Niet meer dan vrienden

Lucas en Yvette waren puur vrienden, een relatie hadden ze allebei met een ander. Pas later sloeg de vonk over. Kan dat goed gaan? Ja! Als stel zijn ze nog elke dag blij met elkaar maar ze zijn óók nog altijd elkaars beste maatje.

Zij

“Op de middelbare school was Lucas zo’n jongen die nogal aanwezig was. Niet meteen het type waarop ik val, maar ik voelde me erg op mijn gemak bij hem. Toen we in 4 havo bij elkaar in de klas kwamen, werden we vrienden. Hij had vriendinnetjes, ik een langdurige relatie, dus het was echt niet meer dan vriendschap. Het klikte gewoon. Helemaal toen we na een tijdje ook nog collega’s werden achter de bar in een discotheek. We bespraken alles met elkaar en hadden veel lol.”

Het stel in 1987

De kus

“Op een avond – 24 oktober 1987 om precies te zijn – werden we met de taxi naar huis gebracht en kusten we. Wie daartoe het initiatief nam, weten we geen van beiden meer. Het gebeurde. En het was niet netjes. Mijn vriendje zat als marinier op Aruba en zou pas met kerst thuiskomen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat ik het per telefoon of brief zou uitmaken. Want dat het tussen Lucas en mij serieus was, dat was meteen wel duidelijk. Toch heb ik maandenlang lopen twijfelen. Ik was veel te trouw om die andere relatie te beëindigen. In die maanden maakte Lucas me enorm het hof. Het klopte ook tussen ons. We komen uit eenzelfde milieu, een warm nest. Over de belangrijkste dingen in het leven waren we het eens. Na die eerste maanden heb ik nooit meer getwijfeld.”

Verschillend

“We kregen veel commentaar van vrienden toen we anderhalf jaar later gingen samenwonen. We waren nog zo jong. Het gaf ons de tijd om dichter tot elkaar te groeien ver voordat er kinderen kwamen. We hebben elkaar als het ware opgevoed. Samen alles ontdekt en meegemaakt. Ruziemaken met elkaar bijvoorbeeld, dat moesten we leren. Lucas komt uit een heel expressief gezin waar het in discussies flink kan knallen. Ik daarentegen bleef als ik boos was juist heel stil. Een keer gooide ik uit pure frustratie dingen uit het raam. Ik was niet gewend me in ferme taal te uiten, hield alles binnen totdat het niet meer ging. Dat was het moment om eens goed te leren praten, m’n frustraties eerder te uiten. Ruziemakers zijn we nog steeds niet, maar gooien met spullen heb ik nooit meer gedaan. Dat we heel verschillend zijn, zorgt voor evenwicht. We zijn met elkaar verbonden in diversiteit.”

Samen sterk

“De enige zware periode die we tot nu toe gehad hebben, is de tijd nadat mijn vader was overleden, in 2006. We waren op vakantie in Frankrijk en ik kon die hele vakantie niets anders dan huilen. Ik was zó verdrietig en moe, stortte totaal in. Na een tijdje therapie ging het weer en achteraf zie ik hoe belangrijk deze periode is geweest. Ik heb mezelf er beter door leren kennen, maar weet ook dat ik bij tegenslag op Lucas kan leunen: we zijn er samen nog sterker door geworden.”

Hij

“De dag na die eerste kus zat ik op een prullenbak toen zij op school kwam. Het eerste wat ze vroeg was: ‘Er is nu toch niets veranderd tussen ons?’ Allebei waren we misschien een beetje bang dat de goede vriendschap die we hadden, verloren zou gaan als we een relatie kregen. Maar nee, we zijn gelukkig altijd maatjes gebleven. Ik word nog elke dag blij van haar. Heb ook na dertig jaar nog altijd het gevoel dat ik nieuwe facetten van haar ontdek. En elke keer als ze zich uitkleedt voordat ze naar bed gaat, geniet ik. Als seks een indicatie is voor je relatie, zit het met ons heel goed!”

Samenwonen

“Dat we zo jong gingen samenwonen, vonden veel mensen maar raar. Ik denk dat Yvette daarin zelf een tikkeltje meer geconditioneerd was dan ik. In die zin dat je eigenlijk eerst op jezelf zou moet wonen voordat je gaat samenwonen. Maar dat was niet nodig. We hebben onze eigen identiteit niet hoeven opgeven voor elkaar; we zijn samen veranderd. Zij was een avondmens, ik wilde altijd vroeg naar bed, maar in de loop der jaren deden we allebei wat water bij de wijn. We zijn naar elkaar toegegroeid zonder onszelf te verliezen.”

Alles bespreekbaar

“We zíjn ook verschillend: ik ben meer van het delen, meer outgoing, van het spontane. Yvette heeft tijd voor zichzelf nodig. En op het gebied van communiceren hebben we elkaar écht moeten leren kennen. Met dingen gaan gooien en niet praten werkt natuurlijk niet. Maar als je elkaar respecteert en je kwetsbare kant laat zien, is alles bespreekbaar. Dat hebben we in die dertig jaar samen wel geleerd.”

Zorgen

“Toen Yvette die burn-out had en we terug in Nederland waren, maakte ik me grote zorgen. Ik weet nog dat ik met de kinderen naar de dierentuin ging zodat zij even tijd voor zichzelf had. Ik kon alleen maar huilen en denken: als ze maar niet bij me weggaat. Waar ik heel bang voor was, was dat ze niet meer van me zou houden. Een irreële angst gelukkig. Uiteindelijk bleek, als je tegenslag ondervindt, dat dit je kan helpen in je ontwikkeling. Ik ben trots op hoe ze zich heeft ontwikkeld. Hoe zij met kinderen kan omgaan! Ik heb daar diepe bewondering voor.”