Toen wist ik het

En dan overkomt het je. De onverwachte wending die het leven neemt laat je de boel van een heel andere kant bekijken. Dat je daar niet eerder op kwam!  In Zin 1 vroegen we je naar het moment waarop je wist: dit ben ik. Het moment waarop je eindelijk werd wie je werkelijk bent. Cees is met zijn reactie op onze oproep uitgeroepen tot winnaar:

Brief van mijn jeugdliefde

Zij was 15 en ik 20 toen we elkaar ontmoetten. Na twee mooie maar ook helse jaren maakte haar vader een einde aan het sprookje. Ze werd verbannen naar het buitenland en ik leefde vanaf dat moment in blessuretijd.
We hebben elkaar nog één keer ontmoet. Ik moest haar zien. Opnieuw werd het een afscheid. Totdat De Brief verscheen. Een uitnodigende – en meteen verwoestende – brief van mijn jeugdliefde. Ik kwam net terug
uit Ierland waar ik mijn 25-jarig huwelijk had gevierd. De Brief maakte een einde aan dat huwelijk. Gekrenkte kinderen, onthutste familie en vrienden, een burn-out, een verhuizing en ten slotte een volstrekt andere baan. Maar toen werd ik mezelf: ik sloot minder compromissen, had geen carrièrezucht meer, werd een kleine zelfstandige en coachte met als credo: Neem de regie over je eigen leven. Alweer negentien jaar lang gaan mijn jeugdlief en ik voor kwaliteit. Samen.
Cees Kot Baaij (1949)

En nog twee mooie inzendingen:

En nu bijna een boek

Het begon thuis op de bank. Ik kreeg ineens vreselijke oorpijn. Naar bed, oordruppels maar het ging niet goed. Overgeven, 112 gebeld en met sirenes naar het ziekenhuis. Ruggenprik. Wat was er aan de hand? De arts constateerde hersenvliesontsteking. Mijn kop knalde uit elkaar en ik ben weggezakt. Ik stond voor de hemelpoort. Wat bleek? Ze moesten me daar niet. Ik werd wakker, en voelde me goed. Nee. Eigenlijk wist ik niet wat ik voelde. Maar eenmaal thuisgekomen was ik een ander mens. Niet langer opvliegend en met een kort lontje, dat paste me niet meer. Toen ben ik gaan schrijven, en dat luchtte op! Nog nooit een pen aangeraakt en nu ligt er bijna een boek van mij in de kast. Waar komt dat ineens vandaan? Zeg het maar.
Aad Kranenburg (1952)

De cirkel is rond

Kinderen begeleiden in hun ontwikkeling. Ze voorbereiden op een – hopelijk – mooie toekomst. Lesgeven is mijn werk en mijn werk mijn passie. Dag in dag uit, jaar in jaar uit. Het is zo gewoon maar o zo fijn om kinderen gelukkig te zien. Toch kan een doodgewoon leven een dramatische wending nemen, eensklaps compleet anders zijn. Het herseninfarct van mijn moeder. Een razendsnel dementerende vader. Mijn wereld stort in. Beiden verhuizen naar de gesloten afdeling van een verpleeghuis. Ik word mantelzorger, en hun mentor en bewindvoerder. Ik, de dochter, beheer hun leven. Mijn kind zijn houdt op. Dagelijks verkeer ik in een omgeving van volwassenen die ‘verkindsen’, vaak troosteloos en triest. Geregeld probeer ik voor een lichtpuntje te zorgen en ga ik er met mijn kinderen van school op bezoek. Samen kinderliedjes zingen, tekenen, schilderen, kleuren, knutselen, genieten van elkaar. Ze betekenen zo veel voor elkaar, het geluk straalt er vanaf. Wat een verrijking ook voor mij. Begin en eind van het leven komen hier samen. De cirkel is rond.
Leny Crins-Probst (1950)