Op reis door Sri Lanka

In 1602 zette de eerste Nederlander er voet aan wal in opdracht van de VOC. Ruim 400 jaar later doet journalist en fotograaf André van Thiel hetzelfde. Sri Lanka – ‘schitterend kleurijk land’ – een eilandstaat in de Indische oceaan, blijkt nog altijd even paradijslijk.

Priester in opleiding

“Ayubowan, dat je lang moge leven. Kom binnen en eet iets.” Het hoofd van de Pirivena, de boeddhistische priesteropleiding in Sri Lanka, staat in zijn purperen gewaad en met smartphone in de hand op de trappen naar zijn kantoortje. Kinderen in hagelwitte schooluniformen krioelen om me heen. De meisjes met dikke zwarte vlechten, de jongens met korte broek en allemaal met stropdas.

Feestdag

Zelf in alle haast gestrikt zo te zien. Bij de een zit hij als een servet onder de kin, bij een ander komt hij tot de knieën. De hele school is uitgelopen om te kijken naar de in paars en oranje gehulde monniken met hun goudgele parasols die hier zojuist in processie voorbijkwamen. “Vandaag vieren we de geboorte van Boeddha. Tijdens de processie krijgen de monniken aalmoezen in de vorm van etenswaar. Dat ze weer uitdelen aan de kinderen.”

Aan de tand gevoeld

Ik zou hier graag nog even blijven maar mijn trein naar Nuwara Eliya vertrekt over een uur. Ik ben op rondreis in het voormalige Ceylon en op dit moment in Kandy. Uit te spreken als het Engelse candy, wat in het Singalees ‘berg’ betekent. Kandy is een belangrijke culturele en religieuze stad die wordt gezien als het hart van het eiland. Centrale plaats in Kandy wordt ingenomen door de Dalada Maligawa, de Temple of the Tooth. Hier wordt een tand van Boeddha bewaard. “Stel je voor,” vertelt een local mij opgetogen, “elk woord dat Boeddha gesproken heeft, is langs deze tand gegaan!” De authenticiteit van het stukje ivoor is discutabel. Dat neemt niet weg dat hier dagelijks vele pelgrims bloemen komen offeren.

Stad voor alle zintuigen

De priester haalt iets te eten voor onderweg. Even later zit ik met een blik koekjes en een bakje yoghurt in een tuktuk voor een rit naar het station. De bestuurder begrijpt dat ik haast heb en geeft vol gas. Alles is hier intens. De kleuren, de geluiden, de zon, het verkeer. Ik kan niet ontdekken wat de hier geldende verkeersregels zijn. Inhalen kan zowel links als rechts, zelfs in de bocht. Degene die het hardst kan toeteren lijkt voorrang te hebben.

We scheuren langs twee nonnen in een Bob Marley-tuktuk die het rustig aan doet. In volle vaart passeren we uitpuilende winkeltjes, kokosnootverkopers, loslopende koeien, vergeelde reclameborden van bruidsboetieks en Bollywoodfilms. Knetterende uitlaten en flarden Hindi-muziek verzorgen de soundtrack bij het geheel. Deze stad met de naam van een paaldanseres weet alle zintuigen te raken.

Daar in die tuktuk realiseer ik me dat je voor Sri Lanka beter de tijd kunt nemen. Om alles op je in te kunnen laten werken.