Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen schrijft elke maand een column in Zin.
De grote sporthal
Een paar weken geleden liep ik met een yogamatje een grote sporthal in Utrecht binnen. De cursus Art of Living duurde twee middagen en werd gegeven door Rajshree Patel, spiritual teacher, inspirator, breathing coach en ex-advocate die de wereld afreist om de levenslessen en ademtechnieken van de Indiase geestelijk leider Sri Sri Ravi Shankar door te geven.
Ademhalingscyclus
Met name de Sudarshan Kriya, een ademhalingscyclus die zorgt voor diepe lichamelijke en geestelijke ontspanning en die het bovendien mogelijk maakt in contact te komen met de diepste lagen van de ziel. Had iemand mij een jaar geleden deze cursus cadeau gedaan, dan zou ik hebben bedankt. Maar een sturende stem in mij zei: dit is op dit moment in je leven goed voor jou. Ik kamp met een halve burn-out (dat bestaat, een halve) en stel mijzelf vragen over mijn functioneren.
Een kijkje in mijn ziel
Van meerdere kanten had ik al gehoord dat een juiste ademhaling blokkades in lichaam en geest kan opheffen maar ik had er niets mee gedaan – tot die wonderlijke middagen in Utrecht. Met 250 mensen in een sporthal in- en uitademen terwijl een Indiase vrouw je vanaf een podium toespreekt. Ik wist niet dat het bestond, laat staan dat ik mij er vanaf de eerste minuut aan zou kunnen overgeven, met een onvergetelijk kijkje in mijn ziel als geschenk.
Kaarsrechte weg
Met gesloten ogen kwam ik al ademend in een trance. Ik zag een kaarsrechte weg waarop een onbekende vrouw op mij af kwam gelopen. Tegelijkertijd hoorde ik steeds dezelfde woorden als in een mantra voorbijkomen: “Come to me with the trust of a child.” Een zin uit een lang vergeten liedje uit mijn puberteit. Ik ben niet zo’n huiler maar de tranenwaterval die daarop volgde was niet te stoppen.
Blijven doorademen
Links van mij schreeuwde een man om hulp, rechts van mij kreeg een vrouw de lachbui van haar leven. Er gebeurde van alles in die hal. Intussen wandelde Rajshree rustig tussen de 250 matjes en kussentjes door. “Keep breathing, full breath,” zei ze daar waar het nodig was. Tegen mij zei ze iets over een drempel waarop ik mij bevond, de drempel van een nieuwe levenscyclus. Het is nu een paar weken later. Ik doe trouw mijn dagelijkse oefeningen en probeer te doorgronden wat er die middag in Utrecht met mij gebeurde. Ik ben er nog niet uit, maar mijn rugpijn is weg. Ik word minder vaak wakker ’s nachts. “Je kijkt helder uit je ogen,” zei mijn buurvrouw gisteren. Op mijn 55ste leer ik opnieuw lopen. Zo voelt het. Ik ben op weg – geen idee waarheen maar ik loop. Met vallen en opstaan, en with the trust of a child. Dank, Rajshree.
