Don’t push mama!

‘Geef je er nou aan over!’ blijft goede vriend acteur Marcel Musters aandringen. Maar Maria Goos (1956), dol op mindfulness, laat dat niet zomaar gebeuren in de Tanzaniaanse wildernis. Ze is ‘gezond kritisch’. Een beetje meebewegen prima, maar don’t push mama!

“Echt iets voor ons,” zei mijn goede vriend Marcel Musters vorig jaar april. “Een reis met ‘mindfuladventure’ door Tanzania. Je ziet heel veel van het land en er wordt ook mindful gedaan.” Ik zeg meteen: “Ja, we gaan!” Dus na acht uur vliegen landen we enkele maanden later op Arusha. Met zijn drieën, want op het allerlaatste moment zei mijn vriendin Leny Breederveld: “Ik denk dat ik óók meega.”

Privileges

DAG 1 | Vliegveld Arusha. Een meneer in militair uniform laat ons in kleine groepjes door – als hij daar zin in heeft. Leny en ik moeten achter hem aanlopen en worden vooraan gezet. Leny vraagt: “Why is this?” Hij kijkt ons stralend aan en zegt: “Because you are old.” Leny klapt dubbel van het lachen, ik kijk verwilderd naar de meute achter ons. Inderdaad, de rest is een stuk jonger. Wat een bijzonder privilege. Welkom in Afrika.

Buiten maken we kennis met Alina, organisator van deze reis, en met Kosmas en Rama, onze chauffeurs voor de komende twee weken. We geven de andere groepsleden een hand: Paul, een Nederlandse bioloog, Kate, een Amerikaanse huisarts, Lynn, een Amerikaanse juf en Marjolijn, een 32-jarige personeelsmanager uit Den Haag.

In twee jeeps rijden we vanaf het vliegveld naar ons eerste hotel. Het is donker, aangenaam zwoel en het ruikt naar kerosine en koolvuurtjes. Leny en ik slapen binnen een halfuur.

Bee Gees

DAG 2 | Ons eerste ontbijt is in de receptie annex bar van het hotel. Als we binnenkomen vervangt het personeel de Afrikaanse muziek voor de Bee Gees. Ik wiebel op de muziek. Dat wordt opgemerkt en de muziek gaat keihard. Leny zal de komende weken opletten of ik wel stilzit. “Niet bewegen! Anders zitten we weer in de herrie.”

Dan begint onze eerste mindfulness-sessie in de tuin van het hotel. Alina vraagt naar onze verwachtingen. Allemaal hebben we wel iets te verwerken of op te lossen: een scheiding, een burn-out, diepe onrust, richtingloosheid, rusteloosheid.

We luisteren naar een lezing van Jeru Kabbal, een mysticus. Het komt er op neer dat we als volwassenen nog steeds de overlevingsmechanismen van onszelf als 4-jarige hanteren en die hebben we helemaal niet meer nodig. Dat thema komt vaker terug. Ik begrijp dat een van mijn mechanismen is dat ik me tegenover mijn ouders, hoewel ze allang dood zijn, verplicht voel gelukkig te zijn. Misschien moet ik daar
maar eens vanaf.

Stil en druk

Als we na het ontbijt in de jeeps zitten, ontstaat een verdeling die de rest van de twee weken zo blijft: Paul zit met Rama, Alina en de twee Amerikaanse vrouwen in De Stille Jeep. Marcel, Leny, Marjolijn en ik bemannen met chauffeur Kosmas de zogenoemde Drukke Jeep – omdat wij veel praten, analyseren, lachen en zingen.

In De Stille Jeep is men wat bedachtzamer. Na een paar dagen zegt Alina tegen Marjolijn: “Misschien is een dag in De Stille Jeep goed voor jou, kom je toe aan wat bezinning.” Marjolijn kijkt haar verschrikt aan en weigert ons de rest van de reis te verlaten. We worden al snel een hecht familietje en dat willen we zo houden. De Drukke Jeep wordt ons huisje op wielen en zal de komende twee weken 4000 kilometer achter De Stille aanrijden waardoor we, als we over ongeplaveide wegen honkebonken, urenlang in wolken van rood zandstof vertoeven. Ook met gesloten ramen komt zandstof naar binnen.

Onze shuka’s – geruite Masaidoeken – beschermen weliswaar tegen kou, hitte en stof, maar we hebben ze niet urenlang om ons heengeslagen. Dus stappen we geregeld uit om dan pas te zien dat we er als mijnwerkers uitzien, met stof tot in het diepst van onze poriën.

Meer lezen over de mindfulness-reis? Lees het complete verslag in Zin 4. Deze ligt nu in de winkels en koop je onder andere hier!