Rondje Madeira

Diepe afgronden, grillige rotsen, de zee klotst en kolkt, adembenemende vergezichten. Maar ook serene natuurlijke zwembaden, palmbomen, watervallen en bananenplantages. En dan die melancholische fado. Madeira is ruig, vol emotie en verstild tegelijk, ontdekte Carine Crutzen.

My Dear

We lopen op schiereiland São Lourenço, met aan weerszij diepe afgronden. Op dit staartje van het eiland, in het uiterste oosten, kun je helemaal naar de punt wandelen. Ik moet denken aan de film Wuthering Heights, waarin Cathy en Heathcliff op de Woeste Hoogten verliefd worden in weer en wind. Het water beukt tegen de rotsen. In zee omspoelt het azuurblauw en het schuimwit de uitstekende, puntige stenen. Alles kolkt en klotst, natuur op zijn machtigst. ‘Heathcliff, it’s me, your Cathy, oh come home, I’m so cold…’ De wind zingt hier voor het wilde, hunkerende hart.

Portugees grondgebied

Fotograaf Chantal en ik logeren in een comfortabel appartement bij Casa do Caminho Verde, in de bergen ten westen van hoofdstad Funchal. Met gastvrouw Lidia praten we over haar geliefde Madeira. “We zijn Cristiano Ronaldo zeer dankbaar, veel mensen dachten dat Madeira Spaans is of Engels. Dankzij hem weet de wereld dat wij Portugees zijn.” De grote voetballer, held van het eiland, is geboren en getogen in Funchal. Spaans of Engels? Beide gedachten zijn voorstelbaar want zowel de Spanjaarden als de Engelsen zwaaiden hier ooit de scepter en hebben hun sporen achtergelaten op het eiland. Maar de ziel van Madeira is Portugees.

Peilloze diepte

De zon is al een paar uur op en we hebben helder uitzicht op zee. Lidia en haar hulp Anna bakken flensjes voor het ontbijt. Er is vers fruit, zelfgemaakte yoghurt, heerlijk brood, eieren, beleg. Er staat een mooi gedekte tafel voor haar acht gasten, wie wakker is, schuift aan. Ik vraag Lidia naar haar favorieten op het eiland en na enig aandringen – want alles is immers mooi op Madeira – noemt ze Camara de Lobos.

Dit vissersplaatsje aan de zuidkust ligt in een baai en heeft een keienstrand tussen enorme rotswanden. Je kunt hier naast de gekleurde vissersbootjes heerlijk lunchen op een terras aan het water, of van de zonsondergang genieten met een Nikita of Puncha: cocktails van strorum, honing en fruitsap. Zoals in alle stadjes op Madeira, zitten vissers en oude mannen hier samen op een bankje aan het water, iedereen kent iedereen en iedereen lijkt familie. Vlakbij Camara de Lobos ligt Cabo Girão, een uitzichtpunt op een torenhoge rots, waar je door glas onder je voeten de peilloze diepte in kijkt. Sommige mensen durven de glasplaat niet te betreden, overvallen door hoogtevrees.

Benieuwd naar het hele verslag? Dit is te lezen in Zin 4!

Tekst: Carine Crutzen.