‘Een mens heeft deukjes nodig. Zonder kom je er niet’

Van de stad verhuizen naar ‘het kleinste dorp van Nederland’. Voor een pubermeisje niet bepaald een leuke verrassing. Daphne Deckers (1968) was ambitieus, ze wilde er weg. Een flinke (modellen)carrière later weet ze: een mens heeft deukjes nodig. Zonder kom je er niet.

Verklein je wereld

“Op een avond vertelde mijn moeder dat ze een verrassing voor me had. Ik was 11, we woonden in Nijmegen. Ik zat op pianoles tegenover de Hema waar ik lekker rookworst ging halen en was een echt stadsmeisje. De enige grote verrassing die ik kon bedenken was dat Sinterklaas bij ons thuis zou komen. ‘Nee,’ zei mijn moeder, ‘we gaan verhuizen naar de polder!’

Mijn vader is bioloog, mijn moeder is kunsthistorica en het leek hen geweldig om buiten te gaan wonen. Dus verhuisden we naar een boerderij in Persingen, het kleinste dorp van Nederland. Mijn school in Nijmegen was voortaan veertig minuten fietsen verderop.” “Mijn broer werd vernoemd naar mijn moeders favoriete acteur: Clark Gable. Ik kreeg de naam van haar favoriete auteur, Daphne du Maurier. Clark en ik schelen een jaar, maar we zijn heel verschillend.

Hij introvert, ik extravert; hij donker, ik blond. Hij is rustig en bedachtzaam, een echte bèta. Dat alles ben ik niet, al word ik de laatste jaren wel bedachtzamer. Hij zat altijd een klas hoger dan ik. Nadat hij was gezakt voor zijn eindexamen kwamen we bij elkaar in de klas, best lastig. Pas later, toen hij ging studeren en ik modellenwerk ging doen, begon het beter te klikken tussen ons.

Hoge verwachtingen

Mijn ouders hadden hoge intellectuele verwachtingen van ons. Mijn vader kwam uit een boerenfamilie, mijn moeder uit een arbeidersgezin. In hun jeugd was er één manier om verder te komen: studeren. Dat hadden zij gedaan en dat wilden ze ook voor ons. Ik kon gelukkig goed leren, behalve als er cijfers bij kwamen kijken.

Vervelend, want van dyscalculie had toen nog niemand gehoord. Mijn vader nam ons altijd mee naar buiten. Hij vond: de natuur moet je beléven. In het bos wees hij welke paddenstoel je kon eten, en draaide hij stenen om, om ons de pissebedden te laten zien. Onze vakanties stonden in het teken van het afvinken van kunstwerken die mijn moeder wilde zien. Iedereen lag op het strand behalve mijn broer en ik: wij werden door het Forum Romanum getrokken. Gelukkig was ik altijd al dol op kunst en geschiedenis.”

Lees het hele interview met Daphne Deckers in Zin 2

TEKST: LIDDIE AUSTIN | BEELD: YVETTE KULKENS | VISAGIE: ELLES NIJKAMP