Libelle-columnist Wieke Biesheuvel verhuisde zes jaar geleden naar Zambia waar haar man als chirurg aan de slag ging. Ze schreef een hoopvol en eerlijk verslag van haar avontuur.
Hoe had je je leven in Afrika voorgesteld?
“Ik wist ongeveer wat me te wachten stond omdat ik al sinds mijn 24ste regelmatig op het continent kom. De eerste keer werkte meteen verslavend. Elke zomer ging ik twee maanden terug, als docent Engels had ik lange vakanties. Ik wilde me steeds weer lekker wentelen in een omgeving vol hartelijke mensen die nooit haast hebben.”
Wat heeft je aangenaam verrast?
“Het gevoel voor humor van Zambianen, dat erg lijkt op dat van ons. En wat wij niet hebben, en zij wel, is het tevredenheidsgen. Het talent om het leven te nemen zoals het zich voordoet. Een Zambiaan lacht veel en graag, ook als het tegenzit.”
Wat heeft dit avontuur je over jezelf geleerd?
“Geduldig zijn is niet mijn grootste talent. In Nederland liep ik een winkel uit als er drie klanten voor mij waren. Reuzefijn als je je realiseert dat je ergens over opwinden geen zin heeft. Ik heb hier geen agenda. Dat geeft een ongekende rust.”
Kun je makkelijk schakelen van Afrika naar Nederland?
“Ik moet altijd wennen. Je stapt uit het vliegtuig en ineens is iedereen blank. Niemand draagt iets op zijn hoofd, het straatbeeld is ongekend saai, niemand lacht, niemand groet elkaar, niemand loopt zomaar in zijn eentje uit volle borst te zingen. Andersom is het niet ingewikkeld. Ik rol zo weer in de Zambiamodus en denk: ik ben thuis!”
Kun je elke 60+’er dit avontuur aanbevelen?
“Je moet er zin in hebben en je vooroordelen en horloge thuislaten. Je moet vooral voor jezelf gaan. Omdat jij iets wilt leren over wat je nog niet kent. Niet omdat je die Afrikanen wel eens zult vertellen hoe ze zouden moeten leven. Ga met een open blik, respecteer het gastland en haal de stopverf uit je oren.”
Wieke in Zambia. Mijn onvergetelijke jaren (Just Publishers, € 19,95)
