Eindelijk mezelf

Fiona (1956): “Het grootste deel van mijn leven voelde ik me gevangen in een vreemd lichaam. Ik begreep niets van wie ik was. Waarom was ik geen gewone vent? Zo zag ik er toch ook uit?

Toneelstuk

Waarom voerde ik mijn hele leven al een toneelstukje op? Niet dat ik de rol van man overtuigd speelde. Mijn manier van praten en bewegen waren bijvoorbeeld vrouwelijk. Dus praatte ik een paar octaven lager en deed ik net of ik ook geïnteresseerd was in voetbal en auto’s. Op school werd ik gepest. Ik stond alleen op het schoolplein terwijl ik met allerlei voorwerpen werd gekogeld. Ik ben zó vaak uitgescholden voor homo. Ik dacht dat ik de enige op de wereld was die dit overkwam. Ik kon maar beter net doen alsof ik een jongen was.”

Puzzelstukjes

Fiona trouwde en kreeg kinderen. Maar haar draai kon ze nooit echt vinden. “Vier jaar geleden was ik zo depressief, dat mijn vrouw me naar de huisarts stuurde. Ik trof een vrouwelijke vervanger die meteen doorhad wat er aan de hand was: genderdysforie. Ik was geweldig opgelucht. Wat ik had, was niet raar! Er vielen allerlei puzzelstukjes op hun plek, net als bij familieleden die nu eindelijk snapten waarom ik altijd zo ’anders’ was. Eindelijk ben ik nu mevrouw De Bruin, Fiona. De naam die mijn dochter bedacht. Ik heb mijn lichaam laten aanpassen aan mijn identiteit en slik vrouwelijke hormonen. Vroeger durfde ik niet in de spiegel te kijken omdat ik schrok van de vreemde man die mij aanstaarde. Nu ben ik trots. Ik doe wat ik wil en werk in een beautysalon. De stress die altijd door mijn lijf raasde, is helemaal weg. Ik voel me vrij, licht en gelukkig. Ik heb nog nooit zo’n rust ervaren als nu.”

TEKST: DEBORAH LIGTENBERG | BEELD: CHANTAL ARIËNS

Lees in Zin 3 het hele verhaal. Ook in dat nummer een interview met Simone, die zoveel liefde te geven heeft. En Evert, een ‘simpele Drent’ die anderen graag een mooie dag bezorgt. Ook zij zijn geworden wie ze zijn. Eindelijk.