Voor Zin 2 vroegen wij aan onze lezers naar hun bijzondere ervaringen of momenten met hun ouders. Wij kregen de meest prachtige verhalen opgestuurd. Ook vind je hier het complete verhaal van Marelle Boersema met haar vader en nog veel meer bijzondere verhalen van andere lezers.
Samen buitenbeentjes
Dit jaar werd mijn vader negentig jaar en vorig jaar verhuisde ik naar Portugal. Deze twee losse gebeurtenissen geven me het zetje om met mijn vader te praten. Echt te praten. Over wezenlijke zaken. Over ons leven. Want sinds de fysieke afstand groter is geworden, merk ik dat ons contact veranderd is. Het vanzelfsprekende is weg. Even langsgaan, elkaar even zien; het is er niet meer. Alsof ik een inkijkje heb gekregen in de toekomst. Ik ben altijd zo druk met alles wat ‘moet’, dat ik vergeet te kijken naar de rijkdom die zo dichtbij te vinden is. Ik besef ineens dat als ik nu niet met hem praat, er voor eeuwig gezwegen wordt. Alsof de zandloper aan de laatste zandkorrels begonnen is die onafwendbaar door de smalle hals zullen verdwijnen.
Het gesprek met mijn vader
Bijna een eeuw leven vat je niet in één dag samen, toch hield dat ons niet tegen. We spraken af en praatten met elkaar. We genoten ook van de stiltes die soms vielen en die ineens comfortabel aanvoelden. Hij vertelde over zijn vader en over diens vader die beiden ruim tachtig jaar zijn geworden. Ik herkende hun gedrevenheid om hogerop te komen en de vele activiteiten in hun leven. Ik besefte dat zaken die ik als ‘eigen’ beschouwde, misschien wel doorgegeven zijn. Ik ben niet het product van mezelf; ik kom voort uit hun ideeën. Op die dag stelde ik mijn vader voor om samen een boek te schrijven. Er was zoveel wat ik wilde weten.
Ons verhaal
Mijn vader was van ons tweeën de eerste die als schrijver debuteerde met de roman ‘Nachtregenboog’, een geromantiseerd verhaal over zijn betovergrootvader. Mijn vader raakte geïntrigeerd door een oud paspoort en raakte in de ban van de levensgeschiedenis van zijn voorouders. Die maakten de watersnoodramp van 1825 mee waardoor er armoede en ellende ontstond. Nadat ik mijn vaders boek had gelezen begon het bij mij te kriebelen. Ik wilde ook schrijven. Mijn debuut volgde enkele jaren later. Dus hoe mooi zou het zijn om nu samen ons verhaal te schrijven?!
We spraken af dat ik de hoofdlijn zou schrijven én bewaken.
Rode draad
Onze wandeling door het Sonsbeekpark in Arnhem werd de rode draad waaraan we onze herinneringen ophingen. Mijn vader schreef zijn eigen anekdotes. Alleen dat al geeft het gevoel dat je soms een soort van polygoonstem hoort praten. Bijzonder taalgebruik. Door de vele verhuizingen in zijn jeugd, heeft mijn vader zich altijd een buitenbeentje gevoeld. Het gevoel anders te zijn, er niet bij te horen. Ik herkende het meteen; het had bij mij alleen een andere oorzaak. De zuinige uitspraak van mijn opa ‘Kruimels zijn ook brood’ kreeg verderop in het verhaal een andere betekenis. Kruimels vallen erbuiten, maar horen er in wezen wel bij. Sterker nog, buitenbeentjes sturen het leven soms een onverwachte kant op. We ontdekten tijdens het schrijven dat deze diepe pijn ons uiteindelijk altijd kracht heeft gegeven. In mijn vader jeugd werd over veel zaken gezwegen; vooral emoties werden niet uitgesproken. Pas in de zestiger – zeventiger jaren begon dat te veranderen. Dat was de tijd waarin ikzelf opgroeide.
Vrijheid 
In die tijd was vrijheid belangrijker dan werken aan een goede toekomst. Tijdens het schrijven leerden we elkaar steeds beter kennen. We maakten alles bespreekbaar waarover vroeger gezwegen werd. Er volgden opzienbarende gebeurtenissen waarvan ik het bestaan niet eens wist. De dood keek mee, en kreeg een gezicht tijdens de scène waarin mijn vader als jonge arts ongewild getuige was van het doodsvonnis van zijn moeder, maar ook tijdens de hoofdstukken waar het verlies van mijn zusje ter sprake kwam. Haar dood raakte mij zo diep dat ik nu nog vecht tegen de tranen als ik eraan terugdenk. Het boek is af. De laatste punt is gezet.
