De roeiboot drijft af in de rivier bij Malgas; is weg.

Erik Jan Harmens (1970), schrijver en dichter, legt iedere Zin uit waarom gedichten gelukkig maken – of tot nadenken stemmen. Deze keer het gedicht De roeiboot drijft af in de rivier bij Malgas; is weg.

Zwijgen is goud

Ik ken mensen die van spreken hun beroep hebben gemaakt. De Zuid- Afrikaanse zanger en dichter Gert Vlok Nel (1963) is het tegenovergestelde: er verschijnt zelden werk van hem, hij is professioneel zwijger. Gelukkig met drie uitzonderingen: twee albums met liedjes en, tien jaar geleden, een dichtbundel.

Punctuatie

Het gedicht dat ik heb gekozen kent geen hoofdletters en maar één punt, waardoor het vluchtig aandoet. Er staat maar één metafoor in: ogen vol tranen zijn als een overlopende beker. Door het woord ‘ergens’ toe te voegen, wordt ook die vergelijking afstandelijk. Want ‘ergens’ is doorgaans niet hier.

&

Dat het woord ‘en’ is vervangen door het &-teken, chic gezegd de ampersand, maakt er bijna snelschrift van. Toch verhinderen de terloopsheid, de vluchtigheid, de afstandelijkheid en het snelschrift de lezer niet om te voelen. We herkennen ons in de man die de vrouw te laat zijn liefde verklaart, waardoor het ideaal van vooraltijd- samen al lang is afgedreven, als een roeiboot in een rivier. Niet meer terug te halen, alleen maar na te kijken. ‘Is weg’, wordt nog toegevoegd in de titel van dit gedicht, alsof iemand een dode vis tegen het dek klapt.

Vrij als een vogel

We herkennen ons ook in de eenzame vrouw, die maar blijft benadrukken hóe vrij ze is. ‘Hoe vrij’ vraagt de man nog, zonder dat de dichter er een vraagteken aan wijdt, want het antwoord is irrelevant. ‘Hélemaal vrij’, klinkt nog wel, maar zoveel ongebondenheid gun je niemand.