Pinkpop is nu van iedereen

Met de Puch van mijn vriend Ger, die wel al 16 was, tuften we op Pinkstermaandag vroeg zuidwaarts. Onchristelijk vroeg zelfs. Richting Geleen, waar een popfestival te gebeuren stond. Een jaar na Woodstock. Bijna zes weken voordat Pink Floyd, The Byrds, Santana en andere magische muzieknamen in Kralingen loos zouden gaan. Kortom: te gek, weet je wel. Vanuit onze eigen kale kakstad, zoals ze Roermond in Limburg noemden, moest slechts 35 kilometer worden afgelegd. Toch waanden we ons eventjes born to be wild met dat hoge Easy Rider-stuur en halflange haardossen, wapperend in de wind. ‘Get your motor runnin’, head out on the highway…’

Pluizige baardapen

Drie jaar eerder, in 1967, had Geleen de sluiting van staatsmijn Maurits beleefd. Sindsdien verveelden veel ex-kompels zich te barsten. En zo’n bonte stoet hippiespul bood een aangename afleiding. Wat heet! Met open monden zagen ze duizenden bloemenkinderen naar het Burgemeester Damen Sportpark kuieren. Ongebakken deegslierten, halfnaakte hertjes en pluizige baardapen – je kwam ogen tekort.

Flop

De Engelse drummer Keef Hartley en band vormden de enige buitenlandse act van die dag. Verder speelden er Nederpopgroepen als Livin’ Blues, Mr. Albert Show en (jawel) George Baker Selection. Beoogd headliner Yes uit Londen liet verstek gaan en werd vervangen door Golden Earring. De Hagenaars stelden tevens de hele dag hun boxen ter beschikking toen de ingehuurde geluidsinstallatie ver beneden festivalniveau bleek te zijn. “Zonder deze band was de eerste editie meteen geflopt,” zou Pinkpop-organisator Jan Smeets later zeggen. Hij was destijds 25, Earring-zanger Barry Hay pas 22. Jongens waren ze, met nog een heel leven voor zich. Niemand kon bevroeden dat beide mannen nu, 47 jaar later, nog precies hetzelfde zouden doen: rockmuziek maken en Pinkpop organiseren.

Voor iedereen

Dat laatste gebeurt overigens alweer decennialang in Landgraaf, gedurende drie dagen op vier podia. Vorig jaar fungeerden daar Red Hot Chili Peppers en Rammstein (vijftigers), Lionel Richie en Doe Maar (zestigers) en Paul McCartney (zeventiger) als publiekstrekkers. Net als Springsteen en de Stones in voorgaande edities. Je mag dus stellen dat leeftijd geen rol speelt op Pinkpop. “Nee,” zegt Jan Smeets. “Je moet het anders stellen: popmuziek is al een tijd geleden in een fase aangekomen dat het álle leeftijden bestrijkt – omdat iedereen het van begin af aan heeft meegemaakt. Sinds Kom van dat dak af, de eerste rock-’n-rollsingle van Peter Koelewijn uit 1960, kun je spreken van drie generaties.

Generaties

En als het goed is doorgegeven in de genen zullen die ook alle drie aanwezig zijn. Tenzij je kind is afgedwaald naar dance of jazz of zo. Maar wij maken echt meerdere generaties tegelijkertijd mee.” Laat ik nou net, na jaren van afwezigheid, plannen in die richting hebben. Samen met vrouw en beide tienerzonen. Minstens één keer uit je plaat gaan op Pinkpop hoort tenslotte bij een goede opvoeding. Jan Smeets programmeert zijn festival zo gemêleerd mogelijk. “Ik zou het niet graag toegespitst zien op muziek die alleen maar gemaakt wordt door 20-jarigen. Het moet wel een tijdje hebben beklijfd. Als dat niet het geval is, krijg je geen enkele categorie mee.”

Verjongen

Hij heeft zich groen geërgerd aan de motivatie achter het vertrek van Giel Beelen bij 3FM. ‘We gaan de zender verjongen,’ heette het. “Wat een onzin! Als je luistert naar Passenger of Ed Sheeran – jonge jongens die prachtige muziek maken – hoef je zelf toch niet jong te zijn om dat te waarderen? Daar kun je toch evengoed gewoon 72 voor zijn?!”

Theaterstuk

Pinkpop is ook de titel van een voorstelling van Toneelgroep Maastricht, vanaf begin april op de planken. Een ‘hartverscheurend liefdesverhaal’ tegen de achtergrond van de eerste festivaljaren. Met muziek van Rowwen Hèze. En Henriëtte Tol en Huub Stapel in de hoofdrollen. “Mijn eerste keer Pinkpop?” zegt Stapel, afkomstig uit Tegelen. “Dat was in 1971.” Van Fleetwood Mac, de afsluiter, herinnert hij zich niks meer. “Wellicht was ik meer op Brainbox, omdat ik Kaz Lux de mooiste stem uit de Nederlandse pophistorie toedicht.” En de laatste keer? “Bij de Stones, twee jaar geleden. Ik stond helemaal vooraan. Naast Til, de vrouw van Jan Smeets.” En Jan zag dat het goed was.

Hier lees je een gedeelte met het interview met Jack Poels. Meer informatie over de voorstelling Pinkpop en een interview met Huub Stapel vind je hier.