Wie niet groen is, is gezien

De grootste aandelenbeleggers ter wereld investeren tegenwoordig liever in bedrijven met meer maatschappelijke verantwoordelijkheid. Never sell Shell? Het is tijd voor een nieuwe beurswijsheid.

Beursjongens

In mijn dagelijks werk kom ik nog regelmatig ouderwetse ‘beursjongens’ tegen: de 40 gepasseerd, bijna altijd man, op de hoogte van alles wat er zich in de financiële wereld afspeelt en nooit verlegen om een mening daarover. Toch is er één ding waar je maar moeilijk met ze over kunt praten. Noem de woorden ‘duurzaam’ en ‘groen’ en je ziet hun ogen omhoog rollen. Wéér zo’n wereldverbeteraar. Nobel om je geld niet in vervuilende of onverantwoorde zaken te steken maar kom op, wil je nou geld verdienen of niet? Een topman als Paul Polman, die van Unilever een bastion van louter duurzame merken wil maken, wordt op de beursvloer hoofdschuddend bekeken. In plaats van zich bezig te houden met duurzame luchtfietserij zou Polman zich beter maar eens kunnen gaan inspannen om geld te verdienen voor zijn aandeelhouders. Die betalen zijn vorstelijke salaris tenslotte.

Maatschappelijke verantwoordelijkheid

Als je Polmans aandeelhouders zelf spreekt, is de kans groot dat je een ander verhaal te horen krijgt. Een van de grootste aandelenbeleggers ter wereld noemt uitgerekend Unilever het favoriete aandeel. De reden? Vergeleken met andere bedrijven toont Unilever meer maatschappelijke verantwoordelijkheid. In de wereld van grote beleggers – de pensioenfondsen en verzekeraars – is duurzaamheid allang geen luchtfietserij meer.

Verantwoorde criteria

Ruim meer dan de helft van het geld in Nederlandse pensioenfondsen wordt al volgens maatschappelijk verantwoorde criteria belegd. 70% van de pensioenspaarders zegt dat ook te willen terwijl maar 43% wil dat hun pensioenfonds voor het maximale rendement gaat. Hoewel het bij de beursjongens nog niet zo doordringt, hoeft dat elkaar ook niet uit te sluiten. Duurzaam beleggen gaat niet ten koste van de winst. Sterker, uit veel onderzoeken blijkt dat het op termijn juist méér kan opleveren. Specialisten van beleggersreus JP Morgan verwachten dat duurzaam beleggen over een paar jaar de standaard is bij alle grote Europese beleggers.

Geen liefdadigheidsinstelling

Ze krijgen daarbij steun van een nieuwe generatie beleggende consumenten: millennials – geboren tussen 1980 en 2000 – kijken anders tegen de wereld aan dan de generaties voor hen. Zij willen weten wat er met hun belegde vermogen wordt gedaan en of het bijdraagt aan een betere wereld. Naarmate hun vermogen groeit, zal de stem van deze generatie zwaarder gaan wegen en zullen bedrijven die zich niet aan hun eisen conformeren het steeds moeilijker krijgen om aan kapitaal te komen.

Hekel aan risico’s

Als beleggers érgens een hekel aan hebben, dan is het risico. En een gebrek aan duurzaamheid is tegenwoordig een risico aan het worden. Niet alleen omdat pensioenfondsen die aandelen niet meer kopen, het kan óók directe financiële gevolgen hebben in de vorm van imagoschade, milieuclaims, CO2­heffingen, consumentenboycots en wat dies meer zij. Grote beleggers zijn geen liefdadigheidsinstellingen; ze weten dat investeren in nette bedrijven de kans op zeperds in een portefeuille verkleint. En daarmee de kans op een beter rendement verhoogt.

De duurzame revolutie

En dan vergeet ik nog een andere, niet onbelangrijke reden om groen te beleggen: er liggen in die sector ook veel kansen. De energietransitie dringt ook door op de beurs. Het aandeel Shell heeft vele decennia dienst gedaan als hoeksteen van elke Nederlandse beleggingsportefeuille. De beursjongens hebben er zelfs een liefkozende beurswijsheid voor bedacht: never sell Shell. Maar de tijden zijn veranderd. Mede dankzij de duurzame revolutie lopen beleggers steeds meer met een boog om bedrijven in fossiele brandstoffen heen. In de laatste vijf jaar is de AEX met meer dan 60% gestegen terwijl het aandeel Shell per saldo daalde. Het is tijd voor een nieuwe beurswijsheid: wie niet groen is, is gezien.

Door Pieter Kort (1965), hoofdredacteur van platform IEX.nl