Signalen

Nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Als ik erover las of in een televisieprogramma viel dat erover ging dacht ik: dat is iets voor andere mensen. Oververmoeidheid, burn-out, geef het beestje maar een naam, dat zou mij niet gebeuren. Juist omdat ik met zo veel plezier werk.

En toen zat ik begin maart in de spreekkamer van mijn huisarts en vroeg hij na het opnemen van mijn bloeddruk (iets te hoog) wat ik zou willen.“Dat ik nu met onmiddellijke ingang vakantie heb,” zei ik. “Denk er nog een dag over na en neem een verstandige beslissing,” was zijn antwoord. Nog voordat ik in de auto stapte had ik de beslissing al genomen. Mijn lichaam sprak al aan paar maanden klare taal. Ik liep op mijn reservebatterij. Een griep die maar aanhield, een verkoudheid die niet wegging, rugpijn, nekpijn, darm­ ellende, een lage bromtoon in mijn oor. Ik lag wakker van hoe het verder moest. Het telefoontje naar mijn impresario was erg naar. Vijftien theaters annuleren, waar­onder mijn geliefde Koninklijke Schouw­burg in Den Haag en mijn vrienden in Utrecht. Mensen in Emmeloord en Meppel. Het heerlijke Odeon in Zwolle. Aan mijn technicus moest ik vertellen dat hij ook ongevraagd vakantie had.

Twee dagen later vond ik mijn tronie terug op Nu.nl. Het stond er zwart op wit: ‘Van Vleuten oververmoeid’. Het AD stuurde mij zelfs een whatsappje met de vraag of het echt waar was. De onwerkelijkheid van de eerste dagen thuis. Die nog onwerkelijker werden door de warmte en support van mijn impresariaat en de bloemen en attenties van diverse theaters die ik net had teleurgesteld. Onvergetelijk. Ik zou bijna zeggen: ik kan het iedereen aanraden, die oververmoeidheid. Maar zo is het natuurlijk niet.

Ik voel opeens een enorme compassie met al die mensen die met hetzelfde kampen en minder geluk hadden dan ik. Want ik was er net op tijd bij. Ik tik het af, maar voel het wel zo. Anders had u deze maand zeker geen column van mij gelezen. Ik zat op het randje maar ik ben er nog, al componeerde ik deze woorden niet achter de computer maar tijdens een lange wandeling. Thuisgekomen schreef ik ze snel in hanenpoten op een kladblokje. Invoeren in de computer deed ik pas een dag later want langer dan tien minuten op een scherm kijken gaat nog niet. Meer doe ik niet deze maand. Dat klinkt als een luxe maar is het niet. We krijgen allemaal een keer signalen. En je kunt er maar beter goed naar luisteren. Ik zeg dat vanaf deze plek tegen al die mensen die zeggen: “Dat overkomt mij niet, dat is iets voor andere mensen.” Waarvan akte.

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen.