Ze hoorde nergens bij. Niet bij haar joodse familie van moeders kant en niet op school. Geen jongen zag haar staan. Stijldansen, dát gaf universiteitshoogleraar Naomi Ellemers (1963) zelfvertrouwen. Dus koos ze een studie waarbij ze elke dag kon blijven dansen.

Niet ver

“De appel valt niet ver van de boom: mijn ouders waren allebei sociale wetenschappers. Net zoals ik dat nu ben, evenals mijn drie jaar oudere zus. Mijn vader werkte aan de universiteit, mijn moeder hielp hem daarbij – ze las altijd wat hij schreef en besprak dat met hem – maar had zelf lange tijd geen baan. Toen ging dat zo als je trouwde. We woonden in Amsterdam, totdat mijn vader hoogleraar Sociologie werd in Groningen en we daarnaartoe verhuisden.

Groningen was toen nog ver weg, het voelde haast alsof we gingen emigreren. We verhuisden vlak voor mijn 6de verjaardag. De vraag was of ik nog voor een half jaartje naar de kleuterschool zou gaan. Maar ik kon al lezen en mede daarom werd besloten dat ik meteen op de lagere school zou beginnen, halverwege de eerste klas. Die beslissing is heel bepalend voor mijn schooltijd geweest. Doordat ik een klas had overgeslagen, was ik een jaar jonger dan mijn klasgenoten.”

Verveeld

“Als je goed kunt leren is een klas overslaan geen oplossing. Je moet even iets harder lopen maar daarna gaat het weer te langzaam. Op de lagere school stond ik meer op de gang dan dat ik in de klas zat. Ik viel altijd van mijn stoel af, was met van alles bezig behalve met de les. Ik denk nu: ik verveelde me gewoon.

Maar toen dacht ik: ik ben een lastig kind. School sloot niet aan bij wat ik op dat moment nodig had, ook sociaal gesproken niet. Wij kwamen uit Amsterdam, dus de kinderen uit de klas vonden dat ik raar praatte. We hadden vast ook de verkeerde kleren aan. Voor sport had ik geen aanleg. En dan had ik ook nog een Israëlische moeder die niet helemaal wist hoe het hier werkte en weleens de plank missloeg. Van alle kanten kreeg ik het gevoel: ik hoor er niet bij. Ik zat het liefst thuis boeken te lezen.”

Verder lezen? Dat kan in het nieuwe nummer. Deze vind je onder andere hier.

TEKST: LIDDIE AUSTIN, BEELD: MARCEL BAKKER