Verschillen omarmen | Deel 1
Je hebt het zó lang geprobeerd. En ja, hij ruimt z’n sokken nu op. Maar blijft een sloddervos. Of zij, zij kan nog steeds niet kaartlezen. Verschillen: je kan ze maar beter omarmen.
Floor Slagter (1978) is tantrisch vrouwencoach en psycholoog. Paul van Manen (1957) werkte in de reiswereld en is nu zonder werk. Ze zijn 4 jaar bij elkaar.
Relateren
Floor: “Ons grootste, in het oog springende verschil is ons leeftijdsverschil.”
Paul: “Dat speelt in onze relatie nagenoeg geen rol.”
Floor: “Behalve als jij ‘ouwe lullenmuziek’ op internet opzoekt van Shocking Blue, Mud of Alice Cooper. Wat een suffe vertoning.”
Paul: “Floor is een heel sprankelende, uitdagend spontane vrouw. Ik was niet zo losjes toen we elkaar leerden kennen. Ik was net gescheiden na een relatie van 33 jaar en niet serieus met vrouwen bezig.”
Floor: “Ik kwam uit een huwelijk waarin ik sterk verstrengeld was geraakt met mijn ex. Ik wilde mezelf weer ontdekken en was nog niet klaar voor een nieuwe relatie.”
Paul: “Ik wilde graag een relatie met Floor, zij wilde ‘relateren’. Dat gaf haar meer het gevoel van vrijheid. Voor mij voelde dat afstandelijk. Door de therapeutenopleiding aan de Tantra Academy die we samen gingen doen, leerde ik dat ik haar enorm verstikte. Ik duwde haar steeds verder van mij weg.”
Te dichtbij
Floor: “Het irriteerde mij dat Paul te dichtbij kwam. Totdat ik leerde dat ik die wijzende vinger naar Paul om kon draaien. Een vinger die naar mijzelf wees: al mijn opmerkingen zeiden meer over mij dan over hem. Toen ik dat ontdekte en op een duidelijke, niet verwijtende manier om meer ruimte kon vragen, kon ik ontspannen en was de weg vrij om onze relatie te laten groeien.”
Paul: “Ik ben ontzettend blij dat we met dat grote verschil goed hebben leren omgaan. Hierdoor is onze relatie juist veel hechter geworden.”
Floor: “Toch blijven we heel verschillend.”
Paul: “Nogal. Bij mij is het glas vaak half leeg.”
Floor: “Ik zoek altijd naar opties en mogelijkheden.”
Paul: “Net nog. We moesten een trein nemen die heel vol was. Mij zonk me de moed meteen in de schoenen. ‘Dat wordt staan!’ riep ik. Maar Floor zei dat er best nog wel ruimte was. In eerste instantie voel ik dan weerstand. Zie je dan niet dat het écht vol zit, dacht ik. Maar ze had gelijk. De laatste coupé was bijna leeg.”
Vertragen
Floor: “’s Morgens zijn er ook weleens irritaties.”
Paul: “Ik wil rustig opstaan, douchen, ontbijt maken enzovoort. Floor wil zo lang mogelijk blijven liggen en dan wordt het vaak enorm haasten. Ze komt wel altijd nét op tijd. Dat moet ik haar nageven.”
Floor: “Ik probeer dat te veranderen. Paul heeft er wel gelijk in dat het fijn is om meer tijd te nemen. Ik leer van hem om te vertragen.”
Paul: “We stemmen onze gewenste tijden zo goed mogelijk op elkaar af en dat scheelt een hoop ergernis.”
Floor: “Ik vind het heel mooi hoe Paul ruimte kan maken om emoties echt te doorleven. Ik neem daar minder tijd voor. Van hem leer ik ook daar in te vertragen.”
Paul: “Toen mijn ouders overleden heb ik daar beide keren diep om gerouwd. Door de pijn en het verdriet intens te doorvoelen, heb ik er nu vrede mee dat ze zijn gegaan.”
Namibië
Floor: “In oktober waren we samen op vakantie in Namibië toen onze fourwheeldrive vast kwam te zitten in de woestijn. De zon brandde, geen schaduw te bekennen, er waren wilde dieren en we hadden niet heel veel water meer. Er ontstond een superspannende situatie. Onze verschillen werden toen heel duidelijk. Paul focuste op het onmogelijk lijkende uitgraven van de zware wagen, ik richtte me op actie. Toch liep het heel goed samen. Op onze buik in het gloeiend hete zand, groeven we de wagen uit. Het was een nachtmerrie op klaarlichte dag! Maar sindsdien weet ik dat wij samen alles aankunnen.”
Paul: “Vergeleken daarbij zijn onze verschillen peanuts. Wij hebben nu een fijn stevige basis. Na vier jaar ‘relateren’ hebben we de stap gezet, en sinds december wonen we samen!”
TEKST: DEBORAH LIGTENBERG | BEELD: MARK UYL | VISAGIE: MINKE BOEIJEN
