Verschillen omarmen | Deel 2
Je hebt het zó lang geprobeerd. En ja, hij ruimt z’n sokken nu op. Maar blijft een sloddervos. Of zij, zij kan nog steeds niet kaartlezen. Verschillen: je kan ze maar beter omarmen.
Lucinda Douglas (1970) is inspirational speaker en empowerment coach. Haar man Richard van Bruinnessen (1962) is marketing copywriter en doet Lucinda’s backoffice. Ze hebben 16 jaar een relatie en een dochter van 10. Lucinda heeft nog twee volwassen kinderen uit een eerdere relatie.
Engelengeduld
Richard: “Ik ben de inhoud en Lucinda de vorm.”
Lucinda: “Helemaal waar. Ik bedenk van alles en Richard zorgt dat het goed wordt uitgewerkt. Dat is beter. Ik verlies snel mijn aandacht omdat ik alweer naar het volgende wil. Richard is een perfectionist.”
Richard: “Die snelheid vind ik soms lastig. Vanmiddag op het werk kwam je met twee dingen die morgen klaar moeten zijn. Daar gáán we weer, denk ik dan. Kan het niet wat eerder? Dat irriteert me wel eens. Ik wil graag de tijd nemen om het goed te regelen.”
Lucinda: “Wij werken en leven samen. Onze verschillen op kantoor hebben we ook thuis.”
Richard: “Ik doe bijvoorbeeld de boodschappen en de was. Als Lucinda de was uit de machine haalt, gooit ze het ergens neer. Dat werkt natuurlijk niet. Zij is snel, ik ben van de puntjes op de i.”
Lucinda: “Richard is ook degene die de kinderen helpt bij hun studie. Met engelengeduld zit hij avond aan avond met ze te werken aan een werkstuk. Hij is daar veel geschikter voor dan ik. Van mij hoeft het allemaal niet zo precies.”
Richard: “Lucinda is er na twee zinnen klaar mee.”
Lucinda: “Details zijn niet mijn ding.”
Lichtheid
Richard: “Haar lichtheid vind ik prachtig. Lucinda ziet geen problemen maar mogelijkheden. Ik neem zaken sneller zwaarder op.”
Lucinda: “Ik heb veel moeilijke dingen meegemaakt in mijn leven maar kies ervoor al die ballast niet mee te nemen. Ik reis licht.”
Richard: “Lucinda is een vrijgevochten geest. Van haar leer ik erop vertrouwen dat het wel goedkomt.”
Lucinda: “Ik zat in een baan die ik niet leuk vond. Op de dag dat ik ontslag nam, zagen we een prachtig huis. Richard durfde het niet aan, ik wel.”
Richard: “Jij vertrouwt erop dat het goedkomt, wat ook klopt. We wonen er heerlijk, jij vond snel ander werk en we kunnen het prima betalen.”
Lucinda: “Jij doet sommige dingen omdat je vindt dat het moet. Daar zit je soms een beetje in vast.”
Richard: “Klopt. Ik ben, was ontzettend attent. Ik stuurde altijd iedereen een kaartje. Leuk, maar het was niet zo spontaan. Ik deed veel uit gewoonte. Lucinda bracht me op het idee dat meer los te laten. Zo’n andere blik is heel verfrissend.”
Rust
Lucinda: “Jij bent ontzettend lief en zacht. Meer dan ik.”
Richard: “Ik kan anders ook heel chagrijnig doen.”
Lucinda: “Hij kan boos kíjken! Dan blijf ik maar even uit zijn buurt.”
Richard: “Bijvoorbeeld als ik televisie wil kijken. Lucinda staat altijd aan. Ik niet. Ik wil ’s avonds even rust.”
Lucinda: “Kom ik beneden, zit hij een Duitse serie te kijken. Ik heb daar helemaal niets mee. Als ik er doorheen ga kletsen, negeert hij me gewoon.”
Richard: “Net zolang totdat jij op je telefoon gaat zitten kijken. Dan wordt het weer rustig.”
Voorgrond
Lucinda: “Ik hou er erg van om op de voorgrond te staan. Ik voel me thuis op het podium. Vind het heerlijk om een grote groep mensen toe te spreken en te motiveren. Voor Richard is dat een straf.”
Richard: “Klopt. Ik ga ook nooit naar verjaardagen. Na een gesprek van vijf minuten over het weer en voetbal, wil ik weg.”
Lucinda: “Toch is ons contrast heel werkbaar. Richard ziet wat ik niet zie en andersom.”
Richard: “Ondanks de dingen die we anders doen en de ergernissen die er soms zijn, is er een natuurlijke harmonie tussen ons.”
TEKST: DEBORAH LIGTENBERG | BEELD: MARK UYL | VISAGIE: MINKE BOEIJEN
