haar hele volwassen leven alleen. “Trek eropuit. Je kunt best in je eentje naar een museum, wandelen of naar een restaurant. Dat went vanzelf.” Ik bewonder haar om de manier waarop ze haar leven heeft ingericht, volkomen zelfstandig functionerend. Ja, ze zou best iemand willen ontmoeten om haar leven mee te delen. Maar zolang diegene er niet is, maakt ze er zelf iets van. “Dat is de truc,” bevestigt journalist Maartje Duin, die momenteel samenwoont maar jarenlang single was. “Ik worstelde in eerste instantie met het alleenzijn, vroeg me af waarom niemand mij wilde. Ik wachtte in feite totdat ik iemand zou tegenkomen. Toen ik besefte dat het misschien geen tijdelijke situatie was, besloot ik er dan maar het beste van te maken. Ik ging me focussen op alles wat ik wel had in plaats van wat er ontbrak en dat beviel een stuk beter.”

Tekst: Janneke Vreugdenhil | Illustraties: Camilla Perkins