Een hug liegt nooit

Een hand óf drie kussen in de lucht? Misschien wel het meest verwarrende Nederlandse ritueel. Om gêne te voorkomen huggen we steeds meer. Maar niet zomaar. En zéker niet met iedereen.

Aaf Brandt Corstius (1975) is schrijver en columnist. Speciaal voor Zin buigt ze zich over het ingewikkelde hug-ritueel.

Hilversums

Een vriend van mij noemt het ‘de Hilversumse hug’. Het hele huggen, dus elkaar joviaal omhelzen terwijl je soms ook een kus op de wang van de ander drukt – en dit alles in één vloeiende beweging, wat nog best lastig uitvoerbaar is – is in Hilversum begonnen. Bij de sterren, de BN’ers. Die zie je elkaar op tv bij quizzen en expeditie-robinsons constant huggen.

Wat te doen

Vervolgens zijn ze dat in het echt gaan doen, heeft dat zich in de grote steden doorgezet en druppelt dat langzaam (zéér langzaam) door naar de rest van het land. Op een gegeven moment moest ik er zelf een besluit over nemen. Want bij elke begroeting was er dat uitgebreide probleem dat ik in een fractie van
een seconde moest oplossen: ga ik kussen of ga ik huggen?

Iedereen huggen

Nadat ik had meegedaan aan het programma Wie is de Mol? waarin ik wekenlang in een groepshug met negen BN’ers had gezeten, hakte ik de knoop door. Bij een goede vriendin kondigde ik het officieel aan. “Ik ga vanaf nu iedereen huggen,” zei ik. “Dat doet inmiddels toch al bijna iedereen en ik heb geen zin meer om er de hele tijd over na te denken.” Ze keek me aan met een blik van: we zullen wel zien. En ze had gelijk.

Breukvlak

Het rare is namelijk dat we ons waar het huggen of kussen betreft op een breukvlak in de geschiedenis bevinden. Later zullen mensen proefschriften over dit begroetingenbreukvlak schrijven. Sommige mensen huggen. Sommigen kussen. Sommigen geven alleen een hand – en echt aan iedereen, ook naaste familie die ze regelmatig zien. Moet allemaal kunnen maar: het leidt tot veel verwarring.

Voelt als aanranding

Toen ik op huggen was overgestapt en een paar keer mensen omhelsde die mij alleen maar wilden kussen, was dat vreemd. Het voelde soms alsof ik ze een beetje aanrandde. Zij leunden voorzichtig naar voren voor hun drie kussen, en ik pakte ze ineens beet, schoof mijn lichaam tegen ze aan en nam ze
in een houdgreep waar ze niet op zaten te wachten.

Rare bedoening

Ikzelf ook niet, trouwens. Het hele huggen was voor mij – behalve bij mensen die ik erg knuffelbaar vond en die ik vaak zag, zoals mijn schoonzusje – een rare bedoening. Ik merkte dat ik vooral een kusser was. Maar hoe terug te schakelen? Met een aantal mensen was ik inmiddels on ongelofelijke hugging terms, en nu kon ik niet meer terug.

Wie doet wat

Anders was het (dacht ik, en ik vermoed dat ik er hier sowieso te veel over nadenk) alsof ik na jaren intens lichaamscontact ineens overschakelde naar een kille, formele omgang. Dus ik heb het mezelf nu nog moeilijker gemaakt. Van iedereen die ik ontmoet, onthoud ik of zij kussen of omhelzen. En de volgende keer dat ik ze zie, doe ik de groet die hoort bij die persoon.

Niet te doen

Dit leidt wederom tot gênante situaties, waarbij ik drie mensen in een restaurant moet begroeten en ik er twee gewoon kus, en met de derde – een hugger – ineens in een heftige warme omhelzing sta. Terwijl ik ze alle drie even goed ken. Ik hoop dat de mensen in Hilversum gauw iets anders bedenken, want dit houd ik niet jarenlang vol.