Het boek Noordwaarts is zwaarmoedig en cynisch van toon, er is nergens ook maar iets van vrolijkheid te bespeuren. De tiener Gitta , is duidelijk het ouderlijk huis ontgroeid , genadeloos worden vader en moeder neergezet.  Alleen  “Broer” komt er nog goed vanaf.  Maar dat haar “Broer”, in het boek ook alleen maar “Broer” wordt geduid en nergens een eigen naam heeft, vond ik behoorlijk irritant. Ook de Deense woorden, continue door de hoofdstukken heen vond ik irritant en vooral overbodig. Achter in het boek vind je een verklarende woordenlijst, maar ik lees toch geen roman om Deens te leren.

Naomi schrijft veel over de natuur en omgeving : Het was fris. Er vloog een zaadje aan een pluisje langs, een botanische parachutespringer. Een vermoeden van voorjaar hing in de lucht. Voorzichtig gleed de natuur het nieuwe seizoen in.

Zo zet ze ook kort en bondig de karakters van de personages neer: Dat lijf, het was te vrij. De blik te open. Hij had vertrouwen in de wereld.

Deze roman neemt laat ons een paar jaar tienertijd zien, waarin een tiener zich losmaakt van de ouders. Ze ontvlucht het ouderlijk huis door te gaan studeren in Denemarken. Daar zoekt ze bevestiging , en liefde. Ze vind lichamelijke liefde , met Stein een buurjongen. En met Ole, die zeker al veertig is , en getrouwd is met Randi.

Maar vindt ze ook wat ?  Het boek blijft oppervlakkig , en stopt voor mijn gevoel ook ergens zomaar , geen plot.

Het boek krijgt van mij 2 sterren. Het enige wat ik de moeite waard vind zijn de mooie sfeerbeelden van de natuur en omgeving. Alles blijft nogal oppervlakkig.

Amélie La Rochelle