Een sjaal + een goed gevoel

De in Amerika geboren journaliste Liddie Austin (1959) adviseert, gefundeerd en uitgesproken, over het uiterlijk van de Nederlander – vrouw of man.

Check, check

Eigenlijk hebben we alles al. Of laat ik voor mezelf spreken: ik heb alles al. Broeken? Mijn kast ligt vol met jeans in verschillende wassingen en modellen, daarnaast ligt een snelgroeiend stapeltje broeken met panter- en andere prints. Dit is het gevolg van een recent inzicht: effen broeken zijn saai! T-shirts? Ook ruim voorhanden, al draag ik ze tegenwoordig vooral onder kriebeltruien. Nu we het daar toch over hebben: ik heb ook voldoende truien, zeker als je de huidige winters in aanmerking neemt. Jurken, rokken? Check, check.

Vergeten kleren

Laatst ruimde ik mijn kledingkast op en drong het weer eens schrijnend tot me door hoeveel kleren ik heb. En hoe weinig ik het merendeel ervan draag. Het is waar, vrees ik: net zoals veel mensen draag ik tachtig procent van de tijd twintig procent van mijn garderobe. Zoals je Vergeten Groenten hebt, zo heb ik Vergeten Kleren. Daarvan ga ik er eerst een paar herontdekken voordat ik iets nieuws koop. Maar ja… Net zoals veel anderen ben ik wel gevoelig voor storytelling.

Helpende hand

Als je een mooi verhaal hoort over hoe een bepaald product bijdraagt aan een beter leven voor minderbedeelden of over hoe de opbrengst ervan hen ten goede komt in plaats van (alleen) de producent, ben je toch net iets eerder geneigd de portemonnee te trekken dan bij producten waarbij dat alles niet het geval is. Je kunt je wel voornemen om minder te kopen, maar dat doe je toch zeker niet over de rug van een ander?!

TIMI

Ik merkte het laatst weer, toen ik bij een feestje in een kille kerk een grote sjaal aangereikt kreeg. Dat alleen al stemde vrolijk, maar ik werd pas echt enthousiast toen die sjaal van TIMI (afkorting van This Is My Independence) gemaakt bleek te zijn door vrouwen in Nepal. Vroeger leefden zij onder het bestaansminimum, maar dankzij de sjaals kunnen zij nu de eigen rok ophouden. Ik was verkocht. Een sjaal is altijd handig, zeker als je hals betere tijden heeft gekend, en deze was bovendien zo mooi en groot en zacht. Dit was duidelijk een winwinsituatie: vrouwen in Nepal die in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien, ik hier in Nederland behaaglijk warm.

Niet zielig

“Zo is ons project precies bedoeld,” knikt sociaal-ondernemer Daphne Goudsmit, een van de vrouwen achter TIMI, die ik een paar weken later tref. “Wij hebben nooit gedacht: laten we eens sjaals maken. We zijn er in 2015 mee begonnen omdat vrouwen de kracht geven om voor zichzelf te zorgen ons een manier leek om een bijdrage te leveren aan een betere wereld. Het moest ver weg blijven bij ‘zielig’ en ‘helpen’, maar om een eerlijke transactie gaan. De sjaals zijn een luxeproduct, dat vrouwen hier zichzelf cadeau doen of met plezier krijgen.”

Verslaafd

Ze doen het goed, de cottonblend sjaals, die alleen online te koop zijn. “Als je er eenmaal een hebt, loop je het risico om er verslaafd aan te raken, zie ik aan de bestellingen. Er zijn vrouwen die ze in alle twaalf kleuren hebben!” Maar ook de andere, meer belangrijke kant van het verhaal werkt. “Het is zo mooi om de vrouwen die de sjaals afwerken te zien opbloeien!” zegt Goudsmit. “Ze volgen een Women Empowerment programma van Namasté Foundation, een project dat met de verkoop van de sjaals financieel wordt ondersteund.” De dames van TIMI dromen over uitbreiding: naar andere landen, met andere producten. Ik was met die nieuwe sjaal natuurlijk in overtreding, maar wel wereldverbeterend bezig, overtuigde ik mezelf. Dat ik er mijn Vergeten Kleren handig mee kan opfleuren was natuurlijk mooi meegenomen.