WE WAREN ONS HELE LEVEN BEZIG TE VERLANGEN (prachtige zin uit het boek en de kern van het verhaal voor mij).

Uitgenodigd door de Zin boekenclub om dit boek te lezen en recenseren trof me allereerst de titel. Voorbije liefdes. Omdat ik die, net als de meeste mensen natuurlijk, zelf ook achter de rug hebt. In het voorwoord staat dat de schrijver Richard Yates zegt dat het boek vooral over eenzaamheid gaat. Ik ben benieuwd….

Eigenlijk is Voorbije liefdes een wat misleidende titel naar mijn mening. Natuurlijk gaan er liefdes voorbij, maar dat is voor mij niet de essentie van het boek. Dat is meer het gevoel van eenzaamheid, wat afdruipt van de hoofdpersoon Michael, zijn 1e vrouw Lucy en uiteindelijk ook zijn 2e vrouw Sarah.

Hoofdpersoon Michael is zijn hele leven (tenminste dat gedeelde dat beschreven wordt in het boek) op zoek naar erkenning voor zijn gedichten. Hij is redelijk succesvol en scoort hierdoor goed bij de vrouwen. In eerste instantie bewonderen zij hem en voelt hij zich goed hieronder, maar als de bewondering weg valt wordt en de realiteit het overneemt, wordt het moeilijker. Zijn huwelijk met Lucy begint al met een complicerende factor als Michael hoort dat Lucy de dochter van rijke ouders is. Maar Michael wil geen gebruik maken van dat geld, hij wil op eigen kracht bewijzen dat hij talent heeft en haar geld niet nodig heeft. De relatie mislukt uiteindelijk en Michael komt hierdoor in een crisis terecht waardoor hij uiteindelijk opgenomen moet worden, ook zeer indringend beschreven.

Na het mislukken van haar huwelijk begint Lucy haar eigen zoektocht. Zij is ook op zoek en wel naar erkenning in de kunstwereld. Zij probeert onder andere acteren, schrijven en schilderen. Knap hoe Yates haar zoektocht analyseert bij monde van een medecursist in de schrijversclub waar zij enige tijd aan deelnam. Het tweede huwelijk van Michael begint ook met de bewondering van zijn veel jongere vrouw. Uiteindelijk is deze relatie ook niet bestand tegen het gecompliceerde karakter van Michael.

Het boek geeft een mooie inkijk in de overgang van de oorlogsjaren naar de traditionele jaren vijftig en daarna naar het hippie tijdperk van de jaren zestig. Dit laatste vooral belichaamd door dochter Laura.

Mijn mening over het boek in 1 zin: Een mooi boek om te lezen, prachtige dialogen maar altijd voelde je de triestheid en de ondertoon van verlangen naar meer.

Ik geef het boek 4 sterren.

Ria Overduin