In goed gezelschap zijn

Samen knutselen, uitdossen, een fikkie stoken, máánden repeteren of aan de praalwagen pielen. Als we met z’n allen feestjes kunnen blijven bouwen, houden we de moed er lekker in. Nederland samenland: meer dan u denkt. Zolang we hier tijd voor maken gaat het goed in Nederland
COLUMN: WIM DANIËLS.

Met enige regelmaat geef ik lezingen. Over uiteenlopende onderwerpen, door het hele land, voor de meest uiteenlopende gezelschappen: belastingambtenaren, senioren die lid zijn van de Katholieke Bond van Ouderen, ziekenhuisartsen, heemkundekringen, leraren, herensociëteiten, damesgezelschappen, leesclubs, dementerenden.

Even pauze

Ik ben ook al twee keer bij een biljartclub geweest waar ik onder meer heb uitgelegd waarom biljartlakens van oorsprong groen zijn. Bij een van die biljartclubs stond er opeens iemand op tijdens mijn praatje, terwijl hij riep: “Wim! Kun je even wat langzamer praten? Ik moet naar de wc!” Ja, je maakt wat mee. Zoals ook die keer dat ik voor een wielerclub moest spreken en na afloop een mand met streekproducten meekreeg die stuk voor stuk nep bleken te zijn.

Wat een streek

Zo bleek thuis ook uit het kaartje: ze wilden me een streek leveren. Niet veel later arriveerde toch nog een mand met echte streekproducten, al waren die dan weer goeddeels over de datum. Maar niet getreurd, helemaal niet, want het zijn vrijwel altijd mooie bijeenkomsten die ik ook vaak besluit met de woorden dat men bij elkaar moet blijven komen. Want niets mooiers dan in goed gezelschap zijn.

Dat heb ik eens heel nadrukkelijk beseft toen er na afloop van een voordracht een man naar me toekwam die me vertelde dat hij zo goed als stokdoof was. Hij had ook helemaal niets gehoord van alles wat ik had gezegd. Maar hij had toch een mooie avond gehad. “Waardoor dan?” vroeg ik. “Saamhorigheid,” zei hij.

De baarmoeder

Enkele maanden geleden gaf ik een voordracht in wat we vroeger een bejaardenhuis zouden hebben genoemd. Het onderwerp was De baarmoeder. Echt waar. Daar heb ik begin 2017 een boek over geschreven, een serieus boek, samen met een gynaecoloog. Blijkbaar had ik bij het maken van de afspraak voor de voordracht niet voldoende doorgevraagd op de locatie, want had ik anders ‘ja’ gezegd tegen een voordracht over de baarmoeder in een bejaardenhuis? De baarmoeder is ieders starterswoning geweest, dus misschien dachten ze aan een nostalgische voordracht over vroeger.

Iedereen is welkom

Het was op een warme zondagmiddag. Ik had mijn auto geparkeerd en liep naar de locatie waar het zou plaatsvinden. Drie dames op leeftijd zaten op een bankje voor de ingang. Ze zagen me aankomen. Een van hen riep onmiddellijk: “Wat kom je toch doen, ik heb er geen meer!” Maar het werd een prachtige middag, want de mensen – ook de vrouwen die op het bankje voor de deur zaten – hadden speciaal voor de gelegenheid hun kinderen en kleinkinderen uitgenodigd.

Nee, als ik alleen af zou gaan op de mensen die ik tref als ik ergens een voordracht moet geven, zou ik volstrekt geen weet hebben van een boze buitenwereld. Die er soms toch ook wel is. De talloze clubs, verenigingen en andersoortige gezelschappen die Nederland rijk is, zijn goud waard. Vanwege, ja, die saamhorigheid.

En dat biljartlaken? Dat is lange tijd overal groen geweest. Omdat het spel vroeger buiten in het gras werd gespeeld, nog zonder tafel. De graskleur heeft men daarna mee naar binnen genomen.