Vrouwen & mouwen

Daar zijn ze weer, de ruitjesbroek, witte blouse, sleehak of puntkraag. Terug van nooit echt weggeweest. Journalist  Liddie Austin (1959) beziet de retro-trend van dit moment. Vandaag: de mouw.

To Much

‘Is het te veel gevraagd: een jurk met mouwen?’ Deze wanhopige uitroep las ik laatst op een blog. De schrijfster (42), die zichzelf beschreef als iemand die er goed uit wil zien, heus wat geld te besteden heeft en desalniettemin desperately seeking for sleeves is, werd vervolgens bedolven onder adhesiebetuigingen: veel vrouwen willen mouwen. Vooral dames van zekere leeftijd en sowieso degenen die nooit naar de sportschool gaan en geen Michelle Obama ­achtige armpartij hebben. Vrouwen zoals jij en ik dus waarschijnlijk.

De hoofdrol

Al zijn we ons er misschien niet van bewust: mouwen spelen altijd een rol in de mode. Soms een hoofdrol, soms een bijrol. In de middeleeuwen konden machtige mannen door het opvullen van hun mouwen hun begeerde heldenstatus oppimpen. Bij vrouwen deden royale mouwen de taille smaller lijken. Door middel van overdadige versiering toonden beide seksen hun rijkdommen. In de jaren 70 van de vorige eeuw waren de mouwen zacht en wijd; in de jaren 80 zag je heel veel pofmouwen en gevulde schouders in het modebeeld. Vrouwen kregen meer economische zelfstandigheid en macht en drukten die veranderingen uit in kleren die hun aanwezigheid in de openbare ruimte benadrukten zo zeggen deskundigen.

De jaren 70

Anno 2017 beleeft de mouw opnieuw een renaissance. Over twintig jaar zal de modewetenschap daarvoor ongetwijfeld een mooie socio logische verklaring hebben maar voor nu gaan we er gemakshalve van uit dat mouwen gewoon weer eens aan de beurt waren. Ze passen in elk geval goed in het heersende maximalistische, op de jaren 70 gebaseerde modebeeld. En ze zijn zó extreem, dat ze haast als een accessoire gezien kunnen worden. In de modebladen wordt niet voor niks van statement sleeves gerept. De mouw van nu kan extreem lang of extreem wijd zijn. En roesjes, versieringen of uitsparingen hebben. Ook qua vorm komt er van alles voorbij: de ballonmouw (lange pofmouw tot aan de pols), de trompet mouw (bovenaan strak, onderaan wijd bloezend, ook wel bell sleeve genoemd), de vleermuismouw (spreekt vanzelf) en, qua naam mijn lieveling: de chickenlegmouw (bovenkant wijd bloezend en vanaf halverwege de bovenarm strak aansluitend). Allemaal zijn ze in de winkels te vinden.

De chique mouw

“Het mooist vind ik de heel simpele tops, hooggesloten of met een V-­hals, met een opvallende mouw. Die basics worden daardoor meteen veel toffer,” zegt fashionstylist en concept­creator Maartje van den Broek. “Ze krijgen iets chics.” Dit is een trend waarmee de volwassen vrouw haar voordeel kan doen, vindt ook zij. Met zo’n opvallende mouw, die je deze winter ook in veel breisels ziet, kun je de aandacht afleiden van zaken die je minder graag laat zien. Bovendien laat een volle boven arm zich prima verstoppen in een ballon­ of trom petmouw. Van den Broek: “Veel vrouwen denken dat ze er slanker uitzien door strakke kleding te dragen, maar dat is maar de vraag. Soms is het fijn géén contouren te zien. Zo’n grote mouw geeft volume, maar laat de arm die hij omhult vaag. Dat kan een voordeel zijn: je lijkt slanker dan je bent.” Eén ding is helaas wel zeker: erg praktisch zijn de meeste van deze praalmouwen niet. Je zult ze misschien in de non­statementmouwen van je winterjas moeten proppen en als je gaat koken kun je ook maar beter iets anders aantrekken (ja, hier spreekt iemand met ervaring).