Vooral liefde
Het is een compleet ander verhaal geworden dan we ons in eerste instantie voorstelden. Dieper. Aangrijpender. Er is veel los gekomen. Kruimels zijn ook brood is een verhaal waarin mijn vader en ik in alle openheid onze dieptepunten, maar ook juichmomenten hebben gedeeld. Als buitenbeentjes die bij elkaar horen. En tussen de regels door lees ik vooral de liefde die we voor elkaar voelen. Vader en dochter. Wat waardevol dat we dit op tijd gedaan hebben. Marelle Boersma
Vader en dochter
Joop Boersma (1926) is arts, schrijver en kunstenaar. In 1997 verscheen zijn roman Nachtregenboog. Op zijn negentigste staat hij nog middenin het leven. Marelle Boersma (1957) is auteur en schrijfdocent. Ze heeft inmiddels tien titels op haar naam staan waaronder de bestseller Vals Alarm. Marelle geeft online schrijfcursussen en organiseert schrijfvakanties op hun paradijselijke landgoed in de Algarve. Kijk voor meer informatie op Marelleboersma.nl.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Stoere moeder
Tijdens een rondreis door Zuid-Engeland hebben we vele adembenemende plekjes bezocht, pareltjes ontdekt en genoten van de gastvrijheid van de Engelsen. Bomen, rotsen, bosjes, bochten en soms een glimp van lager gelegen groene velden met lieflijke hekjes. Het was zo lieflijk als je je Engeland maar kunt voorstellen, in augustus 2013. Op advies van een vriendelijke B&B-eigenaresse reden we naar een piepklein dorpje aan de Jurrasic Coast en werden we verrast door de schoonheid en de sfeer die hoort bij een miljoenen jaren oude omgeving. Het paste eigenlijk niet in ons programma maar wat waren we blij dit advies opgevolgd te hebben. Pas na een flinke wandeling en uren genieten, hebben we onze tocht voortgezet. Het was prachtig weer en we hadden het heerlijk samen. Het jaar daarna overleed ze, plotseling. Ik heb geweldige herinneringen aan mijn lieve, stoere moeder en aan deze reis. Heleen den Dulk
Pak elk moment 
‘Pak die kans’ is eigenlijk niet echt van toepassing. Ik doe namelijk best vaak leuke dingen met mijn ouders. Wandelen, shoppen, museumpje pakken, en ja, zelfs of vakantie. Eerst dacht ik, wat zielig eigenlijk, vrijgezel, bijna 40, gaat met haar ouders op vakantie… Dat hoeft niemand te weten. Maar eigenlijk is het gewoon een kwestie van je er overheen zetten. Ten eerste zie ik mezelf toch niet snel meer in een relatie. Ten tweede, zijn mijn ouders eigenlijk de trouwste “vrienden” die ik heb. Ze houden van dezelfde dingen, zoals kunst en lekker eten en drinken. Ik hoef niet járen van tevoren al iets in te plannen want ze maken altijd tijd voor me, ik kan van ze op aan. Ze zullen niet snel afzeggen of met smoesjes komen, en – last but not least – het is altijd knettergezellig! Ik zou zeggen, laat het niet bij die ene kans, grijp elk moment aan om iets leuks te doen met diegenen die je dierbaar zijn!
Alice Voncken
Sandstorm
De band met mijn ouders is mooi en fijn om diverse redenen. Ook al was het natuurlijk niet altijd perfect, ik ben een echte puber geweest… Mijn laatste vakantie met mijn ouders alleen was in Mallorca. We hebben vooral genoten van het mooie weer, strand, heerlijk eten en terrasjes. Eén liedje werd toen heel vaak gedraaid bij de bar waar we zaten: Sandstorm. Een echt housenummer, maar dat paste helemaal bij de plaats waar we zaten. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik tot mijn 22ste met veel liefde en plezier met mijn ouders op vakantie ging. Ook later ben ik met mijn man nog weleens met mijn ouders op vakantie gegaan. Onze band is nog altijd heel erg sterk, we hebben dagelijks contact. Inmiddels is het vakantiegezelschap uitgebreid met twee prachtige meiden erbij.
Danielle van Poppel
Tijdreis
Onze moeder is bijna 92 jaar geworden. Een vrouw die zich aanpaste aan de situatie waarin ze verkeerde en daar altijd het beste van probeerde te maken. Een heel bijzondere ervaring was er in de periode dat ze werd opgenomen vanwege vasculaire dementie. Het ouderlijk huis werd ontmanteld en haar wereld werd weer heel klein. De dozen met familiefoto’s en kiekjes kwamen op tafel. Samen hebben we haar uitstapjes en onze familiegeschiedenis, aan de hand van foto’s en haar verhalen, kunnen vastleggen in een album. Dit album werd haar bijzonder dierbaar, maar het hielp haar ook. Iedereen die bij haar op bezoek kwam kon mee op reis in haar tijd, hetgeen haar altijd heel blij maakte. Daar had ze nog wel grip op. Na haar overlijden kregen alle (klein)kinderen een afdruk. We zijn haar dankbaar voor deze vorm van mooie reizen door de tijd. J.J. (Cobie) van Duijn
Verrassing 
Mijn vrouw en ik hebben enkele jaren geleden een wereldreis van ongeveer een jaar gemaakt. We deden aan het eind van onze reis ook Indonesië aan. Mijn schoonouders hadden in het begin aangegeven dat ze het leuk zouden vinden om ons ergens op te zoeken. Omdat we dit verder niet hadden besproken, gingen we er vanuit dat het er niet meer van zou komen. Op Lombok hadden we een trip geboekt om de vulkaan Rinjani te beklimmen. Na drie geweldige, maar ongelooflijk zware dagen klimmen konden we bijkomen op de welbekende Gili-eilanden. Toen we afdaalden van de vulkaan, kreeg mijn mobiel plotseling weer een signaal. Piep piep. Een sms: ‘Floor, check je e-mail, we zitten op Bali. Liefs, Rene & Tineke’. Mijn schoonouders zaten geheel onverwacht dus op Bali. Ongeveer twee uur later kwamen wij bij Gili aan met de boot en daar zaten ze! We hadden ze een maand of negen niet gezien, en dus behoorlijk wat bij te praten. Samen hebben we een mooie tocht van tien dagen door Indonesië gemaakt, waarna zij terugvlogen naar Bali en wij doorgingen richting Filipijnen. Voor mijn vrouw was het weerzien erg emotioneel en wat heeft ze ervan genoten. Ze heeft een bijzonder goede band met haar ouders en ze mistte haar vader en moeder erg. Deze ontmoeting was daarom de kers op de taart van onze wereldreis.
Floor Sleeking
Klik hier voor de documentaire van Frénk van der Linden die hij over zijn ouders maakte.
