Het verdriet is altijd bij de jongen, die naamloos blijft in het boek Het hoogste goed. De jongen symboliseert vrijwel elk persoon, want wie draagt er geen verdriet met zich mee? Het verdriet is soms rustig, loopt soms weg en barst soms los. Toch leeft het altijd, al dan niet op de achtergrond. De jongen en het verdriet eten samen, slapen samen en maken elke ochtend een wandeling door het dorp. Onrustig verdriet in een hok opsluiten is geen optie. Het verdriet breekt vanzelf weer los en nestelt zich op de oude plek, zoals gebeurde bij het verdriet van de vader van de jongen.

Onbeheersbaar

De jongen leert het verdriet zo goed mogelijk te begrijpen en ziet in dat ook het leuke meisje in het dorp verdriet bij zich draagt. Soms is het verdriet te beheersen, zoals bij de jongen. Ze leven over het algemeen vreedzaam naast elkaar. Toch is het af en toe sterker aanwezig dan de persoon aankan, zoals bij de vader van het meisje gebeurde. Hij sprong voor de trein. Het verdriet won.

Het wezen

Wat is het wezen van het verdriet? Andrea Bajani onderzoekt dit in zijn nieuwe roman op een lieve, poëtische wijze. Soms duister, soms verdrietig, aandoenlijk en grappig. Het hoogste goed is een knappe roman over het leven en de bijbehorende emoties.
Andrea Bajani (1975) woont in Rome en is schrijver en journalist. Eerder publiceerde hij drie romans bij Athenaeum, die in Italië meerdere prijzen in de wacht sleepten.

Andrea Bajani, Het hoogste goed (Anthenaeum, €17,50)